skip to main |
skip to sidebar
Gisteravond heb ik het boek 'De hufter op het witte paard' van Ildikó von Kürthy uitgelezen. Jemig, wat een superboek! Ik heb zelden zo vaak gelachen tijdens het lezen. Het boek was boeiend van het begin tot het eind. Echt een boek waarbij een wijntje en een reep chocolade niet mag missen. Ik zou het zo aan mijn vriendinnen (en zelfs vrienden) cadeau doen. Superknap geschreven.
De hoofdpersoon van het boek heet Cora. Zij is 33 jaar oud, single en mega-verliefd. Hierdoor vliegen haar gedachten, zelfvertrouwen en lichaamsbeeld alle kanten op, van diep triest tot uitzinnig. Heel gaaf is het hoe zij haar beste vriendin en haar grote vijand omschrijft. De vriendin is hulpvaardig, mooi, blond en trefzeker. Haar vijand is filmster, heeft zichzelf een nieuwe, mooiere naam aangemeten en iedere man krijgt er een bobbel van in de broek.
De gesprekken die Cora met haar vriendin heeft over mannen, en haar eigen gedachten erover, zijn hylarisch. Ook niet te vergeten is er het personage van haar buurvrouw de moederkloek, die getrouwd is met een onman. Zo'n schepsel achter de tv, die het geluid harder zet als zijn vrouw aan het woord is en zich eeuwig slachtoffer voelt. Tot slot is daar natuurlijk DE man, op wiens telefoontje Cora wacht. Ze speelde het zo 'cool' met hem... Ze had de afgelopen weken erg goed nagedacht over wat ze zei, niet zei, aantrok, aftrok... Kortom: beter had ze het toch niet kunnen spelen?
Waar blijft dat verrekte telefoontje dan?
***
Zojuist zag ik de film 'Ae fond kiss'. Een aanrader. Geen poespas, just people doing what they've been told and more... En dat meer - daar gaat het om.
Zie ze eens even voor je: jouw leraren. Dumdiedum, ik, w.a.c.h.t, wel... Zie je ze - alle mensen in het leven die hun best hebben gedaan om jou te leren wat goed is, slecht is, slim is, dom is? Vertel mij dan nu, is is vier keer in één zin goed? Kijk maar goed, het zin er vijf.
Je hebt gelijk, het zijn er maar vier. Bedankt voor het teruglezen... Zag je wel in één keer dat ik 'zin' schreef i.p.v. 'zijn?' En wist je al dat je in een stuk tekst zoals deze geen afkortingen hoort te gebruiken, maar je in plaats daarvan alles dient uit te schrijven? Dan weet je veel, mooi zo.
Vond je dat compliment prettig? Het komt van mij, dus is het afwachten of je er. Blij? Nee zeg. Of het ligt eraan welke rol ik in je jouw leven speel. Maar ik vind je echt slim hoor, anders las je het niet zojuist. Oh help. Klinkt dat soms 'iew'? Hoe komen we aan dat gevoel? Vertelde je moeder niet hoe mooi je bent en hoe goed het is om dat uit te dragen? Daar heeft de wereld wat aan, trust me. Mij? Jou dan?
Dat licht heb ik nu gezien, en dat ligt lekker op de maag. Welk licht? Nou, het gaat niet om wat je geleerd hebt. Het gaat om dat meer. Het meer is simpel: het is precies dát wat jíj hebt toe te voegen. En niemand die je dat kan leren, want alleen jij weet wat dat is. Lekker alleen jij en niemand anders. Jouw zielsgeheim. Hetgeen in jouw bloemknop zit. Jouw plaatje van wie jij werkelijk bent. Jouw kern, jouw levensadem. Jouw 'alles-wat-niemand-ooit-van-je-kan-afpakken'.
Leerde jij ook dat je je naar buiten moet keren? Met je bloem in het licht? Hup hup, de wereld in, maak er wat 'moois' van. Dus je doet vanalles. Dus vooral dingen die van het alles zijn. Wat is van jou? Misschien is er van wat je doet bar weinig van jou. Want wie leerde jou dat je je naar binnen moet keren? Dan ben je toch een freak, een eenzame ziel? Niettus joh. Je moet wel eerst naar binnen kijken om te weten wat je eruit kunt halen.
Ja, duh. Denk je dat werkelijk? Nou, doe het dan. Kijk wel uit hè, mensen zijn bang voor verandering. Word je ineens echt. Ahh! Je eigen moeder zou er uren van wakker kunnen liggen. Terwijl ze dacht je te kennen, ben je gewoon anders. Da's geen grap. Want vergeet niet - anderen lopen altijd een paar stappen achter op wat er zich in jou en jouw bloemknop afspeelt, en zeker je ouders. Ouders denken je namelijk zo goed te kennen, dat zij het eerst vastlopen in hun gemaakte image of you.
Tralala. Kriebelt het? In mij in ieder geval wel. Ik weet gewoon dat ik zal veranderen. Voor anderen dan hè... Voor mezelf is dat niet echt een verassing. Ik ben jarenlang naar binnen gericht geweest. Uren denken, uren voelen, uren voor de buren. I kept a part of me for myself.
Wat dat is? Ach...
***
...mijn kookhobby:
Vandaag.
Deze week.
Vorige week.
Lang geleden in een heel ver land, leefde eens een jonge prinses met lange goudblonde haren. Ze droeg vaak een prachtige witte jurk en stak iedere dag zeven witte bloemetjes in haar haar. Hoe oud de prinses ook werd, ze bleef jong van geest. Dit kwam niet omdat ze met haar mooie prins was getrouwd. Dit kwam ook niet omdat ze een mooie, wijze zoon ter wereld had gebracht. De prinses bleef jong omdat zij zich liet meevoeren met de veranderlijkheid van de wind.
Op een dag reed een jonge schildknaap, in de vroege morgen onder de rode zon, naar het kasteel. Zijn heer en ridder Matthias had hem een dag vrij gegeven, omdat hij somber was. De wijze Matthias had tegen zijn schildknaap gezegd: 'Samuel, mijn trouwe metgezel, deze somberheid baart mij zorgen. Een jongeman, met een leven zo pril, hoort niet zo somber te zijn. Ga morgen naar het kasteel van prinses Liora. Noem mijn naam en de prinses zal je verwelkomen'.
Prinses Liora stak net de zevende witte bloem in haar haar, toen er op de deur werd geklopt. Toen zij hoorde dat ridder Matthias zijn schildknaap naar haar had gezonden, legde zij vlug haar spiegel neer. Zij was nieuwsgierig naar de reden van dit onverwachte bezoek. Voorzichtig schoof zij haar muiltjes aan haar smalle voeten en haastte zij zich naar de woontoren, waar zij ongewoon bezoek veilig kon ontvangen.
Toen prinses Liora haar ogen vestigde op de jonge schildknaap, voelde zij hoe triestheid zich in haar nestelde. Zulk een diepe triestheid had zij zelden ervaren. Ze vroeg hem naar zijn naam. Omdat zijn naam uitdroeg dat hij een geboren leider was, verwonderde zij zich zeer over wat zij zag. Ze vroeg hem over zijn leven. Samuel antwoordde dat hij als jonge page een goede ontwikkeling had doorgemaakt en daarom al op zijn dertiende schildknaap werd. Omdat daarna de jaren verstreken waren zonder dat hij de ridderslag had ontvangen, was hij het geloof in zichzelf verloren. Hij haalde geen plezier meer uit zijn verzorgende taken en mocht zelden mee naar een toernooi.
Prinses Liora begreep dat Samuel zichzelf graag wilde bewijzen. Omdat hij deze kans niet kreeg, was hij zijn krachten vergeten. Ze glimlachte, omdat ze de keuze van ridder Matthias goed begreep. Ze vroeg aan Samuel: 'Hoe vindt een mens zijn grootse krachten?'. Samuel antwoordde zoals hem geleerd was: 'In de meest erbarmelijke omstandigheden, prinses'. De prinses knikte goedkeurend en zei: 'Voor jou, mijn beste Samuel, is het makkelijk om je krachten te bewijzen tijdens de strijd. Veel moeilijker is het om krachtig te blijven enkel als schildknaap'. De ogen van Samuel lichtten op. Daarna vroeg hij: 'Hoe kan ik mijn krachten vinden in de taken die heden voor mij zijn weggelegd?'. Prinses Fiora antwoordde: 'Wordt leider van dit leven, Samuel. Wordt leider van de paarden en de honden, zonder te denken dat dat minder waardig zou zijn'.
Een maand later ontving prinses Fiora een brief. Ridder Matthias had haar geschreven en bedankte haar. Samuel was eindelijk meester geworden van zijn leven als schildknaap. Daarom zou hij in de lente de ridderslag ontvangen. Samuel keek niet meer naar wat hij nog niet had bereikt, maar nam de teugels over in hetgeen er al was. Hij bekommerde zich ook niet langer om zijn status, maar vond eer in zijn werk. Juist om die reden had hij de krachten gevonden die nodig waren om als ridder een bijdrage te leveren als strijder voor het leven.
***
Het Happertje is een klein beestje met een rond lijfje en een brede mond vol kleine, scherpe tandjes, keurig op een rij. Het Happertje heeft het het liefst zo druk mogelijk. Hij kan dichte kamertjes niet verdragen en wil overal zijn tandjes inzetten. Zijn tandjes zijn zo wit en gezond, dat je hun werk nauwelijks opmerkt. Zijn aanwezigheid is wel voelbaar als je goed oplet. Je voelt iets knagen. In je buik heb je een hol gevoel en je gedachten heb je minder goed onder controle.
Het doel van het Happertje is, om liefde in jou weg te eten. De delen van je leven waar je hartjes bij plaatst, die vindt hij het lekkerst. Hetgene dat je wilt bereiken en waar je zeker gelukkig en sterker door zou worden, dáár hapt hij in. Terwijl hij hapt komen er gedachten in je op die je niet wilt hebben. Misschien denk je op dat moment wel dat je het 'toch niet kan', of dat het 'niet gaat lukken'. Of, erger nog: je gaat twijfelen aan je eigen goedheid.
Terwijl het Happertje hapt, zuigt hij ook liefde uit jou weg. Het Happertje is namelijk van zichzelf negatief en voedt zich middels positiviteit. Hij zorgt ervoor dat je dingen uitstelt of niet doet, bijvoorbeeld, die goed voor jou zijn. Hij zorgt ervoor dat je onzeker wordt of je wel een goede vriend bent voor anderen. Hij zorgt ervoor dat je je ouder en lustelozer voelt. Het Happertje is als het ware onderdeel van de 'dark side' in jou.
Hoe ga je met Happertje om? Geef hem vooral niet teveel aandacht. Aan de andere kant moet je ook niet proberen om hem in de weg te gaan staan. Je kunt je niet verweren tegen Happertje door tegen hem te vechten. Daarmee geef je hem namelijk alsnog aandacht. Het enige dat je kunt doen is actief gaan doen wat Happertje je NIET ingeeft om te gaan doen. De gedachten die je krijgt terwijl je Happertje voelt, zijn niet goed voor je. Wees je er ook van bewust dat Happertje erg dom is. Humor is trouwens ook een manier om met Happertje om te gaan. Als je hem weer voelt knagen, zeg eens vrolijk: 'Nee nee, Happertje... hou je in'.
Heb maar geen hekel aan Happertje. Hij weet niet beter, en doet wat de energie die hem gemaakt heeft hem geleerd heeft te doen. Happertje kan goed een stukje verwaarloosd kind in zich dragen. Je kunt meer leren begrijpen waaruit jouw Happertje bestaat en dan besluiten jezelf - en uiteindelijk ook Happertje - een dienst te bewijzen door goed voor jezelf te zorgen. Dat gaat verder dan een kopje koffie voor jezelf zetten en je haar kammen. Zorgen voor jezelf betekent dat je datgene doet wat goed is voor jou, en constructief bijdraagt aan een positief gevuld leven.
Blijven zorgen voor jezelf is de enige manier waarop je Happertje ooit iets kunt leren. Happertje is dom, remember, maar jij niet. Je besluit bij deze dat je Happertje niet meer nodig hebt om gezonde beslissingen te kunnen nemen. Nee, hó... Het gevoel dat Happertje je geeft is níet het overwegen waard.
***
Ik heb helemaal niets met brood. Bruinbrood. Witbrood. Pitjesbrood. Het mag me allemaal niet bekoren. Ik snap de grote plaats die brood in ons land inneemt niet. In geen enkel land hebben ze zoveel soorten brood als hier. In werkelijkheid lijkt dat maar zo, en is het meer van hetzelfde dan bakkerland je wil doen geloven. Donker brood heeft gewoon meer verbrand spul in zich dan licht brood. Puntjes, rondjes, stengels... Meer van hetzelfde in een andere vorm. Wat de afwisseling vergroot is wat je erop gooit.
's Morgens kan ik al helemaal geen brood luchten of zien. Ik smeer mijn dochters brood dan ook liever 's avonds. Hoef ik 's morgens alleen nog de gevulde roze trommel in haar tas te schuiven. Welke uitwijkmogelijkheden heb ik? Cornflakes? Bah! Musli? Nee dank je. Ik houd niet van die herrie 's morgens, tijdens het vermalen van dat harde rotspul. Laat staan crusli. Da's voor de kraakmakers onder ons. Het enige wat ik naar binnen krijg is brinta, maar dan wel met warme melk en een schepje suiker of honing.
Na een bak brinta komt binnen drie uur het hongergevoel alweer om het hoekje zeilen. Dan heb ik een probleem - wat nu? Een grote, dikke banaan dan maar. Genoeg voor een uurtje leven. Tegen de middag val ik weer bijna om. Gelukkig bestaat er nog zoiets als een tosti. Dan lijkt brood niet meer zo brood en gesmolten kaas is prima binnen te houden. Nee, geen crackers! Kleine zaadjes zijn slecht voor mijn darmen. Dat geldt dus ook voor zaad in en op brood. Wist je dat kleine zaadjes in je darmen gaan vastzitten en langzaam moeten oplossen, oftewel 'rotten'. Men zegt dat zaadjes je darmen schoner maken, nou... waar die onzin vandaan komt?
Goed, ik blijf vrolijk doorzoeken naar alternatieven. Misschien is twee warme maaltijden per dag wel oké voor mij. Vraag ik me wel af waar ik de kooktijd vandaan moet halen. Tja, ik zou toch weleens willen weten: waar komt die broodliefde vandaan? Het blijft me een raadsel hoe mensen vier of meer van die krengen wegkrijgen, elke dag! Ik ga mijn brinta er maar eens bij nemen. Ben ik in ieder geval weer een paar uur van mijn zeurende maag af. En natuurlijk vergeet ik de koffie niet. Díe liefde snap ik dan weer wel.
***
Vanmorgen dacht ik: 'Als je iets meemaakt en je hebt er nadien gedachten over, verander je wat je meemaakt'. Hetzelfde speelt, als je vantevoren gedachten hebt over hoe iets zal verlopen, je daarmee je uiteindelijke ervaring verandert. Dus als ik nu mijn verleden induik, dan mag ik er vanuit gaan dat mijn gedachten daarover de werkelijkheid vertekent weergeven. Zeker de gebeurtenissen die ik al vaker heb overdacht.
Als ik dit tot me laat doordringen, dan voelt mijn leven als een vlieger aan een dun touwtje. Het waait alle kanten op, zonder duidelijk patroon. Het is maar hoe de wind staat, hoe ik me voel, terwijl ik aan gebeurtenissen denk. Meer denken over het verleden zorgt er dan voor, dat je je werkelijke verleden minder helder ziet. Het beste zou dan zijn om direct na een gebeurtenis je dagboek erbij te nemen, de boel op te schrijven en je aan die weergave vast te houden.
Er bestaan technieken om je verleden te veranderen. Je doet het al, maar dan ga je het bewust toepassen. Ik had als kind eens ruzie met iemand waar ik veel van hield. Ik ging terug naar dat moment en deed alsof deze persoon mij omhelsde na de ruzie. Ik hoefde dat alleen maar een paar keer te herhalen en het werd al 'echter'. Ik wist aanvankelijk wel zeker dat het zo niet ging, maar wat maakt dat eigenlijk uit? Als we toch met onze gedachten onze herinnering en onze toekomst al veranderen? Dan kan je het beter bewuster doen, op een manier die meer vreugde geeft, is het niet?
'Je houdt jezelf voor de gek'. Hoe vaak hoor je dat wel niet in je leven? Een ander kijkt je meewarig aan en snapt niet waar jij jouw herinnering of visie vandaan haalt. De kans is groot dat de ander nog 'gelijk' heeft ook. Natuurlijk heeft de ander een herinnering of visie die op dezelfde manier tot stand kwam als de jouwe, maar jullie visies samen geven wellicht al meer van de werkelijkheid weer. Hoe kies je dan welke visie je overneemt? Of kunnen we beter een middenweg kiezen die beide visies aan bod laat komen? Stukje herinnering van jou, stukje van mij? Allebei blij?
Er zijn mensen die er bewust voor kiezen om hun hele verleden te 'herschrijven'. Doel is om prettiger te kunnen leven in het 'nu'. Na mijn gedachte van vanmorgen klinkt dit me minder vreemd in de oren dan voorheen. In ieder geval kan ik ervoor kiezen om de mooie dingen belangrijker te maken en de nare dingen minder heftig te maken. Want als mijn leven zoals die vlieger is, en nare gebeurtenissen zijn bomen, dan heb ik meer kans verstrikt te raken. En zeg nou zelf - welke invloed denk je nog te hebben op je leven als je je verstrikt voelt? Er zijn ook mensen die uit voorzorg het touwtje aantrekken en lager gaan vliegen, maar daarmee ontneem je jezelf ook heftige momenten van vreugde. Dus ik ga maar eens wat bomen omhakken... Ik ben erg verknocht aan mijn vliegmomenten.
***
Vaak is je stellig uiten erg lastig. Zelfs als dit gevraagd wordt vanwege je beroep of om meer persoonlijke redenen. Mensen zijn er creatief in om te reageren op stellingen, welke stelling dan ook. Als iemand met een theorie naar buiten komt, is het vaak (te) simpel om aan te geven wat er aan de theorie schort. Ook ik loop regelmatig met mijn hoofd tegen die lamp.
Een goede vriend van mij kwam gisteren met een waardevolle tip: 'Geef ruimte voordat je stelling neemt. Blijf in gedachten houden dat een ander de stelling écht als onwaar kan beschouwen. Zeker als het gaat over die ander, is het belangrijk daar open naar te blijven luisteren'. Amen.
Zelf schipper ik regelmatig tussen wat ik voel bij iemand, of iemands gedrag, en wat die ander er vervolgens zelf over zegt. Ik neem mijn intuïtie graag serieus, maar soms is dat niet handig. Beter gezegd: het is niet altijd goed om daar eerlijk mee naar buiten te komen. Dezelfde vriend zei: 'Weet je, als iedereen plots eerlijk zou worden, dan ligt de wereld op z'n gat'. Het is waar, mensen zeggen vaak dingen om er iets mee te bewerkstelligen waar ze anders naar kunnen fluiten. Of we zeggen dingen 'voor de goede vrede'.
Mijn stelling van de dag: 'Verward eerlijkheid niet met de waarheid'! Ik zit nu in een café en er loopt een vrouw voorbij met een lelijke rok aan. Da's zeker de waarheid niet. Mien van de overkant kan het de mooiste rok vinden die ze in tijden heeft gezien. Ik kijk naar een meneer en ik voel dat hij veel agressie in zich heeft. Joop van de snackbar kan hem wel een hele relaxte pief vinden.
Handig is, dat je hetzelfde richting jezelf mag toepassen. Als een ander iets over je zegt, mag je zelf bepalen of je daarin mee gaat of niet. Zo ken ik een oudere heer die stelt dat ik te veeleisend ben als het om mijn parterkeuze gaat, bijvoorbeeld. Dat komt omdat ik dertig ben en single, dan druppelen de eerste vooroordelen langzaam binnen. Blijkbaar komt het niet in hem op dat ik ervoor kies om single te zijn. Dat ik me beter vermaak in mijn eentje dan bij iemand waar ik niet mezelf kan zijn. Deze man is ruim dertig jaar getrouwd, dus wat weet hij af van de keuze die ik maak? Het zegt hem emotioneel weinig.
Als schrijver is het innemen van stelling belangrijk. Als mevrouw Kim Holland over de kunst van Sexpower schrijft, en ze zou hierover geen stelling hebben genomen, dan heb je een flutboek in handen. Als Yvonne Kroonenberg geen mening had over mannen, dan was ze in geen enkel praatprogramma terecht gekomen.
Het is dus belangrijk om ruimte te geven in je stellingen, maar nooit stelling nemen maakt jou tot een grijze muis. Bovendien wordt je zonder mening makkelijker een pingpongbal van anderen. Dat werkt gek - als iemand zich meningloos opstelt, vliegen er altijd een aantal mensen je leven in die je hun stellingen willen bijbrengen. Zo heb ik voor mezelf nog geen idee waarom ik kritiek lastig kan vinden. Zal je net zien - weet de omgeving het precies.
***
Gisteren liep ik over straat. Een jonge vrouw viel plots om. Ze belandde op haar achterwerk en keek snel om zich heen. Ze wilde dat niemand haar gezien had. Ik had haar dus niet gezien. Ik grinnikte pas toen ik uit haar beeld verdwenen was. Wel zo netjes.
Dit lijkt een onschuldig voorval, maar het rijkt verder. Is het niet de wens van velen om juist niet gezien te willen worden in zwakke toestand? Ik ken mensen die pas van zich laten horen als ze weer uit een dal geklommen zijn. De tranen zijn gevallen terwijl ze alleen waren. Onzekerheden en angsten belandden in een dagboek met slot.
Op internet is dit goed zichtbaar. Kijk maar naar persoonlijke profielen. Hoe vaak staat er niet: 'Ik geniet van het leven', of: 'Ik leef elke dag alsof het de laatste is'. We zien stralende mensen op vakantiebestemmingen. We zien stralende mensen naast een lover of huisdier. En hoe stralen we met z'n allen op straat?
Het probleem van een te hoge 'straalfactor' is, dat we ons sneller kunnen vergissen. We gaan wellicht denken dat anderen veel gelukkig zijn dan wij. Dat is net zoiets als vrouwen die, naar foto's van modellen kijkend, straal vergeten wat photoshop kan doen.
Op internet sporten we ook massaal. Veel mensen zetten in hun profiel dat ze fitnessen, zwemmen, of 'whatever'. En natuurlijk gaat iedereen massaal naar theaters, festivals, discotheken en ander spannend superspul. Dat klinkt immers sociaal actief.
Mijn tip: neem profielen niet zo serieus. Het levert teleurstelling op als je iemand echt leert kennen en hij/zij blijkt gewoon tv-verslaafd met chips op de bank te hangen. Ben ook maar zo eerlijk mogelijk in je eigen profiel. Je hoeft geen Tarzan of Jane te imiteren om goed over te komen. Je komt het beste tot je recht als jezelf. Oók als je voor iemands neus een dagje omdondert.
***
Gewoon een simpele foto,
uit een mooi levensdeel gegrepen.
Inleiding
Welke houding neemt jouw kersverse ex aan ten opzichte van jou? Is hij iemand die snel over verlies heen stapt of blijft hij 'hangen'? Herinnert hij zich alleen maar de negatieve kanten van jou ineens? Of ziet hij je als een 'superwoman' die hij wil terugwinnen zodra jij uit beeld verdwijnt? Of doet hij iets heel anders...? In dit artikel zet ik de meest voorkomende gedragingen, de eerste veertien dagen na de 'break-up', op een rij.
De tovenaar
Plots is hij totaal veranderd. Alles wat je nadelig aan hem vond lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij laat je weten dat hij heel veel zelfvertrouwen heeft ineens. Of hij geeft grenzen aan, terwijl hij dat in de relatie moeilijk deed. Hij heeft naar het schijnt plots een druk sociaal leven. Op hyves schiet zijn vrienden-aantal de lucht in.
Reden: Hij is boos en doet alsof jij minder vat op hem hebt dan jij denkt.
De agressor
Je familie vond hij plots 'altijd al stom'. Hij doet alsof jij niet goed bezig bent en hij wel. De fouten die je in zijn ogen hebt gemaakt laat hij je graag weten. In lange lappen mail nagelt hij je aan het kruis. Hij stuurt berichtjes om twee uur 's nachts en wil weten wat je uitspookt. Hij plaatst zichzelf boven jou, of wil die schijn opwekken.
Reden: Hij is boos en wil dat jij boet voor zijn pijnlijke emoties.
De uitlegger
'Hij bedoelde het allemaal zo goed', en: 'hij vind je nog steeds mooi'. Je telefoontje of mailbox stroomt vol. Bijna dagelijks komt hij wel met 'iets' om zichzelf in een goed blaadje te zetten. Hij komt misschien terug op situaties uit de relatie en geeft zijn visie. Of hij stuurt je wéér een 'leuke' link door.
Reden: Hij zoekt bevestiging en hij probeert zijn pijn de kop in te drukken.
De verzoener
Je hebt de grootste fout van je leven gemaakt, vindt hij. Hij heeft je zoveel te bieden! Hij wil je helpen met het ophangen van dat kastje en hij is bereid om uren naar je te luisteren. Hij laat veel creativiteit zien om zogenaamd nuttige contactmomenten te creeëren.
Reden: Hij wil je terug en hij snapt jouw keuze niet.
De gangmaker
Hij verandert in een waar dolhof. Het ene moment is hij vriendelijk en het andere moment vliegen de verwijten je om de oren. Hij gaat zich opstellen als een ongrijpbare slang. Hij schudt je de hand, om hem daarna weer terug te trekken. Hij laat zo veel gezichten en stemmingen zien dat hij net een kameleon lijkt.
Reden: Hij zit met zichzelf in de knoop en wil minder gevoel voor je hebben.
De onzichtbare
Hij is geheel van de aardbodem verdwenen. Je hebt hem pas nog gezien, maar het lijkt maanden geleden. Het enige dat je weet is dat hij 'het beter vindt zo' en daarna lijkt hij je vergeten te zijn.
Reden: Hij vindt het goed om jou snel los te laten, of probeert je te kwetsen.
De ijsprins
Wat hij van zich laat horen is zeer zakelijk. Hij lijkt er plezier in te scheppen om dat te doen, omdat hij je ondanks zijn zakelijke houding toch blijft contacten. Zijn redenen om contact te zoeken zijn vaak overbodig. Hij steekt dit zogenaamd in een prettig, vriendelijk jasje, maar het is tenenkrommend. Zijn berichten starten met 'hoi' en eindigen met 'groetjes'.
Reden: Hij vindt het goed om jou snel los te laten, maar het lukt hem niet.
Nawoord
Een combinatie van bovenstaande is natuurlijk mogelijk. En er zijn nog meer gedragingen te noemen, gezond of ongezond. Het is nou eenmaal niet niks: afscheid nemen... Hopelijk kan het afscheid respectvol verlopen, maar dat lukt niet altijd. Zélfs al hebben jullie de laatste uren van jullie samenzijn warm en prettig doorgebracht, en leek de deur naar vriendschap wijd open te staan. Als het moment komt dat jullie wegen zich écht scheiden, dan kunnen er emoties boven komen die je niet had kunnen voorspellen. Het is dan ook belangrijk niet te zwaar te tillen aan elkaars uitingen die eerste single-weken, mits binnen redelijke perken.
Ik zou zeggen: 'Give each other a break!'.
***
How can someone truly reach me
When I need my self-control
When life shows me pain or passion
I hide my desire to hide for it all
When I try to reject my sadness
I wish my pain didn't show
I'm inside this delusional bubble
Who are you? I don't know
Want to get rid of my black thoughs
I need to free this restless mind
Want to empower my decisions
Isn't my heart still always right?
I don't want to make me feel
Free from darkness, free from light
I'll be silent now, watch myself inside
Untill I care for whatever is real
***
Na de website over 'veilig vreemdgaan' vond ik weer een nieuwe contactmanier. Stel, je bent een beroemd persoon, maar het ontbreekt je aan goede vrienden. Dan kun je nu je eigen tv-programma starten, op zoek naar zo'n 'echte' vriend.
Paris Hilton deed dit en kreeg zo'n slordige 300.000 reacties van potenciële 'echte' vrienden. Vanaf 30 september wordt het programma op MTV in Amerika uitgezonden. Uiteindelijk is ze zeer gelukkig geworden met een (nog geheime) dame, waarmee ze zelfs al gebarbecued heeft. Fantastisch!
Ik ben benieuwd wanneer we zo'n show krijgen in Nederland. 'Gordon zoekt nieuwe beste vriend'. Net zoals bij Idols valt er dan elke week een kandidaat af, tot 'de ware' is overgebleven en met Gordon mag barbecueën. Oh, en hij/zij mag wellicht samen met Gordon in een reclame verschijnen ook. Aan een gezellige eettafel ofzo, met het lekkerste sausje ter wereld.
***
Apart hè, er zijn mensen die líever een middelmatig of zelfs ongelukkig leven leiden dan dat ze een verandering aangaan, omdat dit weleens fout zou kunnen gaan in de toekomst.
Apart hè, er zijn enorme klootzakken op de wereld die mensen zonder elk respect bejegenen en mensen tegen elkaar in het harnas jagen, en tóch een enorme schare fans en volgers hebben.
Apart hè, er zijn mensen die zeggen dat ze de tien geboden van de bijbel volgen, maar toch werken op zondag, terwijl er bij punt vier duidelijk staat dat je nooit mag werken op zondag om in de hemel te kunnen komen ... en oh, bovendien moet je alles weggeven wat je aan bezittingen hebt (Luke 18:18-22).
***
Veilig Verkering Nederland staat voor veilig verkeer. Voor jongeren, volwassenen, ouderen, bejaarden, hetero's, homo's, swingers, kortom voor iedereen. Veilig verkering betekent vooral het zoeken van een goed evenwicht. Want iedereen heeft ruimte nodig in de verkering. En iedereen wil zich veilig in de verkering kunnen bewegen.
Verkering kan alleen veilig zijn als we er achter staan én er continu aan werken. We kunnen in Nederland niet zonder ouders, verkeringspioniers en andere vrijwilligers die bij kroegen, in buurten, dorpen en steden actief zijn. Datzelfde geldt voor psychologen en andere profiteurs: zonder hun bijdragen kan Veilig Verkering Nederland niet bestaan. Samen kunnen we werken aan veilige verkering.
U kunt een veilige verkering ook op straat tegenkomen met de vraag of u profiteur wilt worden. Er wordt ook regelmatig aan kroeg-aan-kroeg werving gedaan. Vraag in elk geval altijd om een legitimatiebewijs om er zeker van te zijn dat u echt met Veilig Verkering Nederland te maken heeft.
***
Tekst gejat & veranderd van Veilig Verkeer Nederland
Zo stil
Geen lief berichtje
Schatje, hoe ging het
Zo leeg
Geen samen-woorden
Waar liggen de nootjes
Zo raar
Het begon opeens
De tijd is alweer op
Zo fijn
Meer gevoel geleerd
Over mij dichtbij
Zo zucht
De eerlijke wind
Waaide alles over
Zo oud
Pijn eerder geleefd
De wil om te leven
Zo nieuw
Een beetje anders ik
Dans der verandering
Zo ver
Vertrouwd gezicht anders
Met eigen dromen
Zo mooi
Twee zielen samen
Konden het kennen leren
Zo warm
Alle lieve momenten
Voor altijd in mij
***
Hoe zet je jezelf op een positieve manier aan het werk? Niks geen: 'Shit, ik moet nog...', of: 'Pfff...', maar met beide benen op de grond gaan staan en LEVEN.
Bewust even diep en rustig ademhalen en je lichaam bedanken: ''Dank je wel lichaam, dat je er vandaag weer voor me bent. Dank je wel dat ik kan lopen en kan genieten van mijn kopje thee. Ik ga zo een douche nemen en jou verzorgen. Ik vergeet niet een ontbijt te nemen en wat oefeningen te doen om jou goed wakker te maken.''
Regelmatig schrijf ik voordat ik naar bed ga een lijstje met intenties, taken en een positief geluid naar mezelf. Als ik dat doe dan slaap ik makkelijker in. Dan mag de dag ook afgelopen zijn, zonder warrige of onrustige gedachten over wat ik nog te doen heb. Met het lijstje zet ik een streep onder de dag en weet ik als ik opsta hoe de dag constructief in te vullen.
Het lijstje heeft verschillende stadia gekend. Ik begon ermee om een eisenlijst neer te kalken waar je U tegen zei. Aan het einde van de dag was ik dan gefrustreerd omdat ik alle eisen die ik aan mezelf stelde niet waar kon maken op één dag. Het tweede stadium was dat ik er tijden bij ging zetten. 'Dit ga je doen van zo-tot-zo-laat'. Dat leek effectiever en realistischer. In werkelijkheid werd zo'n lijstje een vodje, omdat ik er gedurende de dag steeds wijzigingen in moest aanbrengen. Dan duurde een taak toch langer dan ik dacht, of belde er een vriendin tussendoor. Of een kat had een vaas omgegooid, of ik stuitte op een mooi lied op het hyvesprofiel van die-en-die. Krak, kras, kras. Dus ook een strak tijdschema ging me frustreren.
Het lijstje zoals het nu is werkt tot nu toe het beste. Zeker door er ook positieve boodschappen voor mezelf in te verwerken. Alleen het aantal punten is misschien nog wat fors. Wellicht kan ik 's avonds beter maximaal tien punten kiezen. Dat het er nog meer worden, dat komt omdat alles makkelijker te doen lijkt als het 'morgen' is. 'Dat doe ik morgen wel', ken je vast wel... Maar morgen is het weer vandaag en is het nog diezelfde taak die je het liefst naar morgen schuift.
Punt zeven kan ik nu in ieder geval wegstrepen. Trouwens, vergeet ook niet al die dingen die je doet die nooit het papier bereiken. Deze morgen: (1) Ben ik vroeg opgestaan. (2) Heb ik vijf katten eten gegeven. (3) Heb ik het brood voor mijn dochter gesmeerd. (4) Heb ik mijn dochter aangekleed en haar haren gekamd. (5) Heb ik foto's van mijn mobiele telefoon op mijn computer gezet. (6) Heb ik het daglijstje in paint bewerkt. (7) Heb ik de kaartjes van nieuw ondergoed afgeknipt. (8) Heb ik het afwasrekje leeggeruimd.... Kijk, en dat bedoel ik! Stop met streng zijn. Stop met haasten. Begin met beseffen wat je DOET, glimlach erom en weet dat je juist op die manier meer energie kweekt om MEER te doen.
***
Tussen het moment dat je een relatie hebt en het moment dat je single bent zit maar één stap. Die stap heb ik pas genomen en weet je wat het gekke is? De wereld draait mee.
Eerst stuit ik op een programma van David Maasbach, die het net deze morgen heeft over schuldgevoelens. Voor mij nu zeker een levend thema. Hij zegt: 'De aanklager zal u altijd blijven aanklagen, hij kan niet anders, het is zijn natuur. De aanklager is de stem die zegt dat je niks kan of niks bent. De aanklager zegt: geef maar op, het gaat niks worden - je bent er te dom voor, of je hebt er teveel fouten voor gemaakt. De aanklager wijst jou steeds weer op die fouten. Hij haalt je terug naar de momenten waarop je fouten maakte en hij kan niet anders - hij is immers de aanklager. Luister niet meer naar die stem! Zeg maar tegen die stem: 'opzouten'. Deze stem zal je niet verder helpen. Toon berouw, vraag om vergeving en ga de vergeving áánnemen. Dan kan je tegen de aanklager zeggen: 'Stop, ik ben al vergeven'. Weest u zich er ook bewust van dat de aanklager líegt. De aanklager kan niet anders, het is zijn natuur om te liegen. Hij liegt als hij zegt dat je niks kan of niks bent. De aanklager kan je ook wijzen op echte fouten, maar dan nog liegt hij half. En een halve waarheid is erger dan de hele leugen. Het klopt dat je fouten hebt gemaakt, maar het klopt niet dat je daarvoor nog moet boeten. Vraag om vergeving. Leef verder en luister wel naar de andere stem (God). Dat is de stem die u niet zal aanklagen, maar u zal liefhebben en vergeven.'
Daarna open ik mijn mailbox en wat staat er op de homepagina? 'What's keeping you single'. Tja... Er staat in het artikel: 'The following are some common bad dating beliefs: (1) You choose potential partners who are incapable of meeting your emotional needs. (2) You think love has to be difficult, painful, and/or hard. (3) You think your potential partner is going to fix whatever you don't like about yourself or your life. (4) You believe time is running out on your search for love and/or your chance to have children'. Het artikel nodigt uit deze punten voor jezelf te onderzoeken (hebbikderlastvan). Bij deze... (1) Klopt. (2) Dat denkt mijn moeder. (3) Klopt niet. (4) Dat klopt als ik luister naar de stem van de aanklager.
'TUT... A Note from the Universe', waarvan ik dagelijks een boodschap in mijn mailbox ontvang, zegt: 'Marlies... you're not using all of your angels. What's up with that? Use all of your angels. Run faster, jump higher, get more. Call, ask, give thanks - The Universe'.
Best song for today: 'I don't wanna hurt' - Anouk
Best food for today: brinta, soep en hotdogs
Best drinks for today: vitaminedrank en bier
Best action for today: zo gaan slapen
***
Momenteel is het hier net een asiel. Het is best leuk om de twee katten van een vriendin op te vangen, maar, aangezien ik er zelf al drie heb, een hele klus.
's Morgens vroeg begint het concert al. Het spul heeft honger.
Vijf schoteltjes en vijf verschillende soorten voer:
Kat 1 heeft het aan zijn nieren.
Kat 2 krijgt speciaal dierenartsvoer vanwege weet-ik-veel.
Kat 3 is iets te mager en krijgt aansterkvoer.
Kat 4 wordt snel dik en krijgt voer voor binnenkatten.
Kat 5 heeft maar twee tanden en krijgt zacht oudjesvoer.
Probeer dat maar eens met je ochtend-denktempo.
Tevens zonder over ze heen te donderen.
Een van de katten kan zelf deuren openmaken. Ik voelde me gezegend dat dat niet één van mijn eigen katten betrof. Zal je net zien - kijkt mijn kleine dametje Veertje het trucje af. Geen deurklink is meer veilig.
Er is er ook eentje bij die het leuk vindt om aan de deuren te krabbelen. Je zou haar bijna pootschoenen aandoen, zo irritant hard klinken haar nageltjes door mijn favoriete muziek heen.
Mijn katertje is ook heel schattig, ware het niet dat hij het grappig vindt om plots op mijn schoot te springen als ik op het toilet zit.
Mijn oude, bijna tandeloze kat is er weer een ster in om net vóór de kattenbak haar spul te droppen. Tja, wat kan ik ervan zeggen... Ze is de snelste nou eenmaal niet meer.
Heb jij weleens een vloer gedweild en er vijf katten op laten rondhobbelen? Juist, dan mag je het de volgende dag weer doen. Er staan hier trouwens drie kattenbakken, erg nodig ook. Het mogen dan kleine diertjes zijn - dat is aan de kattenbakken niet af te zien. Ach ja, ik overleef het wel. Mijn meubels niet, maar dat is een ander verhaal.
Zo, ik geloof dat ik nu genoeg mijn beklag heb gedaan om er weer om te kunnen lachen. Wist je trouwens dat kattenharen zichzelf vastzuigen in je vloerbedekking? Ik weet niet hoe ze het doen, maar ze kunnen het.
***
'Nu veilig vreemdgaan!' Die woorden schallen mijn huiskamer in, uitgesproken door een hese vrouwenstem. Gut, er hoort een website bij. Deze zal ik hier maar niet noemen, ik maak liever geen onnodige reclame. Hoe bedoelen ze dat - veilig vreemdgaan? Nou, simpel: men neme een webmaster en een stukkie space. De rest is reclame.
Het draait om een site voor getrouwde mensen die zichzelf daar 'een avontuurtje cadeau kunnen doen'. Je mag je er alleen aanmelden als je al een relatie hébt. Dan weet je zeker dat madam of meneer aan de andere kant ook slechts een avontuurtje wil en geen tandemleven. De buiten-de-deur-cijfers liegen er volgens de reclame niet om, dus dit leek ze wel lucratief.
'Veilig vreemdgaan' heeft vanaf heden dus niets meer met condooms te maken. Het heeft te maken met je onbeschikbaarheid verder dan je lichaam. Er staat op de site: 'Geef jezelf een affaire cadeau'. Tja, nog even en worden de fles Chanel en de zilveren Rolex passé. Ik verwacht namelijk dat de aanmeldingen op deze site inmiddels binnenstromen. En de personen erachter lachen zich een kriek.
Mensen, kom óp, waar gaat dit heen? Dit is toch geen jobhoppen? Een eerlijk avontuur lijkt mij handiger dan dat stiekeme gedoe, als het dan toch persé moet. Bedrijven slaan al genoeg geld uit onze 'verboden' verlangens. Neem je verantwoordelijkheid, zou ik zeggen. Of vind je dat niet veilig vreemd genoeg?
***
Wat kun je ertegen doen? Waar haal jij je zonnestralen vandaan? Ik ken iemand die zich zwaarmoedig voelt omdat hij nog geen passende baan heeft gevonden. Ik ken iemand die zich zwaarmoedig voelt omdat zij nog geen vaste relatie heeft. Ik zou graag willen schrijven voor deze mensen, en voor jou, in de hoop dat mijn woorden een zonnestaaltje kunnen zijn.
Lieve schat, ik begrijp goed dat je je blind kan staren op wat je niet hebt. Ik begrijp het lege gevoel dat daarbij hoort. Ik merk dat zwaarmoedigheid heviger wordt als je eraan twijfelt of je wens ooit in vervulling zal gaan. Vooral kost het veel energie als je twijfelt aan jezelf. Je stelt (jezelf) dan veel vragen of je piekert. Kan ik dit wel? Kan een ander wel zien welke mogelijkheden en krachten ik heb? Of ben ik misschien niet zo mooi en liefdevol als ik hoop te zijn? Ben ik eigenlijk moeilijk of onkundig?
Allereerst bestaat er niet zoiets als een 'moeilijk mens' of een 'onkundig mens'. Dit zijn subjectieve begrippen. Als een ander niet goed met jou om kan gaan, dan kan je net zo goed die ander 'onkundig' noemen, toch? Waar het om gaat is dat je jezelf omringt met mensen die jou mooi en liefdevol vinden. Dat klinkt simpeler dan het is. Als jij je ineens naar gaat voelen bij iemand, dan bestaat de kans dat je gaat twijfelen aan jezelf. Hij vindt mij moeilijk - bén ik moeilijk? Zij vindt mij saai - bén ik saai?
Jij bent echt wie je denkt dat je bent. Twijfel of schuldgevoelens gaan jou niet verder helpen. Als je jezelf mooi vindt zal je je anders opstellen dan als je jezelf maar een lomp persoon vindt. 'Maar hoe kan ik mezelf mooier gaan vinden', vraag je. Allereerst: wees je bewust van nare gedachten over jezelf en je leven. Schrijf ze op en schrijf ook de bron ervan op. Schrijf vervolgens op wat er in je leven zou veranderen als je deze gedachten niet zou hebben. Zet er een positieve gedachte tegenover. Deze oefening heb ik niet zelf verzonnen, maar hij werkt fantastisch.
Wil je structureler iets aan je nare gedachten doen? Pak een elastiekje en draag het om je pols. Bij elke negatieve gedachte over je leven of jezelf rek je het elastiekje uit en laat je het los op je pols. Niet heel hard, maar het mag zeker een beetje pijn doen. Lees vooral verder, want de belangrijkste stap komt nu: streel of kriebel jezelf daarna liefdevol over je arm en denk iets positiefs. Een positieve gedachte kan zijn: 'Ik ben mooi' of: 'Ik ben succesvol' of: 'Ik kan goed luisteren', of.... vul zelf iets in. Ook deze techniek heb ik niet zelf bedacht, maar het biedt veel goeds. Heel veel goeds. Dus neem deze stap en je zwaarmoedigheid zal lichter worden.
Tot slot: je hebt alles al in je om gelukkig te kunnen zijn. Vertrouw daarop. Jouw talenten beter en vaker benutten zal je sterker maken. Een ander kan welke leegte dan ook niet voeden als je jezelf niet blijft voeden met positiviteit. Laat (jezelf) maar zien hoeveel moois jij in je hebt. Anderen zullen jou dan sneller herkennen zoals je herkent wilt worden. Want soort zoekt soort, daar ben ik van overtuigd. Hoe meer jij leeft naar wie jij echt bent, je mooie werkelijkheid, hoe meer de mensen in je directe omgeving dat ook doen. Zo kan je een harmonieus leven creëeren en voelt de zwaarte ervan minder zwaar.
***
De wind huilde haar hard achterover op de kiezelweg. Haar lichaam sloeg dubbel, de kleine glimmende puntjes schaafden haar blote knieën. Een stuk van de roestige tweewieler raakte haar hoofd. Haar schedel kraakte en ze proefde ijzer op haar tong. Het hek dat de straat van de schapenweide scheidde, stopte uiteindelijk haar overgeleverde lichaam.
Smetteloos wit, overal. Witte gordijnen wapperden in slowmotion. Een pianomelodietje zweefde door de zomerse lucht. Wimpers, aan elkaar geplakt, verfden zwarte strepen op haar witte wangen. Het bolle kontje wiegde op haar af. 'Wees maar blij dat je leeft'. Het bolle kontje wiegde weer weg. Alessia sloot haar ogen en viel naar beneden tot zwart en wit haar hersenen beheersten met hun beelden uit een ver verleden, ver bij het smetteloze vandaan...
'Wat doe je daar toch, Alessia?' Alessia keek op het geverfde haar van haar moeder neer. De neus kwam in zicht en haar moeders ogen glansden. Ze wankelde op de zoldertrap.
'Ik maak een huis voor de muizen.' Haar moeder grinnikte en Alessia voelde hoe haar hart begon te bonken onder het ritmische geluid dat uit haar moeders keel opwelde. 'Lach niet! Ik meen het', gilde Alessia.
'Ik meende het ook toen ik zei dat je niet spoort.' Alessia zag de mond van haar moeder zo wijd open gaan toen ze het woordje 'spoort' uitsprak, dat de zilveren vulling in haar verstandskies het belangrijkste plaatje werd dat zich in haar hoofd vastzette.
Het spoor - een mooie plek. De dappere sprietjes, die keer op keer een weg uit de aarde wisten te banen, werden als ze hoog genoeg waren in de kop vermorzeld door de treinwielen. Eens kwam er zo'n moment. Eens was daar de dag dat zo'n sprietje hoog genoeg was gegroeid om cru afgehakt te worden. Alessia knipte voorzichtig de topjes van de sprietjes af. Ze knielde neer op het spoor en knipte tot haar vingers krom stonden van de inspanning. Ongeduldig stapte ze elk halfuur naast het spoor en wachtte. De trein blies haar lange haren uit haar smalle gezicht. Als de zon een rode gloed kreeg, klopte ze het stof van haar broek en sprong ze op haar fiets.
'Let maar niet op die ouwe tang'. Haar vader keek op van zijn bord en de huid van zijn glimmende kin trok strak. Hij knipoogde. 'Wil je er nog jus bij?' Braaf stak Alessia haar bord naar voren en de drap sijpelde weldra over de gelige prak. 'Je eet slecht.' Haar vader fronsde en Alessia roerde. 'Neem een hap.' Ze opende haar mond en deed wat er van haar gevraagd werd, maar ze proefde niks. Ze proefde wel zijn sfeer. Hij zou opstaan en haar naar haar slaapkamer brengen. 'Let maar niet op die. Ouwe. Tang', zou hij prevelen, keer op keer, terwijl zijn zure adem haar haast deed kokhalzen. 'Je moeder is gek. Je moeder kan niet luisteren. Ik luister wel naar je.' Ze luisterde naar zijn rits.
'Meisje, hoe heet je?' Ze zag het bolle kontje niet meer. Wel zag ze weer het smetteloze wit en ze zag een gezicht. Ze keek naar het witte kapje boven dat gezicht. 'Hoe heet je?' Alessia opende haar mond en ze zuchtte haar naam, bijna onhoorbaar. 'Hoi Alessia, ik heet Carmen. Kun je overeind komen? Wil je wat drinken? Wil je nog wat?'. Ze klokte alles naar binnen, al kostte haar... dat... veel...moeite...
Moeder voerde de hond. Haar mollige figuur voorover gebukt en haar ongeschoren benen in die belachelijke korte broek. Zwijgend nam haar moeder het lege glas weer van haar aan. 'Ik lijk wel gek', zei ze en draaide zich terug. 'Breng zelf maar naar de keuken.' Alessia keek haar moeder met grote ogen aan en liep behoedzaam om de schrokkende hond heen. Hij gromde even toen ze haar voet naast zijn hijgende lijf zette.
'Val me niet in de rede!' Haar vader zwaaide zijn arm in de lucht, zijn wijsvinger opgestoken. Alessia draaide zich pijlsnel om en snelde richting haar kamer, maar het was te laat. De grove hand van haar vader had haar bovenarm al vastgepakt. 'Hier blijven.' De scherpe preek begon. 'Waarom lijk je zo op je moeder? Waarom doe je me dit aan? Heb je dan helemaal geen respect voor je vader? Ik weet nog toen je klein was en je op mijn schoot zat, terwijl ik je leerde lezen uit het boekje van Nies en Dop en jij leerde het zo snel, weet je nog?' Hij glimlachte zijn onverzorgde tanden bloot. 'Je bent slim, vergeet dat niet. Je bent ook slim genoeg om te weten dat dit zo niet langer kan. Jij en ik, we zijn nu op elkaar aangewezen en daar moeten we het beste van maken. Dat gaat niet als jij je zo blijft opstellen, Alessia. Hoor je me?' Alessia liet haar hoofd hangen en de felle lamp boven de eettafel verlichtte haar blonde kruin. Met moeite hief ze haar hoofd op en keek ze steels over haar vader heen. Haar oog viel op de grote afwas in de keuken, met hier en daar een leeg bierflesje ertussen. 'Hoor je me?' Haar vader klonk ongeduldig. 'Ja pap, we moeten er het beste van maken samen. Ik zal mijn best doen.' Het klonk als een zucht. Een herhaling van wat hij precies horen wilde.
'Kom maar overeind meisje.' Carmen legde haar arm om haar middel en Alessia zette zich duizelend in beweging. 'Je moet weer wat drinken. Hier.' Lauwe thee met honing. Ze dronk behoedzaam. Ze hield van die lichtzoete smaak. 'Car-men?' Alessia bekeek de vrouw eens beter. Ze leek vriendelijk. Helemaal niet de Carmen die ze had leren kennen uit de mond van haar vader. 'We wisten dat je daar rond zou fietsen', zei Carmen zacht, terwijl ze Alessia voorzichtig terug naar achter duwde. 'Ik heb je een slaapmiddel gegeven'. Alessia's ogen sprongen open. 'Waar is m...?'
'Het is een Godverdommese sekte!', riep haar vader uit. Alessia probeerde het niet te horen. Hij had een vage kennis van haar moeder aan de telefoon en herhaalde voor de zoveelste keer die maand het verhaal. Haar moeder zou zijn weggelopen omdat ze in de ban was geraakt van een sekte, zo vertelde hij aan iedereen die het maar horen wilde. Midden op straat zelfs, met zijn veertienjarige dochter ernaast, vertelde hij het met woeste gebaren aan de kapper uit het dorp. Het erge was dat hij het met veel animositeit bracht, waardoor iedereen hem geloofde. Het was begonnen met de komst van Carmen. Alessia had haar nog nooit gezien, maar haar moeder sprak wekelijks met haar af in het dorp. De eerste keer dat ze meer over Carmen te weten kwam was tijdens een ruzie tussen haar ouders. Haar vader betitelde haar als de grootste feeks die hij ooit had ontmoet. Een zweverige trut met een te grote mond. De eerste keer dat haar moeder een nacht weg bleef had ze haar vader horen vloeken in de huiskamer. Ze peinsde er niet over om bij hem te gaan zitten en ze had gauw haar walkman opgezet.
Gemorrel aan de deur. 'Alessia?' Het was al zo vaak gebeurd en toch schrok ze. Ze wilde alleen slapen en ze had alles behalve zin in het zweterige lijf van haar vader. 'Waarom doet hij dat?', had ze eens aan haar moeder gevraagd. Zij antwoordde dat Alessia hem als enige in zijn leven een gevoel van veiligheid gaf. Dat hij alleen vredig kon doorslapen naast haar. Alessia vermoedde dat haar moeder er wel blij mee was, omdat ze dan zelf rustig kon slapen zonder het zure bierzweet in haar neus. Alessia had eens een folder van de Anonieme Alcoholisten besteld, maar haar vader had het ongelezen in de prullenbak gedeponeerd. 'Je hebt er geen verstand van, meisje. Zo erg is het met mij niet.' 'Maar pap?' 'Stel me nou niet op de proef, meisje.' Even stilte. 'Alessia? Ben je nog wakker?' Het gemorrel aan de deur hield op. Ze hoorde haar vader zuchtend naar zijn eigen slaapkamer stommelen. Zorgvuldig schoof ze haar kamersleutel onder haar hoofdkussen.
Pieter sloeg zijn armen om haar heen. 'Kom anders hier wonen?', vroeg hij. Alessia keek even in zijn bruine ogen. Hij had een lieve uitstraling en glimlachte bemoedigend. 'We redden het wel', zette hij zijn voorstel kracht bij. Alessia schudde haar hoofd. 'Pap zal niet weten wat hij zonder me moet'. Ze slikte. In gedachten zag ze haar vader al laveloos op de bank liggen, in zijn eeuwige troep. 'Hij kan niet eens zelf koken!'. Pieter wendde zich van haar af en begon door de kamer te ijsberen. 'Je bent niet verantwoordelijk voor je vader', riep hij ineens fel. 'Hij zou voor jóu moeten zorgen, niet andersom!' Alessia kromp ineen. 'Maar dadelijk heeft hij niemand meer', sputterde ze. Pieter zuchtte geërgerd. 'Dat heeft die ouwe dan aan zichzelf te danken. Ik ga nu boodschappen doen'. Hij wachtte niet tot ze hem volgde, maar liep zonder omkijken naar het halletje en trok zijn spijkerjack aan. 'Zie maar wat je doet. Ik ben weg.' De deur viel hard in het slot. Alessia zakte neer op de bank en staarde in het niets. Ze voelde zich moe, zo vreselijk moe.
Keuzes maken had ze nooit geleerd. Ze deed wat haar ouders van haar verwachtten, op één ding na - ze hielp diertjes en plantjes. Ze had vooral een zwak voor muizen, mieren en onbeduidende plantjes waar niemand naar omkeek. Op school was ze een teruggetrokken meisje. Op school voelde zíj zich een insect waar niemand naar omkeek. Omdat ze vrij makkelijk leerde en het hoognodige deed, haalde ze gemiddelde, onbeduidende cijfers. Zessen en zevens. Niemand vroeg aan haar hoe het met haar ging. Niemand nodigde haar uit voor een feestje. Gepest werd ze ook niet - ze werd simpelweg niet gezien.
Nu stond ze op een kruispunt. Haar vader verlaten of Pieter kwijtraken. Haar vader accepteerde namelijk Pieter niet en van Pieter had ze nooit enig positief woord over haar vader gehoord. De twee belangrijkste mannen in haar leven, de enige mensen die naar haar omkeken, vroegen van haar het onmogelijke. Kiezen. Een week eerder was Pieter over haar moeder begonnen, terwijl ze shoarma aten uit van die plastic bakjes. 'Vraag je je dan niet af waar je moeder is? Als ik jou was, dan...' Alessia liet de woordenvloed van Pieter over zich heenkomen. Ze kon er niets mee - ze wílde er niets mee. Haar vader mocht dan misschien een hulpbehoevende rare kwast zijn - ze had wél een band met hem. Haar moeder was altijd een beetje een schim geweest. Eigenlijk een muisje. Ze deed het huishouden en corrigeerde haar dochter. Daar was alles mee gezegd. Geen knuffels, geen gezellige uitstapjes, niks. Gewoon alleen maar haar moeder omdat ze toevallig in haar baarmoeder had gezeten.
Huilend fietste ze weg naar de enige overgebleven veilige plek die ze kende. Het spoor met de grassprietjes en kleine plantjes die ze hielp overleven. Pieter had haar thuisgebracht en ruzie gemaakt met haar vader. Daar hielp geen walkman tegen. Had Pieter gelijk? Moest ze op zoek gaan naar haar moeder? Maar misschien belandde ze dan wel in de gevangenis, als ze haar vader moest geloven. Hoe gevaarlijk zou haar moeder echt zijn? Ze knielde neer bij de sprietjes en pakte het kleine schaartje uit haar zak. Haar moeder zou haar zelf maar moeten zoeken. Een goede moeder deed dat toch? Het begon te regenen en hard te waaien. Ze besloot terug te fietsen, met veel tegenzin. 'Ik wil niet meer...', riep ze tegen de wind.
***
Ik was te laat en ik rende. Ik opende de deur verlegen. De docent scheikunde keek op en zei: 'Sorry, we zijn alvast zonder je begonnen'. Hij toverde een lach op mijn zenuwachtig gezicht. Ik nam plaats op mijn plaats en hij knikte vriendelijk. Ik nam me voor om nooit meer te laat te komen. Voor hem wilde ik aanwezig zijn en opletten.
Nieuwsgierig sloeg ik gade hoe hij potjes en vloeistoffen pakte. Hij ging weer iets voordoen. Ik hield mijn adem in, want deze leraar was een echte brokkenpiloot. Zorgvuldig goot hij de ene vloeistof bij de andere. Hij legde uit wat hij precies deed. We schreven ijverig mee. Hier en daar klonk gegrinnik. 'Deze keer gaat het goed', zei hij beslist. 'Dit zijn ongevaarlijke stoffen en die kunnen goed samen'. Ik geloofde hem. Ik ontspande me en tekende een bloemetje, stiekem. Kabam! Ik vloog half overeind van schrik. Die gekke oude meester had het weer verprutst! Hij keek er sip bij. 'Oh, ik dacht echt dat dit kon', zei hij bedremmeld. Zijn magere schouders hingen omlaag. De klas lachte en een stoere jongen riep dat hij zich moest laten bijscholen. Dat zou hij doen, beloofde hij.
'Willen jullie iets voor me doen?'. Hij keek smekend de klas rond. 'Willen jullie uitzoeken voor mij hoe dit heeft kunnen gebeuren?'. We gingen graag aan de slag. Stel je voor - wisten wij het dadelijk beter dan de meester! We voelden ons slim en de docent bedankte ons. 'Goed gewerkt!'.
***
In den beginne was er een naïef meisje...
Hij was een moederskind.
Hij studeerde al jaren aan de Pabo, zijn moeder was kleuterjuf. Hij was enigst kind en had een Porsche onder z'n kont. Gekregen van z'n opa. Hij deed er racewedstrijden mee op de dijk. Hij was ook verliefd op haar zus, maar dat gegeven stopte ze weg. Ze was zeer verliefd op hem. Nadat ze elkaar ontmaagden sloeg zijn vader hem goedkeurend op de schouder. Joost mag weten waarom. Hij ging vreemd toen hij op vakantie was. Hij verklaarde dat hij, uit schuldgevoel, de volgende morgen van een flat had willen springen. In plaats daarvan maakte hij het uit en zoende hij voor haar neus met een ander.
Hij was een rechtenstudent.
Hij studeerde vooral het vak: 'hoe haal je mensen het bloed onder de nagels vandaan', en ze wist zeker - die gaat het wel redden. Hij was een jaar jonger dan zij en ze woonden in hetzelfde studentenhuis. Ze vond hem super knap. Ze werden al snel verliefd op elkaar en deden hun ding zogezegd. Hij leerde haar over standjes. Dat vond ze wel gaaf. Standje 'neuk een ander' leerde ze een paar weken later kennen. In dat studentenhuis, in de kamer boven haar. Gekreun. 'Oeps, ik wist niet dat je thuis was.'
Hij was een barkeeper.
Hij was zesendertig jaar, zag haar, een meisje van net éénentwintig en zei: 'Ik ben verliefd op je'. Goh, wat leuk zeg. Tijd om met hem mee naar huis te gaan. Zelfs haar kat mocht na een paar weken bij hem komen bivakkeren. Ze was er al helemaal uit. Dit was hem. Hij zoende haar vurig, bracht haar in vervoering en gaf haar veel aandacht. Het leek haar normaal toen dat hij geen geld had. Dat kon immers gebeuren? Zij deed de boodschappen wel. Het stoorde haar zelfs niet dat hij een doodskist in zijn huiskamer had staan. Naast zijn bed wel te verstaan. 'Ach ja, ik was bang voor de dood, dus heb ik die kist maar alvast in huis gehaald. Dat hielp.' Klonk logisch toch? Ze deed het ermee. Tot ze volgens hem 'niet meer bij elkaar pasten'. Een te groot leeftijdsverschil, vond hij. Hij keek er ernstig bij. Zijn volgende liefje was negentien.
...en toen was er een naïef meisje minder.
***
Voetballen was een grote hobby van me. Ik voetbalde in een damesteam. Daarnaast zat ik op een vechtsport, maar ik ontdekte spoedig dat mijn gezicht (als ik dacht serieus en gevaarlijk te kijken) anderen alleen op de lachspieren werkten.
Mijn voetballiefde werd ten gronde gericht toen ik tijdens een sportdag zowel mijn middelvinger als mijn been brak. Mijn middelvinger brak ik tijdens het keepen, maar ik voetbalde toch door (sportief als ik in die tijd was). Mijn been brak ik toen ik vlak daarna met een verband om mijn middelvinger over de bal struikelde, net voordat ik - ik weet het zeker - een doelpunt ging scoren.
***
I want to know
wich way to go
I want to see
wich way nieh
***
Kermis
Gisteren ben ik teruggekomen van Sunny Beach (Zonnestrand). Het is er net een kermis - een totaal aan alles wat mensen zouden kunnen wensen. Het is een 'sunny' oord, in elkaar gezet voor de toerist. Hotel na hotel. Aan het strand is het net alsof je in een vakantiekaart ligt.
Winkeltjes
Er zijn heel veel kraampjes, waar ze veelal dezelfde spullen verkopen. Als je een mooie handdoek zoekt kun je goed slagen. Hetzelfde geldt natuurlijk voor andere strandartikelen. De kleding die ze verkopen zijn nep-merken van slechte kwaliteit. Ik (een kledinggek) heb er geen enkel kledingstuk gekocht. Bulgaren hanteren vaste prijzen.
Zee
Het zand is zeer blank, schoon en fijntjes. De zee is diepblauw en het briesje hard genoeg om te verbranden zonder er erg in te hebben. Er staan prullenbakken om de zoveel meter. Kijk wel uit voor kwallen - het zijn er niet veel, maar die paar die wij zagen waren echte joekels. Prachtig om te zien, maar niet om mee op je rug naar een ziekenhuis te moeten rennen.
Eten
Je kunt er lekkere pannekoeken en goede pizza krijgen. Het vlees en de vis is ook te doen, al doet het eetspul allemaal ietsje snackbar-achtig aan. Het is commercieel eten zeg maar. Je kunt er 's avonds eten voor 15 leva (8 euro) per persoon. De vele supermarkten staan vol met drank en snoep. Verwacht geen potten groenten te vinden. Banaan, tomaat, komkommer en babyvoeding is het enige gezonde daar zo ongeveer, los van water, melk en sapjes. Kijk in restaurants niet naar de plaatjes - die zeggen niets over wat je krijgt. Het is vaak niet eens wat ze aanbieden. Vaak zie je ook plakkertjes over de prijzen op de kaart met nieuwe prijzen erop. Ze doen die nieuwe prijzen als aanbiedingen voorkomen - in werkelijkheid zijn het prijsverhogingen.
Bevolking
Engels praten de Bulgaren amper, zelfs niet in een excursiekantoor of in het hotel. Maar een enkeling kan je goed verstaan. Praat dus zo simpel mogelijk Engels. Om de zoveel meter staan er 'proppers' die je een (eet)tent in willen krijgen. Erger je maar niet, het hoort erbij. Lach vriendelijk en loop door. Bulgaren zijn over het algemeen niet hartelijk of vriendelijk. Als je buiten het toeristische oord het dorre, arme landschap ziet kan je daar wel inkomen. Soms word je bediend op een wijze die een ober in Nederland zijn ontslag zou opleveren. Er zijn ook wat vriendelijke mensen die hun best doen. In Nessebar vonden wij de mensen vriendelijker dan op Sunny Beach.
Muziek
De muziek die je er hoort is commercieel, maar wel goed. Je hoort er de top - Queen, Tina Turner, Robbie Williams, Dire Straits, etc. Alleen maar grote namen. Hoe het in de discotheken is weet ik niet, daar zijn wij niet geweest.
Vervoer
Er rijden veel bussen naar Bourgas, Varna en Nessebar. Alleen een taxi nemen indien strikt noodzakelijk. Chauffeuren kunnen opdringerig zijn. Fietstaxi's sowieso niet nemen - die zetten je af (dat wisten wij gelukkig van tevoren). Het treintje is wel leuk. Als je van Nessebar het treintje terug naar Sunny Beach neemt, houdt er dan rekening mee dat je aan het begin van Sunny Beach wordt afgezet en misschien nog een heel eind moet lopen. Overstappen op een bus is een beter idee.
Dieren
Neem alsjeblieft geen rijtuig! De paarden worden slecht verzorgd, stinken en moeten hard werken in de hitte. Hun tere benen kletteren hele dagen over straat, heel zielig. Je ziet er ook zwerfhonden en katten, vooral in de buitengebieden. Katten zijn er ook veel in Nessebar. We hebben een aantal magere beestjes gezien waar we niet blij van werden. Er zijn wel een aantal hele tamme katjes bij die je gewoon kunt aaien.
Veiligheid
Van onze reisgroep waren er drie overvallen - twee om drie uur 's nachts en een in een discotheek. Wij waren voor elven altijd weer in het hotel en gingen 's avonds geen rustige straatjes in. Dan is er niets aan de hand. Blijf ook vriendelijk en ga niet in discussie, dat heeft geen zin.
Naaktstand
Voor nudisten is er een gedeelte om naakt te kunnen zwemmen in zee. Dit gedeelte ligt in het noorden van Sunny Beach, voorbij pier 10 (bekeken vanaf pier 11). Verwacht er niet teveel van - het is geen afgezet gedeelte. In de zee daar lopen naakt en 'gekleed' dan ook door elkaar.
Hotel Balaton
In dit hotel verbleven wij. Er wordt elke dag schoongemaakt. Nieuwe handdoeken krijg je twee keer per week. De bedden zijn goed, wel wat aan de korte kant. De douche is ook goed en schoon. Heel fijn was de koelkast op de kamer. Het (bar)personeel is redelijk. Bij de receptie hebben we maar één aardig meisje gezien - de rest ziet je liever gaan dan komen met je vragen. Je kunt veilig wisselen in dit hotel. Neem er gelijk een kluisje. Het ontbijt is oké, wel veel 'sponsbrood'. Het zwembad is een aanrader.
Waarom WEL?
Je kunt er lekker relaxen, zonnen en alles wat je nodig hebt is er in de buurt. Het oord is van alle gemakken voorzien en als je wilt consumeren zit je er goed. Je kunt er echt veel doen, zeker ook met kinderen (overdag!). Het weer is super en het klimaat voelt lekker aan, niet benauwd. Er zijn prachtige terrasjes te vinden en elk hotel heeft een zwembad. Omdat het zo'n 'andere' wereld is die door het-vele-hetzelfde overzichtelijk is, kom je er goed tot rust. Ikzelf zou er nóg wel een vakantie kunnen vertoeven.
Waarom NIET?
Als je op zoek bent naar een vriendelijke bejegening, dan zit je verkeerd. Je moet écht je eigen sfeer maken. Gewoon genieten van wat je er kunt doen en wat je wordt aangeboden. Het is geen oord om alleen in rond te lopen. Ga minstens met twee volwassenen. 's Nachts stappen is ook niet heel veilig - mits je met een groep weggaat. Ik heb mensen horen mokken over het eten en de onvriendelijkheid. Je moet er geen lange tenen hebben...
***
Gisteravond heb ik het boek 'De hufter op het witte paard' van Ildikó von Kürthy uitgelezen. Jemig, wat een superboek! Ik heb zelden zo vaak gelachen tijdens het lezen. Het boek was boeiend van het begin tot het eind. Echt een boek waarbij een wijntje en een reep chocolade niet mag missen. Ik zou het zo aan mijn vriendinnen (en zelfs vrienden) cadeau doen. Superknap geschreven.
