"Nee hoor..."

Ik weet het - er staan nog een vuilniszak en 4 rieten stoelen van mij in het portiek. Een schoonmaker belt aan. Het is een Nederlandse oudere heer. Of ik het spul even weg wil halen. Dan komen ze dadelijk terug om het hele stuk goed schoon te kunnen maken. Ik hijs mezelf vermoeid in mijn ochtendjas. Op dit moment heb ik een ziek kind en twee zieke katten te verzorgen.

Even later hoor ik weer een man met een dweil. Ik ruk snel de deur open en zeg verontschuldigend: "Oh ja - die spullen moet ik nog even weghalen". Deze man maakt een wegwuif gebaar. "Nee hoor, laat maar staan". Ah gelukkig, denk ik. Een Pool.

***

Daar ging de boom

Geachte klant,

Het was mij een genoegen om uw prachtige Somali katten à 400 euro per stuk op te vangen. Helaas zijn ze een beetje gehavend. Een huis- tuin- en keukenvlooienbaal heeft één van uw katten een oor aangenaaid. Ik heb nog geen tijd gehad om het gesneuvelde oor aan te naaien. Het zal via de post worden nagestuurd.

Met vriendelijke groet,
de kattenverzorger.

p.s. De ander stuur ik in z'n geheel op.

***

Zwarte Piehhht!!

We lopen door de supermarkt, mijn dochtertje en ik. Terwijl mijn dochtertje naar de Sinterklaasboeken en zo meer wordt gezogen, zoek ik een toetje uit. Ze zit op de grond als ik terugkom. Ze zingt. Kapoentje. Ik zeg: 'Kom meis, we gaan weer'. Met tegenzin staat ze op. Achter mij aan loopt ze naar de kassa. Plots kijkt ze opzij. Keihard roept ze: 'Zwarte Piehhht!!'. Ze tikt me aan. 'Kijk mama! Zwarte Piehhht!'. De Marokkaanse dame-met-hoofddoek in kwestie glimlacht ongemakkelijk. Oeps.

***

Jezelf zijn

Och, het klinkt zo makkelijk en we roepen het de hele tijd: je moet jezelf zijn. Het klinkt goed, wijs en zo meer. Jezelf zijn zou je meer succes en vreugde opleveren. Dan leer je jezelf beter accepteren. Dan weten mensen wat ze aan je hebben. Dan vind je sneller een geschikte vriend(in) of partner. Dan... whatever.

Los van het feit dat je jezelf goed moet kennen, om te herkennen wanneer je jezelf bent en wanneer niet, kán je niet altijd jezelf zijn. Dat gaat namelijk niet in deze maatschappij. Als kinderen werd ons daarom afgeleerd om onszelf te zijn. Vervolgens zijn wij als volwassenen jaren bezig om onze 'ware ik' weer terug te vinden. Dan nog blijft het schipperen tussen situaties waarin je jezelf kunt zijn en situaties waarin dat niet kan.

Mevrouw van Ooien stopt zorgvuldig wat boodschappen in haar blauwe mandje. Kaas, brood, eieren, gehakt, macaroni, appelsap... Daarna loopt ze naar de kassa. Tot haar ergenis ziet ze dat er een lange rij staat. Ten eerste heeft mevrouw van Ooien last van haar voeten en ten tweede is ze moe. Middenin de rij gaat ze dan ook op haar billen zitten en schuift ze zichzelf vooruit als de rij korter wordt. Ze maakt ook alvast het pak appelsap open, omdat ze dorst heeft.

Meneer de Bree komt aan op zijn werk. Hij ziet de secretaresse en zegt dat ze een lelijke rok draagt. Vervolgens loopt hij naar zijn kamer en begint hij zich uit te kleden. Hij draagt liever zijn kamerjas. Die heeft hij dan ook die morgen in zijn koffer gestopt. Omdat hij verliefd is gaat hij zijn nagels knippen en tekent hij een groot hart op een dossier. Daarna belt hij zijn vrouw op en zegt hij dat hij die avond niet thuiskomt, omdat hij een diner heeft met een leuke meid.

Mevrouw Groen zit in de trein. Ze is zangeres en begint haar nummers door te nemen voor haar optreden komend weekend. Ze zingt uit volle borst. Ook heeft ze zin om tegen de meneer voor haar te zeggen dat ze net een nieuw bankstel heeft. Ze vertelt over de afkomst van het bankstel, de kleur, de prijs... Daarna gaat ze ijsberen door het treinstel om haar benen te strekken. Dit doet ze op blote voeten, omdat haar schoenen niet zo lekker zitten.

Meneer van Loo nodigt mensen uit voor zijn verjaardag. Op de avond zelf heeft hij na een uur geen zin meer. Hij staat op en zegt tegen de gasten dat ze weer mogen gaan. Hij kijkt toch liever een goede film. Hij wil bovendien persé de jas hebben die zijn vriend aantrekt. Zijn eigen jas is oud en de jas van die vriend is de mooiste jas die hij ooit gezien heeft. Aan een vriendin geeft hij een cadeau dat hij net heeft gekregen. Zij heeft er meer aan.

Gelukkig voor alle je-moet-jezelf-zijn-mensen, is er goed nieuws. Een theorie die luidt: 'Je kunt niet niet jezelf zijn'. Nou, mooi toch. Probleem opgelost.

***

Fout! Hamilton Moore & Associates

Poeh, een mega-scam in mijn mailbox vandaag. En de etters weten mijn adres ook nog. Hierbij een weergave van de mail:

Mevr! IK HEB WANHOPIG GEPROBEERD U TE BEREIKEN!

GEFELICITEERD! U bent de enige ontvanger van rekeningnr: 4355879 en komt nu in aanmerking voor een cheque ter waarde van *** € 12.500,00! ***
Uw prijs zal worden vastgehouden totdat u zo snel mogelijk reageert volgens de voorwaarden van deze brief. Hamilton Moore & Associates heeft bevestigd dat u in aanmerking komt voor een prijs van € 12.500,00, die wordt uitbetaald door middel van een gecertificeerde cheque!

Mevr, dit is geen loterij of wedstrijd waarin u wel of niet een prijs kunt winnen. IK GARANDEER U DAT U DE ENIGE ONTVANGER BENT van prijsrekeningnr.: 4355879. Zodra u het bijgesloten FINANCIËLE OVERDRACHTSDOCUMENT terugstuurt (vereist voor uitbetaling) dat het winnende ID-nummer bevat, zal de CHEQUE per koerier aan u worden gestuurd.

BELANGRIJKE INFORMATIE OVER HET OPEISEN VAN UW PRIJS: Mevr, u kunt kiezen voor een eenmalige uitbetaling van € 12.500,00 of dit bedrag volgens het onderstaande schema laten uitbetalen.

Uw prijs van € 12.500,00 wordt beschikbaar gesteld door Hamilton Moore & Associates om een exclusief sieraad te promoten. Mevr, doordat u gegarandeerd in aanmerking komt voor deze prijs, heeft u tevens recht op een prachtige oorbellenset met Zuidzee-parels van 8mm in een zilveren zetting t.w.v. € 99,95. De verfijnde parels zijn een symbool van welvaart, kracht en duurzaamheid. Deze prachtig bonus wordt voor slechts € 19,95 per post aan u toegezonden.

LET OP: Dit is uw LAATSTE KANS. We MOETEN binnen 7 dagen een antwoord van u ontvangen. Zo niet, dan zal het bedrag van € 12.500,00 helaas worden vrijgegeven en aan de volgende in aanmerking komende ontvanger worden uitgeloofd. Ik weet zeker dat dit een van de gelukkigste dagen van uw leven moet zijn!

Met vriendelijke groet,

Charles Hamilton Sr. - Controller

NOG MEER FANTASTISCH NIEUWS! De heer A. G. ATCHIVARA UIT SUFFOLK IN GROOT-BRITTANNIE WON ONLANGS EN KREEG € 3.250!

***

Ik heb wat informatie opgezocht hierover, en je moet dus $19,95 overmaken om de prijs te kunnen ontvangen... Tuurlijk joh. Sweet dreams. En dan hebben ze behalve je adres ook je creditcardgegevens. Maar... er zullen mensen intrappen. Helaas & zucht....

Had ik al 'zucht' gezegd? Helaas.

***

Vlieg

Vlieg, waarom?

***

De krul

Vandaag heb ik een krul
die niet naar beneden wul

***

Karin

Al vanaf jongs af aan kiezen we onbewust role models. Het eerste vrouwelijke role model die ik, buiten mijn moeder en zus, koos om mijn eigen vrouwelijkheid aan te meten was Karin S. Het gekke is dat ik dat nu, op mijn eenendertigste, pas besef. Door haar heb ik een bepaald soort 'vrouwelijkheid' willen zijn of bereiken. Ik wilde net als haar lang blond haar en volle borsten hebben, toen ik een klein plat meisje was. Ze had ook een wipneusje, dat vond ik zo schattig. Er valt een steen op mijn maag als ik nu besef waarom ik als twaalfjarige in de klas stiekem mijn neus wat omhoog drukte. Of ik daardoor een wipneusje heb gekregen of dat het al in mijn genen zat is me onduidelijk (..).

Haar uiterlijk was één, maar vooral wilde ik net als haar zijn. Ik heb naar haar gekeken en haar willen imiteren. Ze liep met o-benen en kleine pasjes. Op de een of andere manier leken haar benen daardoor slanker en haar knieën slapper, wat ik een erotiserend effect vond hebben. Ze droeg haar schooltas vaak in haar armen, in plaats van over haar schouder of op haar rug. Ze was bijzonder vriendelijk, bijna volmaakt vriendelijk. Zelfs mij sprak ze geregeld aan, daar waar anderen mij vermeden. Toen mijn broertje overleed was zij het die me een kaartje stuurde. Mijn vriendinnen waren met zichzelf bezig en vonden de dood eng.

Ik herinner me dat ik vlak na het overlijden van mijn broertje bij haar en haar ouders in de auto zat. Ze hadden ons opgehaald van een schoolfeest of iets dergelijks. Haar moeder vroeg me hoe het met me ging, maar nam geen genoegen met mijn antwoord. Volgens haar moest ik meer doen met mijn verdriet. De heftigheid van mijn verdriet vulde ze als het ware voor me in. Ik wilde dat haar moeder gewoon voor zich keek, maar ze bleef maar naar me omkijken in die auto, steeds beginnend over waar ik niet over wilde praten. Ik vond het een vreemde gewaarwording om te beseffen dat Karins moeder destijds net zo dominant was als mijn eigen moeder destijds. Dat Karin het klaarspeelde om op school een eigen persoonlijkheid te zijn vond ik toen nog knapper van haar dan tevoren. Haar vader gedroeg zich afweziger, net als de mijne.

Karin had een paar hele goede vriendinnen. Dat waren meisjes die heel goed bij haar leken te passen, in tegenstelling tot de vriendinnen die ik had. Zij knuffelde vaak met haar vriendinnen. Vooral één vriendin van haar herinner ik me goed, omdat zij helemaal niet was wat ik onder een mooie, boeiende vrouw verstond. Ik snapte dan ook ergens niet waarom zij die close plaats had in Karins leven. Ze moest wel mooier, liever en leuker zijn dan ik besefte. Het knuffelen staat me goed bij, omdat dat me jaloers maakte. Mijn vriendinnen leken me koude, seksloze meiden. Alleen een zekere Irma had het nog weleens over seks, maar wel op een in mijn ogen smaakloze manier. De andere meiden hadden andere hobby's: harp spelen, honden, dat soort dingen. Volgens mij had Liset op haar achttiende nog een hondenagenda.

De laatste keer dat ik Karin zag in die tijd was tijdens een reünie, een jaar na ons eindexamen. Ze droeg vol trots haar stewardessenpakje. Ik vond het haar niet zo leuk staan. Voor het eerst had ik het gevoel dat ze iemand was gewórden, in plaats van zichzelf te zijn, zoals ik haar 'kende'. Ik had haar liever met lange sjaals die achteloos om haar nek hingen en alternatieve shirts. Ook haar rommeligheid was ineens weg. Ze leek een strakke, nette dame te zijn geworden, terwijl ik dat strakke en nette nooit binnen de vrouwelijke sensualiteit had geschaard.

Ik weet nog goed, toen Karin me vertelde ontmaagd te zijn door een oudere man. Uiteindelijk leverde die ontmoeting haar veel pijn op toen hij haar verliet. Het was wellicht toen, dat in mij de wetenschap werd geboren dat je nooit iets met een oudere man moest beginnen. Die zouden je gebruiken omwille van je jonge schoonheid en je weer verlaten nadat ze met jou 'hun ding' hadden gedaan. Omdat mijn moeder me al vaak gewaarschuwd had voor dat soort mannen, werd het verhaal van Karin sterker in mij opgeslagen. Mijn eerste verliefdheden gingen dan ook uit naar jongens van mijn leeftijd. Jochies die nog helemaal niet klaar waren voor waar ik al van droomde. Karin had bovendien last van een onbeantwoorde liefde voor een docent. Daarover, en over haar leven, schreef ze gedichten die ik voor haar zou uittypen en printen. Volgens mij heb ik ze nooit in geprinte vorm aan haar gegeven, maar de gedichten staan nog wel ergens op een disk. 'Ik ben verliefd en dat doet zeer, want je hebt mijn leeftijd... mijn leeftijd twee keer', heb ik onthouden - Joost mag weten waarom.

Jarenlang verloor ik Karin uit het oog. Totdat ik een paar jaar geleden haar zus tegenkwam op een camping in het zwembad. Haar zus, in mijn ogen 'gewoner' dan Karin, had een verloofde. Karin daarintegen bleek nog steeds vrijgezel te zijn. 'Welke man kan met haar schoonheid, zowel vanbinnen als vanbuiten, omgaan?', flitste het door me heen (inmiddels heeft ze trouwens een relatie en is ze zwanger). De zus van Karin noteerde mijn telefoonnummer. Ze zei vrolijk dat Karin het heel leuk zou vinden om contact met me op te nemen. Dit bevreemdde me. Ik kampte immers nog steeds met mijn zelfbeeld t.o.v. hoe ik Karin zag. Ik voelde me vroeger een klein en oninteressant meisje vergeleken bij haar.

Later kwam de website hyves in beeld en Karin ook. Ook kwam ik haar een keer tegen, zo'n jaar geleden. Zelfs toen nog voelde ik me wat kleiner worden en maakte ik me druk over het feit dat ik die dag net een paardenstaart droeg, zoals vroeger op school altijd. Ze zei dan ook: 'Je bent niets veranderd'. Vanuit haar misschien als compliment bedoeld, maar ik kon het niet zo voelen. Haar echt aanspreken op hyves heb ik nog niet gedaan. Ik ben bang voor mijn eigen spoken uit het verleden. Die kinderlijke stemmen in mij, die mij als een oninteressant meisje zagen. Zo'n meisje dat niet door docenten wordt uitgekozen om klassenmentor te zijn, terwijl ik me net als Karin ook had ingeschreven en zij het (natuurlijk) wel werd. Ik had toen bedacht dat je voor die rol vrouwelijk en moederlijk moest zijn. Alles wat ik toen (zeker qua uiterlijk in mijn ogen) niet was.

Nog steeds kan ik me 'sneu' voelen als ik om de aandacht van iemand verlegen zit die ik heel graag mag. De oorsprong daarvan ligt zeker niet alleen bij Karin. Mijn ouders voldeden destijds niet aan mijn behoefte om gezien te worden, of mijn creativiteit te ondersteunen. Het gekke is dat ik altijd gedacht heb dat Karin en ik qua achtergrond meer met elkaar gemeen hadden dan leek - omdat zij op school anders met haar achtergrond omging wellicht.

Misschien roept ze nu nóg wel in me op dat ik me plots een klein meisje voel. Ik zal haar vast ooit weer tegenkomen en... dan zie ik het wel.

***

Doseer meer

Een tip wil ik je hierbij cadeau doen.

Stel, je hebt in je leven menig seksboek gelezen en menig ding uitgeprobeerd. Dan krijg je een nieuwe vriend. De eerste kus was fijn, je vlindert en je fantaseert. Je hebt geen flauw benul van wat hij met jou gaat doen, maar des te meer van wat je met hem wilt doen. Je pakt er nogmaals dat ene relatieboek en dat ene seksboek bij. Oh, en die goede internetsite. Ik zal nu uit de doeken doen wat deze 'joepie, ik mag hem... blabla...' -houding mij een paar jaar geleden eens opleverde.

Ik was al een dik een jaar verliefd op een jongen die nog niet over zijn ex heen was. De eerste keren dat ik daar kwam hing er zelfs nog een foto van zijn ex in de gang. Ze droeg een witte BH, zag ik. Dat was ook niet moeilijk te missen - meer droeg ze namelijk niet. Op dat moment had ik natuurlijk mijn biezen moeten pakken, maar ik dacht dat ik de situatie wel de baas kon. Geduld leek me een schone zaak.

Op een goede nacht, zo'n anderhalf jaar na vlinder-dato, was het eindelijk zover. Ik betrad zijn slaapkamer en maakte een opmerking over die kamer, puur om een opmerking te maken. Blijven praten helpt. Hij was zo'n man die het al eng vond als ik een glimp van zijn kledingkast opving. De drommel. In ieder geval was ik al goed opgewonden, enkel door het idee hem te gaan aanraken. Een dik uur later bevond ik mij in een staat van totale overgave in het doen van mijn best. Opeens hief hij zijn hoofd een stukje op, keek hijgend naar beneden en zei: 'Wat doe je toch allemaal?'. Mijn verhitte wangen kleurden donkerrood. 'Oh, ehh... gewoon', hakkelde ik.

Wat was er aan de hand? Ik had tevéél mijn best gedaan. Dit betekende dat ik elke techniek en ander pretspul dat ik kende, ijverig op meneer botvierde. Voor hem was er daardoor geen volgen meer aan. Dus de tip is: wat je ook doet... d-o-s-e-e-r.

p.s. En nee, je kunt geen prijs winnen.

***

Gesprek in de trein

Ik zat vandaag mijn ding te doen in de trein (lees: suffen),
toen ik het volgende gesprek opving:

"Zij smeerde zijn brood altijd voor twee weken ineens."
"Ga weg?"
"Ja, en dan stopte ze alles in de vriezer.''
"Nou ja."
"Alleen maar met kaas. Alles."
"Echt waar?"
"Ja, veertig jaar lang. Alleen maar kaas."
"En píkte hij dat?"
"Ja, vreemd hè. Zo saai. De arme man."
"Nou."

***

Doe mij maar nu

Gek is dat - dat ik in de zomer altijd straal alle ongemakken tijdens koude dagen vergeet. Loop ik vanavond over straat. Doen voor het eerst dit seizoen mijn oren weer pijn. Echt heel veel pijn, bedoel ik. Alsof de gaten die ze op mijn tweede in het ziekenhuis in mijn trommelvliezen hebben geprikt, nog steeds voelbaar zijn als de koude wind er langs strijkt. Ik had toen zo'n heftige oorontsteking, dat ik na dagenlang overgeven uitgedroogd was. Als mijn ouders een halve dag later naar het ziekenhuis waren gegaan, dan was ik de piep-uut gegaan.

Elk jaar neem ik me opnieuw voor om oorwarmers te kopen. Ik voel me echter zo voor paal lopen al bij het idee van die dingen op m'n knar, dat ik al jaren liever pijn lijd. Dat is wel triest, al zeg ik het zelf. Misschien moet ik, om de draak met mezelf te steken (alsof die draak dat voelt), de lelijkste oorwarmers gaan uitzoeken die ik vinden kan. Knalgroen bijvoorbeeld, met van die lange haren erop. Ik ben nu al een halfuur binnen en ik voel mijn oren nog steeds. Er steekt iets.

Het vergeten van omstandigheden die er niet zijn, geeft me meer dan eens het gevoel dat het leven tussen je vingers door glipt. Net zo lastig is het om vast te houden wat je hebt geleerd. Zelfs al is het geleerde nog zo goed voor je - later kan je in oud fout gedrag vervallen. Als een ezel zich maar één keer aan dezelfde steen stoot, dan mag gerust gezegd worden dat ezels en mensen weinig gemeen hebben.

Aan de andere kant blijkt ook dat een mens beter kan leven 'in het moment' dan hij zelf denkt. De tiende verliefdheid voelt nog net zo spannend als de eerste. De eerste sprietjes in de lente nog net zo speciaal op je tachtigste. Een hoge rekening nog net zo schokkend. En een broodje zalm in een restaurant blijft lekker.

Misschien wordt het tijd dat ik accepteer hoe het brein werkt. Alles zal wel een reden hebben en zo niet dan toch. Zoals geen keuze ook een keuze is. Heel veel behoefte aan voelen wat ik vroeger voelde heb ik immers niet. Mijn dagboeken uit mijn tienertijd happen stof. En als ik in de zomer op het strand lig is er geen haar op mijn hoofd die wil denken aan de oorpijn die ik nu voel.

Doe mij maar nu. En een beetje fantasie over de toekomst.

***

Hoe om te gaan met shit?

Regel 1. Ik doe er positieve dingen mee voor mezelf.
Regel 2. Ik doe er positieve dingen mee voor mezelf.
Regel 3. Ik doe er positieve dingen mee voor mezelf.

***

Wegvliegen

De meeste mensen luisteren als je 'stop' zegt.
Sommige mensen niet.
Of ik nou rustig blijf, uitleg, verdedig of boos word.
Zij gaan toch door met 'hun ding'.
Dus moet ik doorgaan met wat 'mijn ding' is.
Los, losser, vrij.

***

Ik weet niet wat ik heb...

Ik weet niet wat ik heb deze week.

Een paar dagen geleden kreeg ik in de Kruidvat een paar euro korting op een disneydinges. Een aardig en ongebruikelijk gebaar van de cassière. Eergisteren kocht ik planten. 'Ach, neem ze anders maar mee voor de helft van de prijs'. Ik dacht: 'huh?'... en bedankte blij. Gisteren liet mijn dochter een knuffel vallen tussen twee roltrappen. Een voorbijganger wrong zich in alle bochten om het ding eruit te graaien. Met een blij hoofd bracht hij me de buit. Vandaag kreeg ik zowaar twee pakjes sjag cadeau. Mijn mond viel open toen de winkeleigenaar zei: 'Neem maar mee'...

Wat heb ik deze week?

***

Nicotinell, deel 1

Het eerste wat me opvalt, is dat het pakje Nicotinell niet zo makkelijk kan worden geopend als sigaretten, dus met andere woorden: het kost meer tijd (hetgeen ruikt naar een stiekeme exclusieve boodschap), want er zit een dikke plastic - noem het gerust - hoes omheen, en zonder begin volgt er grimmig getrek. Zonder end.

Ik heb ergens mijn vinger tussen kunnen wurmen en na eerst vijf minuten het ding alle kanten te hebben opgedraaid, tot ondersteboven aan toe, en met veel herry (zoals in-th Berry)(en zoal-s-in Berrie nieh)(en in Barrie soms), ging het van hop. Draf.

Op de ene staat: niet gebruiken indien u overgevoelig bent voor de bestanddelen van Nicotinell Mint 2 mg of indien u niet rookt, en op de andere staat: niet gebruiken indien u overgevoelig bent voor de bestanddelen van Nicotinell Fruit 2 mg of indien u niet rookt. 8713177001801 (contant betaald).

Als mensen niet overgevoelig zouden zijn voor de nicotine in Nicotinell, dan zouden de tabletten ook niet gemaakt hoeven te worden en als ik moest blijven roken, dan zouden de de tabletten ook niet gemaakt hoeven te worden. Min een de dan.

Het begint echt zuur te worden nu het pakje zelf, zonder hoes, ook al niet makkelijk te openen is en ik zeker weet dat de een of andere wiskundige gast een ontwerp heeft gemaakt, die simpel te openen oogt maar moeilijk te openen is. Noch te dichten.

Als het pakje dan eindelijk open gaat, wordt duidelijk dat er een, inderdaad wiskundig staaltje, ingenieus uitklap-bouwwerk in schuilgaat, met twaalf spierwitte kauwgommen op een heldere zilveren achtergrond in plastic hoesjes met ingedrukt motiefje, met een paarsachtig-blauw boekje eronder op diepblauwe, glimmende achtergrond waarop een nog heftiger glimmende kauwgom staat afgebeeld. Met een ster.

Als ik probeer het brede plakbandje te verwijderen van het kleine boekje, zonder het dunne papier ervan te beschadigen, voelt het net alsof ik in de situatie ben beland waar ik prullerige kadootjes en wincodes van het reclamemateriaal van de Yves Rocher aan het lospeuteren ben, met hogere verwachtingen dan resultaten. Overschot.

***

Lekker bezig

Oeps. Ik trok de voordeur dicht, met de sleutel nog aan de binnenkant. Half elf 's avonds. Geen mobiele telefoon. Geen jas. Slechts een briefje van vijf. Ik belde aan bij de buurvrouw - zij heeft ook een sleutel. Voor praktische dingen en voor domme acties zoals vanavond. Er werd niet open gedaan. Langzaam drong de harde waarheid tot me door...

Ik zag mezelf in gedachten naar de ouders van een vriendin strompelen. Het oudere echtpaar zou op de late avond vast niet blij zijn met mijn komst. Bovendien, wat hadden ze kunnen doen, behalve mij een slaapplaats aanbieden? Ik zag mezelf liggen op een matrasje op zolder. Thuis alle lichten en mijn computer nog aan. Mijn zus en mijn ouders hebben mijn sleutel ook, maar die wonen niet in de buurt. Mijn beste vrienden zijn niet zo suf om in een durpke te belanden zoals ik. Ik kwam hier ooit omdat ik urgentie kreeg hier vanwege 'jeugdbinding'. Nou, weinig jeugd en weinig binding, maar dat hoefde de ambtenaar niet te weten. Ik gaf hem bloemen en een goede fles wijn.

Ik kreeg het langzaam koud. Zelfs in de gang was de herfstwind ongenadig. Zag ik daar niet een vaag licht achter de voordeur van mijn buurvrouw? Zou ze douchen? Zou ze al slapen? Zou ze aan het vrijen zijn met haar vrolijke vriend? Ik keek vertwijfeld naar de vijf euro. Een frietje halen, was dat nou echt nodig geweest? En dat om half elf 's avonds... Dat is toch niet christelijk meer. Niet dat ik christen ben, maar als ik er een was, dan stond ik vast niet te bibberen in de gang. Dat zou ik wel hebben gedaan als ik Jehovah's Getuigen was. Dan zou ik wekelijks bibberen, en niet alleen in de gang. Hoor ik daar voetstappen? Het zou toch niet waar wezen. Geen: 'mag ik hier slapen?' of: 'mag ik uw mobiel lenen?' Gewoon weer mijn knusse woning kunnen betreden...

Na vijf minuten besloot ik nog eenmaal aan te bellen. Net toen ik mijn hand naar de knop bewoog, gebeurde het. Gemorrel aan de deur. De hemel zij dank voor... de buurvrouw in haar avondjas. Ik heb haar vast nog nooit zo stralend aangekeken. Toen ze de bel hoorde, dacht ze al dat ik het kon zijn. Ze had eerst besloten om mij op te bellen. Gelukkig had ze zich bedacht en was ze toch naar de voordeur gegaan. Ik ademde driemaal diep in en uit. 'Wat een geluk dat je thuis bent', riep ik uit. Dat was ze met me eens. En nee, ze sliep nog niet. Ik kwam met de schrik weg. Fjoeh.

Nu zit ik friet te eten trouwens. Smaakt goed.

***

Reisgebeuren

Mensen die met het openbaar vervoer reizen maken meer mee. Zo zong mijn dochter uit volle borst liedjes in de bus. Twee oudere dames barstten in lachen uit. Op het station aangekomen, donderde er een vrouw van de roltrap. Minder leuk voor haar - ze brak haar arm. Bij de ticketservice werd ze gelukkig goed geholpen. In de trein zag ik een mooie jongen. Het kriebelde toen hij me aankeek.

Tijdens de terugweg zaten voor en achter mij een stel jongens. Voor mij hadden ze het over voetbal en achter mij over vrouwen. Tijdens de overstap zou mijn trein van perron 4A vertrekken. Helaas stond er plots een andere trein. De conducteur verwees me naar spoor 8A. Ik rennen. Ook daar geen trein. Toen bij mij bijna de paniek uitbrak, riepen ze om dat trein zus en zo vandaag van spoor 9A vertrok. Ik weer rennen. Terwijl de deuren al half dicht gingen glipte in de trein in. Een vrouw naast mij huilde omdat ze afscheid van haar geliefde moest nemen.

Terug in de bus probeerde ik me te concentreren op mijn boek. Door een huilend kind ging dat niet. Halverwege de rit legde ik mijn boek weg en viel ik in slaap. Toen ik wakker werd was ik nét mijn halte voorbij. Maar ach, een wandeling is goed voor de gezondheid. Onderweg naar huis begon het te regenen.

Thuis sprong ik onder de douche. Daarna was het hoog tijd voor een wijntje, een bank, een deken en een film. Ik had weinig meer gedaan dan reizen, maar jemig, wat kan dát vermoeiend zijn.

***

Hij schreeuwde bij kindje tegen moeder dat hij kindje niet met emoties belast

Echt, je zou hem z'n oren over z'n kniëen trekken. Dat ik 'na moet denken over waar ik allemaal mee bezig ben'. En dat met ons kind op zijn arm. Dat hij haar met zijn negatieve emoties zou belasten zou onzin zijn. En dat met ons kind op zijn arm. Ik kon wel weer een belletje van mijn advocaat verwachten. Nog steeds met ons kind op zijn arm. Ho ho, zeg ik. Ho ho, geniet van je kind. Het zit allemaal in jouw hoofd wijf. Ho ho. Het zit allemaal in jou hoofd. Ho ho. Jouw hoofd hoor je me. Ho ho, geniet van je kind. Jouw hoofd. Ho. Hoofd.

***

Verwaardag?

Mijn zus is vandaag jarig. Ik stuurde gisteren een kaart en vandaag een sms-je. Het voelt niet alsof ik genoeg heb gedaan. Zus is aan het werk, dus hup erheen zit er niet in. Vanavond kan ik vanwege mijn kleine dametje de deur niet uit.

Was dat vroeger niet anders? Toen kon dat nog immers - zomaar bij iemand langsgaan. Nu boek je iemand twee weken of langer vooruit. Met elkaar telefoneren en nog dezelfde week kunnen afspreken is een unicum.

Op deze 'happy-sister-day' valt het onpersoonlijke waar we allen persoonlijk aan deelnemen me wederom op. Ik ben zelf ook al zo iemand geworden die twee keer slikt als iemand opeens langskomt. Laatst kwam een vriendin van me onverwachts en ik moest me omschakelen. Een moeizaam proces. Wat niet vaak gebeurt, verleer je. Ik had me ingesteld op een film kijken. Nu werd het koffie en praten over relaties en ander leed(vermaak).

Ik ga dadelijk mijn zus nog bellen. Iets persoonlijker weer. Volgens mij viert ze het niet. Ik heb er niets over vernomen in ieder geval. Het valt me op dat verjaardagen sowieso minder, of minder uitbundig, worden gevierd. We grijpen niet meer elke gelegenheid en elk stukkie taart aan om contact aan te gaan in knusse kring. Hoe zou dat toch komen?

***

Vaginaverhaal

Gisteren zag ik een programma over de vagina. Over tevreden en ontevreden vrouwen. Van gipsafdruk tot praatgroep. Ik vond het rot om vrouwen te zien die zich echt schamen voor hun vagina. Zo erg dat ze een operatie laten doen of overwegen.

Een aantal jaar geleden waren de borsten aan de beurt. Massaal lieten vrouwen er gelzakjes in stoppen. Het moest groter en strakker wezen. Nu schijnen mensen er inmiddels ook een beeld op na te houden van hoe de 'perfecte' vagina eruit ziet. 'Zoals de natuur haar maakt' schijnt voor velen niet het juiste antwoord te zijn. Zou het kunnen dat hoe luxer een mens het heeft, hoe dieper hij gaat zoeken naar onzekerheden en ander inwendig leed?

Toen de volle borsten opkwamen - als paddestoelen uit de grond schoten zeg maar - werd ik er al kriegel van. Nu de vagina ook bloedend op de artsentafel ligt ben ik er helemaal klaar mee. Voor mij is duidelijk waar het vrouwvolk last van heeft.

Dames, ik weet het. Er zijn ontzettend veel mooie vrouwen. Sinds we allemaal een make-up cursus hebben afgerond en strakke truitjes bij de C&A nog maar 8,95 kosten... Sinds de zonnebank uit een flesje komt en we in een mum van tijd nephaar onder ons eigen haar kunnen klikken... Sindsdien wordt het er niet puur beter op. We zijn zogenaamd nu mooier en vrouwelijker geworden dan onze moeders. Eén van de keerzijden is de bloedende vagina.

En dan de mannen. Jemig, wat voor een boodschap geven we hen? We verwennen hen, verneuken hen met al onze poespas. Mannen zijn eisen gaan stellen. Allereerst aan onze oksels. Die zouden 'vies' zijn met haar eronder, terwijl de heren zelf wel met grote bossen plakkerig haar rondlopen. Ongeschoren vagina, ongeschoren benen - nee, dat 'motten' de heren niet. Terwijl wij uren per maand bezig zijn met overtollig haar, kunnen we 's avonds nog steeds bij meneer de holbewoner in bed stappen. Aapmans met de grote mond over vrouwelijk schoon. Zeker 80% van de mannen die ik van dichtbij heb gezien waren stoppelig en harig.

Wij zijn zo lief voor die mannen. Veel te lief. Wij roepen met z'n allen 'size doesn't matter' en 'ach, dan heeft hij maar een vacht'. Wij donderen water bij de wijn en proberen het beertjesuiterlijk met kwab en al lief te vinden. Dat hij niet dezelfde tijd neemt die hij van haar vraagt om er top uit te zien, ach... Van hem kunnen we het allemaal wel hebben. Maar oh wee als schaamlip twee een beetje groter is dan schaamlip een. Oh wee als we veranderen door het baren. Oh wee als er een paar haartjes op onze bovenlip zichtbaar worden. Dan zijn we opeens streng. Dan-kan-het-niet.

Als vrouwen net zo soepel om zouden springen met hun eigen uiterlijk als dat van de kerels, dan zou de heisa afgelopen zijn. De vergevingsgezindheid die we toepassen op zijn onverzorgde looks, die zouden we eens op onszelf moeten toepassen. Dadelijk krijgt een man niet eens meer een stijve van een rubensvrouw met okselhaar. Of is het al zover?

***

Afgeknipt

Mijn ex heeft weer tegen mijn wil de haren van mijn dochter geknipt. Hoe ga je om met zo'n ex? Zo'n drammer. Zo'n hardleerse Sjaak. Het vermoeid me behoorlijk moet ik zeggen.

Ik ga heel voorzichtig om met het haar van mijn dochter. Ze heeft (had) weer een behoorlijke bos lang blond haar. Ik wil graag dat het tot op haar middel groeit.

Mijn ex, haar vader, vindt het blijkbaar grappig om steeds weer voor thuiskappertje te spelen. Om gek van te worden. Laat hij zijn eigen haar fijn gaan afknippen. En z'n ego erbij.

***

De hufter op het witte paard

Gisteravond heb ik het boek 'De hufter op het witte paard' van Ildikó von Kürthy uitgelezen. Jemig, wat een superboek! Ik heb zelden zo vaak gelachen tijdens het lezen. Het boek was boeiend van het begin tot het eind. Echt een boek waarbij een wijntje en een reep chocolade niet mag missen. Ik zou het zo aan mijn vriendinnen (en zelfs vrienden) cadeau doen. Superknap geschreven.

De hoofdpersoon van het boek heet Cora. Zij is 33 jaar oud, single en mega-verliefd. Hierdoor vliegen haar gedachten, zelfvertrouwen en lichaamsbeeld alle kanten op, van diep triest tot uitzinnig. Heel gaaf is het hoe zij haar beste vriendin en haar grote vijand omschrijft. De vriendin is hulpvaardig, mooi, blond en trefzeker. Haar vijand is filmster, heeft zichzelf een nieuwe, mooiere naam aangemeten en iedere man krijgt er een bobbel van in de broek.

De gesprekken die Cora met haar vriendin heeft over mannen, en haar eigen gedachten erover, zijn hylarisch. Ook niet te vergeten is er het personage van haar buurvrouw de moederkloek, die getrouwd is met een onman. Zo'n schepsel achter de tv, die het geluid harder zet als zijn vrouw aan het woord is en zich eeuwig slachtoffer voelt. Tot slot is daar natuurlijk DE man, op wiens telefoontje Cora wacht. Ze speelde het zo 'cool' met hem... Ze had de afgelopen weken erg goed nagedacht over wat ze zei, niet zei, aantrok, aftrok... Kortom: beter had ze het toch niet kunnen spelen?
Waar blijft dat verrekte telefoontje dan?

***

Dat meer

Zojuist zag ik de film 'Ae fond kiss'. Een aanrader. Geen poespas, just people doing what they've been told and more... En dat meer - daar gaat het om.

Zie ze eens even voor je: jouw leraren. Dumdiedum, ik, w.a.c.h.t, wel... Zie je ze - alle mensen in het leven die hun best hebben gedaan om jou te leren wat goed is, slecht is, slim is, dom is? Vertel mij dan nu, is is vier keer in één zin goed? Kijk maar goed, het zin er vijf.

Je hebt gelijk, het zijn er maar vier. Bedankt voor het teruglezen... Zag je wel in één keer dat ik 'zin' schreef i.p.v. 'zijn?' En wist je al dat je in een stuk tekst zoals deze geen afkortingen hoort te gebruiken, maar je in plaats daarvan alles dient uit te schrijven? Dan weet je veel, mooi zo.

Vond je dat compliment prettig? Het komt van mij, dus is het afwachten of je er. Blij? Nee zeg. Of het ligt eraan welke rol ik in je jouw leven speel. Maar ik vind je echt slim hoor, anders las je het niet zojuist. Oh help. Klinkt dat soms 'iew'? Hoe komen we aan dat gevoel? Vertelde je moeder niet hoe mooi je bent en hoe goed het is om dat uit te dragen? Daar heeft de wereld wat aan, trust me. Mij? Jou dan?

Dat licht heb ik nu gezien, en dat ligt lekker op de maag. Welk licht? Nou, het gaat niet om wat je geleerd hebt. Het gaat om dat meer. Het meer is simpel: het is precies dát wat jíj hebt toe te voegen. En niemand die je dat kan leren, want alleen jij weet wat dat is. Lekker alleen jij en niemand anders. Jouw zielsgeheim. Hetgeen in jouw bloemknop zit. Jouw plaatje van wie jij werkelijk bent. Jouw kern, jouw levensadem. Jouw 'alles-wat-niemand-ooit-van-je-kan-afpakken'.

Leerde jij ook dat je je naar buiten moet keren? Met je bloem in het licht? Hup hup, de wereld in, maak er wat 'moois' van. Dus je doet vanalles. Dus vooral dingen die van het alles zijn. Wat is van jou? Misschien is er van wat je doet bar weinig van jou. Want wie leerde jou dat je je naar binnen moet keren? Dan ben je toch een freak, een eenzame ziel? Niettus joh. Je moet wel eerst naar binnen kijken om te weten wat je eruit kunt halen.

Ja, duh. Denk je dat werkelijk? Nou, doe het dan. Kijk wel uit hè, mensen zijn bang voor verandering. Word je ineens echt. Ahh! Je eigen moeder zou er uren van wakker kunnen liggen. Terwijl ze dacht je te kennen, ben je gewoon anders. Da's geen grap. Want vergeet niet - anderen lopen altijd een paar stappen achter op wat er zich in jou en jouw bloemknop afspeelt, en zeker je ouders. Ouders denken je namelijk zo goed te kennen, dat zij het eerst vastlopen in hun gemaakte image of you.

Tralala. Kriebelt het? In mij in ieder geval wel. Ik weet gewoon dat ik zal veranderen. Voor anderen dan hè... Voor mezelf is dat niet echt een verassing. Ik ben jarenlang naar binnen gericht geweest. Uren denken, uren voelen, uren voor de buren. I kept a part of me for myself.
Wat dat is? Ach...

***

Vandaag presenteer ik...

...mijn kookhobby:

Vandaag.

Deze week.

Vorige week.

Hoe Samuel ridder werd

Lang geleden in een heel ver land, leefde eens een jonge prinses met lange goudblonde haren. Ze droeg vaak een prachtige witte jurk en stak iedere dag zeven witte bloemetjes in haar haar. Hoe oud de prinses ook werd, ze bleef jong van geest. Dit kwam niet omdat ze met haar mooie prins was getrouwd. Dit kwam ook niet omdat ze een mooie, wijze zoon ter wereld had gebracht. De prinses bleef jong omdat zij zich liet meevoeren met de veranderlijkheid van de wind.

Op een dag reed een jonge schildknaap, in de vroege morgen onder de rode zon, naar het kasteel. Zijn heer en ridder Matthias had hem een dag vrij gegeven, omdat hij somber was. De wijze Matthias had tegen zijn schildknaap gezegd: 'Samuel, mijn trouwe metgezel, deze somberheid baart mij zorgen. Een jongeman, met een leven zo pril, hoort niet zo somber te zijn. Ga morgen naar het kasteel van prinses Liora. Noem mijn naam en de prinses zal je verwelkomen'.

Prinses Liora stak net de zevende witte bloem in haar haar, toen er op de deur werd geklopt. Toen zij hoorde dat ridder Matthias zijn schildknaap naar haar had gezonden, legde zij vlug haar spiegel neer. Zij was nieuwsgierig naar de reden van dit onverwachte bezoek. Voorzichtig schoof zij haar muiltjes aan haar smalle voeten en haastte zij zich naar de woontoren, waar zij ongewoon bezoek veilig kon ontvangen.

Toen prinses Liora haar ogen vestigde op de jonge schildknaap, voelde zij hoe triestheid zich in haar nestelde. Zulk een diepe triestheid had zij zelden ervaren. Ze vroeg hem naar zijn naam. Omdat zijn naam uitdroeg dat hij een geboren leider was, verwonderde zij zich zeer over wat zij zag. Ze vroeg hem over zijn leven. Samuel antwoordde dat hij als jonge page een goede ontwikkeling had doorgemaakt en daarom al op zijn dertiende schildknaap werd. Omdat daarna de jaren verstreken waren zonder dat hij de ridderslag had ontvangen, was hij het geloof in zichzelf verloren. Hij haalde geen plezier meer uit zijn verzorgende taken en mocht zelden mee naar een toernooi.

Prinses Liora begreep dat Samuel zichzelf graag wilde bewijzen. Omdat hij deze kans niet kreeg, was hij zijn krachten vergeten. Ze glimlachte, omdat ze de keuze van ridder Matthias goed begreep. Ze vroeg aan Samuel: 'Hoe vindt een mens zijn grootse krachten?'. Samuel antwoordde zoals hem geleerd was: 'In de meest erbarmelijke omstandigheden, prinses'. De prinses knikte goedkeurend en zei: 'Voor jou, mijn beste Samuel, is het makkelijk om je krachten te bewijzen tijdens de strijd. Veel moeilijker is het om krachtig te blijven enkel als schildknaap'. De ogen van Samuel lichtten op. Daarna vroeg hij: 'Hoe kan ik mijn krachten vinden in de taken die heden voor mij zijn weggelegd?'. Prinses Fiora antwoordde: 'Wordt leider van dit leven, Samuel. Wordt leider van de paarden en de honden, zonder te denken dat dat minder waardig zou zijn'.

Een maand later ontving prinses Fiora een brief. Ridder Matthias had haar geschreven en bedankte haar. Samuel was eindelijk meester geworden van zijn leven als schildknaap. Daarom zou hij in de lente de ridderslag ontvangen. Samuel keek niet meer naar wat hij nog niet had bereikt, maar nam de teugels over in hetgeen er al was. Hij bekommerde zich ook niet langer om zijn status, maar vond eer in zijn werk. Juist om die reden had hij de krachten gevonden die nodig waren om als ridder een bijdrage te leveren als strijder voor het leven.

***

Het Happertje

Het Happertje is een klein beestje met een rond lijfje en een brede mond vol kleine, scherpe tandjes, keurig op een rij. Het Happertje heeft het het liefst zo druk mogelijk. Hij kan dichte kamertjes niet verdragen en wil overal zijn tandjes inzetten. Zijn tandjes zijn zo wit en gezond, dat je hun werk nauwelijks opmerkt. Zijn aanwezigheid is wel voelbaar als je goed oplet. Je voelt iets knagen. In je buik heb je een hol gevoel en je gedachten heb je minder goed onder controle.

Het doel van het Happertje is, om liefde in jou weg te eten. De delen van je leven waar je hartjes bij plaatst, die vindt hij het lekkerst. Hetgene dat je wilt bereiken en waar je zeker gelukkig en sterker door zou worden, dáár hapt hij in. Terwijl hij hapt komen er gedachten in je op die je niet wilt hebben. Misschien denk je op dat moment wel dat je het 'toch niet kan', of dat het 'niet gaat lukken'. Of, erger nog: je gaat twijfelen aan je eigen goedheid.

Terwijl het Happertje hapt, zuigt hij ook liefde uit jou weg. Het Happertje is namelijk van zichzelf negatief en voedt zich middels positiviteit. Hij zorgt ervoor dat je dingen uitstelt of niet doet, bijvoorbeeld, die goed voor jou zijn. Hij zorgt ervoor dat je onzeker wordt of je wel een goede vriend bent voor anderen. Hij zorgt ervoor dat je je ouder en lustelozer voelt. Het Happertje is als het ware onderdeel van de 'dark side' in jou.

Hoe ga je met Happertje om? Geef hem vooral niet teveel aandacht. Aan de andere kant moet je ook niet proberen om hem in de weg te gaan staan. Je kunt je niet verweren tegen Happertje door tegen hem te vechten. Daarmee geef je hem namelijk alsnog aandacht. Het enige dat je kunt doen is actief gaan doen wat Happertje je NIET ingeeft om te gaan doen. De gedachten die je krijgt terwijl je Happertje voelt, zijn niet goed voor je. Wees je er ook van bewust dat Happertje erg dom is. Humor is trouwens ook een manier om met Happertje om te gaan. Als je hem weer voelt knagen, zeg eens vrolijk: 'Nee nee, Happertje... hou je in'.

Heb maar geen hekel aan Happertje. Hij weet niet beter, en doet wat de energie die hem gemaakt heeft hem geleerd heeft te doen. Happertje kan goed een stukje verwaarloosd kind in zich dragen. Je kunt meer leren begrijpen waaruit jouw Happertje bestaat en dan besluiten jezelf - en uiteindelijk ook Happertje - een dienst te bewijzen door goed voor jezelf te zorgen. Dat gaat verder dan een kopje koffie voor jezelf zetten en je haar kammen. Zorgen voor jezelf betekent dat je datgene doet wat goed is voor jou, en constructief bijdraagt aan een positief gevuld leven.

Blijven zorgen voor jezelf is de enige manier waarop je Happertje ooit iets kunt leren. Happertje is dom, remember, maar jij niet. Je besluit bij deze dat je Happertje niet meer nodig hebt om gezonde beslissingen te kunnen nemen. Nee, hó... Het gevoel dat Happertje je geeft is níet het overwegen waard.

***

Brood. Nodig?

Ik heb helemaal niets met brood. Bruinbrood. Witbrood. Pitjesbrood. Het mag me allemaal niet bekoren. Ik snap de grote plaats die brood in ons land inneemt niet. In geen enkel land hebben ze zoveel soorten brood als hier. In werkelijkheid lijkt dat maar zo, en is het meer van hetzelfde dan bakkerland je wil doen geloven. Donker brood heeft gewoon meer verbrand spul in zich dan licht brood. Puntjes, rondjes, stengels... Meer van hetzelfde in een andere vorm. Wat de afwisseling vergroot is wat je erop gooit.

's Morgens kan ik al helemaal geen brood luchten of zien. Ik smeer mijn dochters brood dan ook liever 's avonds. Hoef ik 's morgens alleen nog de gevulde roze trommel in haar tas te schuiven. Welke uitwijkmogelijkheden heb ik? Cornflakes? Bah! Musli? Nee dank je. Ik houd niet van die herrie 's morgens, tijdens het vermalen van dat harde rotspul. Laat staan crusli. Da's voor de kraakmakers onder ons. Het enige wat ik naar binnen krijg is brinta, maar dan wel met warme melk en een schepje suiker of honing.

Na een bak brinta komt binnen drie uur het hongergevoel alweer om het hoekje zeilen. Dan heb ik een probleem - wat nu? Een grote, dikke banaan dan maar. Genoeg voor een uurtje leven. Tegen de middag val ik weer bijna om. Gelukkig bestaat er nog zoiets als een tosti. Dan lijkt brood niet meer zo brood en gesmolten kaas is prima binnen te houden. Nee, geen crackers! Kleine zaadjes zijn slecht voor mijn darmen. Dat geldt dus ook voor zaad in en op brood. Wist je dat kleine zaadjes in je darmen gaan vastzitten en langzaam moeten oplossen, oftewel 'rotten'. Men zegt dat zaadjes je darmen schoner maken, nou... waar die onzin vandaan komt?

Goed, ik blijf vrolijk doorzoeken naar alternatieven. Misschien is twee warme maaltijden per dag wel oké voor mij. Vraag ik me wel af waar ik de kooktijd vandaan moet halen. Tja, ik zou toch weleens willen weten: waar komt die broodliefde vandaan? Het blijft me een raadsel hoe mensen vier of meer van die krengen wegkrijgen, elke dag! Ik ga mijn brinta er maar eens bij nemen. Ben ik in ieder geval weer een paar uur van mijn zeurende maag af. En natuurlijk vergeet ik de koffie niet. Díe liefde snap ik dan weer wel.

***

Voor- en nagedachten

Vanmorgen dacht ik: 'Als je iets meemaakt en je hebt er nadien gedachten over, verander je wat je meemaakt'. Hetzelfde speelt, als je vantevoren gedachten hebt over hoe iets zal verlopen, je daarmee je uiteindelijke ervaring verandert. Dus als ik nu mijn verleden induik, dan mag ik er vanuit gaan dat mijn gedachten daarover de werkelijkheid vertekent weergeven. Zeker de gebeurtenissen die ik al vaker heb overdacht.

Als ik dit tot me laat doordringen, dan voelt mijn leven als een vlieger aan een dun touwtje. Het waait alle kanten op, zonder duidelijk patroon. Het is maar hoe de wind staat, hoe ik me voel, terwijl ik aan gebeurtenissen denk. Meer denken over het verleden zorgt er dan voor, dat je je werkelijke verleden minder helder ziet. Het beste zou dan zijn om direct na een gebeurtenis je dagboek erbij te nemen, de boel op te schrijven en je aan die weergave vast te houden.

Er bestaan technieken om je verleden te veranderen. Je doet het al, maar dan ga je het bewust toepassen. Ik had als kind eens ruzie met iemand waar ik veel van hield. Ik ging terug naar dat moment en deed alsof deze persoon mij omhelsde na de ruzie. Ik hoefde dat alleen maar een paar keer te herhalen en het werd al 'echter'. Ik wist aanvankelijk wel zeker dat het zo niet ging, maar wat maakt dat eigenlijk uit? Als we toch met onze gedachten onze herinnering en onze toekomst al veranderen? Dan kan je het beter bewuster doen, op een manier die meer vreugde geeft, is het niet?

'Je houdt jezelf voor de gek'. Hoe vaak hoor je dat wel niet in je leven? Een ander kijkt je meewarig aan en snapt niet waar jij jouw herinnering of visie vandaan haalt. De kans is groot dat de ander nog 'gelijk' heeft ook. Natuurlijk heeft de ander een herinnering of visie die op dezelfde manier tot stand kwam als de jouwe, maar jullie visies samen geven wellicht al meer van de werkelijkheid weer. Hoe kies je dan welke visie je overneemt? Of kunnen we beter een middenweg kiezen die beide visies aan bod laat komen? Stukje herinnering van jou, stukje van mij? Allebei blij?

Er zijn mensen die er bewust voor kiezen om hun hele verleden te 'herschrijven'. Doel is om prettiger te kunnen leven in het 'nu'. Na mijn gedachte van vanmorgen klinkt dit me minder vreemd in de oren dan voorheen. In ieder geval kan ik ervoor kiezen om de mooie dingen belangrijker te maken en de nare dingen minder heftig te maken. Want als mijn leven zoals die vlieger is, en nare gebeurtenissen zijn bomen, dan heb ik meer kans verstrikt te raken. En zeg nou zelf - welke invloed denk je nog te hebben op je leven als je je verstrikt voelt? Er zijn ook mensen die uit voorzorg het touwtje aantrekken en lager gaan vliegen, maar daarmee ontneem je jezelf ook heftige momenten van vreugde. Dus ik ga maar eens wat bomen omhakken... Ik ben erg verknocht aan mijn vliegmomenten.

***

Gezellig stellig

Vaak is je stellig uiten erg lastig. Zelfs als dit gevraagd wordt vanwege je beroep of om meer persoonlijke redenen. Mensen zijn er creatief in om te reageren op stellingen, welke stelling dan ook. Als iemand met een theorie naar buiten komt, is het vaak (te) simpel om aan te geven wat er aan de theorie schort. Ook ik loop regelmatig met mijn hoofd tegen die lamp.

Een goede vriend van mij kwam gisteren met een waardevolle tip: 'Geef ruimte voordat je stelling neemt. Blijf in gedachten houden dat een ander de stelling écht als onwaar kan beschouwen. Zeker als het gaat over die ander, is het belangrijk daar open naar te blijven luisteren'. Amen.

Zelf schipper ik regelmatig tussen wat ik voel bij iemand, of iemands gedrag, en wat die ander er vervolgens zelf over zegt. Ik neem mijn intuïtie graag serieus, maar soms is dat niet handig. Beter gezegd: het is niet altijd goed om daar eerlijk mee naar buiten te komen. Dezelfde vriend zei: 'Weet je, als iedereen plots eerlijk zou worden, dan ligt de wereld op z'n gat'. Het is waar, mensen zeggen vaak dingen om er iets mee te bewerkstelligen waar ze anders naar kunnen fluiten. Of we zeggen dingen 'voor de goede vrede'.

Mijn stelling van de dag: 'Verward eerlijkheid niet met de waarheid'! Ik zit nu in een café en er loopt een vrouw voorbij met een lelijke rok aan. Da's zeker de waarheid niet. Mien van de overkant kan het de mooiste rok vinden die ze in tijden heeft gezien. Ik kijk naar een meneer en ik voel dat hij veel agressie in zich heeft. Joop van de snackbar kan hem wel een hele relaxte pief vinden.

Handig is, dat je hetzelfde richting jezelf mag toepassen. Als een ander iets over je zegt, mag je zelf bepalen of je daarin mee gaat of niet. Zo ken ik een oudere heer die stelt dat ik te veeleisend ben als het om mijn parterkeuze gaat, bijvoorbeeld. Dat komt omdat ik dertig ben en single, dan druppelen de eerste vooroordelen langzaam binnen. Blijkbaar komt het niet in hem op dat ik ervoor kies om single te zijn. Dat ik me beter vermaak in mijn eentje dan bij iemand waar ik niet mezelf kan zijn. Deze man is ruim dertig jaar getrouwd, dus wat weet hij af van de keuze die ik maak? Het zegt hem emotioneel weinig.

Als schrijver is het innemen van stelling belangrijk. Als mevrouw Kim Holland over de kunst van Sexpower schrijft, en ze zou hierover geen stelling hebben genomen, dan heb je een flutboek in handen. Als Yvonne Kroonenberg geen mening had over mannen, dan was ze in geen enkel praatprogramma terecht gekomen.

Het is dus belangrijk om ruimte te geven in je stellingen, maar nooit stelling nemen maakt jou tot een grijze muis. Bovendien wordt je zonder mening makkelijker een pingpongbal van anderen. Dat werkt gek - als iemand zich meningloos opstelt, vliegen er altijd een aantal mensen je leven in die je hun stellingen willen bijbrengen. Zo heb ik voor mezelf nog geen idee waarom ik kritiek lastig kan vinden. Zal je net zien - weet de omgeving het precies.

***

De hoge straalfactor

Gisteren liep ik over straat. Een jonge vrouw viel plots om. Ze belandde op haar achterwerk en keek snel om zich heen. Ze wilde dat niemand haar gezien had. Ik had haar dus niet gezien. Ik grinnikte pas toen ik uit haar beeld verdwenen was. Wel zo netjes.

Dit lijkt een onschuldig voorval, maar het rijkt verder. Is het niet de wens van velen om juist niet gezien te willen worden in zwakke toestand? Ik ken mensen die pas van zich laten horen als ze weer uit een dal geklommen zijn. De tranen zijn gevallen terwijl ze alleen waren. Onzekerheden en angsten belandden in een dagboek met slot.

Op internet is dit goed zichtbaar. Kijk maar naar persoonlijke profielen. Hoe vaak staat er niet: 'Ik geniet van het leven', of: 'Ik leef elke dag alsof het de laatste is'. We zien stralende mensen op vakantiebestemmingen. We zien stralende mensen naast een lover of huisdier. En hoe stralen we met z'n allen op straat?

Het probleem van een te hoge 'straalfactor' is, dat we ons sneller kunnen vergissen. We gaan wellicht denken dat anderen veel gelukkig zijn dan wij. Dat is net zoiets als vrouwen die, naar foto's van modellen kijkend, straal vergeten wat photoshop kan doen.

Op internet sporten we ook massaal. Veel mensen zetten in hun profiel dat ze fitnessen, zwemmen, of 'whatever'. En natuurlijk gaat iedereen massaal naar theaters, festivals, discotheken en ander spannend superspul. Dat klinkt immers sociaal actief.

Mijn tip: neem profielen niet zo serieus. Het levert teleurstelling op als je iemand echt leert kennen en hij/zij blijkt gewoon tv-verslaafd met chips op de bank te hangen. Ben ook maar zo eerlijk mogelijk in je eigen profiel. Je hoeft geen Tarzan of Jane te imiteren om goed over te komen. Je komt het beste tot je recht als jezelf. Oók als je voor iemands neus een dagje omdondert.

***

Vader & zoon

Gewoon een simpele foto,
uit een mooi levensdeel gegrepen.

Break-up attitude

Inleiding
Welke houding neemt jouw kersverse ex aan ten opzichte van jou? Is hij iemand die snel over verlies heen stapt of blijft hij 'hangen'? Herinnert hij zich alleen maar de negatieve kanten van jou ineens? Of ziet hij je als een 'superwoman' die hij wil terugwinnen zodra jij uit beeld verdwijnt? Of doet hij iets heel anders...? In dit artikel zet ik de meest voorkomende gedragingen, de eerste veertien dagen na de 'break-up', op een rij.

De tovenaar
Plots is hij totaal veranderd. Alles wat je nadelig aan hem vond lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij laat je weten dat hij heel veel zelfvertrouwen heeft ineens. Of hij geeft grenzen aan, terwijl hij dat in de relatie moeilijk deed. Hij heeft naar het schijnt plots een druk sociaal leven. Op hyves schiet zijn vrienden-aantal de lucht in.
Reden: Hij is boos en doet alsof jij minder vat op hem hebt dan jij denkt.

De agressor
Je familie vond hij plots 'altijd al stom'. Hij doet alsof jij niet goed bezig bent en hij wel. De fouten die je in zijn ogen hebt gemaakt laat hij je graag weten. In lange lappen mail nagelt hij je aan het kruis. Hij stuurt berichtjes om twee uur 's nachts en wil weten wat je uitspookt. Hij plaatst zichzelf boven jou, of wil die schijn opwekken.
Reden: Hij is boos en wil dat jij boet voor zijn pijnlijke emoties.

De uitlegger
'Hij bedoelde het allemaal zo goed', en: 'hij vind je nog steeds mooi'. Je telefoontje of mailbox stroomt vol. Bijna dagelijks komt hij wel met 'iets' om zichzelf in een goed blaadje te zetten. Hij komt misschien terug op situaties uit de relatie en geeft zijn visie. Of hij stuurt je wéér een 'leuke' link door.
Reden: Hij zoekt bevestiging en hij probeert zijn pijn de kop in te drukken.

De verzoener
Je hebt de grootste fout van je leven gemaakt, vindt hij. Hij heeft je zoveel te bieden! Hij wil je helpen met het ophangen van dat kastje en hij is bereid om uren naar je te luisteren. Hij laat veel creativiteit zien om zogenaamd nuttige contactmomenten te creeëren.
Reden: Hij wil je terug en hij snapt jouw keuze niet.

De gangmaker
Hij verandert in een waar dolhof. Het ene moment is hij vriendelijk en het andere moment vliegen de verwijten je om de oren. Hij gaat zich opstellen als een ongrijpbare slang. Hij schudt je de hand, om hem daarna weer terug te trekken. Hij laat zo veel gezichten en stemmingen zien dat hij net een kameleon lijkt.
Reden: Hij zit met zichzelf in de knoop en wil minder gevoel voor je hebben.

De onzichtbare
Hij is geheel van de aardbodem verdwenen. Je hebt hem pas nog gezien, maar het lijkt maanden geleden. Het enige dat je weet is dat hij 'het beter vindt zo' en daarna lijkt hij je vergeten te zijn.
Reden: Hij vindt het goed om jou snel los te laten, of probeert je te kwetsen.

De ijsprins
Wat hij van zich laat horen is zeer zakelijk. Hij lijkt er plezier in te scheppen om dat te doen, omdat hij je ondanks zijn zakelijke houding toch blijft contacten. Zijn redenen om contact te zoeken zijn vaak overbodig. Hij steekt dit zogenaamd in een prettig, vriendelijk jasje, maar het is tenenkrommend. Zijn berichten starten met 'hoi' en eindigen met 'groetjes'.
Reden: Hij vindt het goed om jou snel los te laten, maar het lukt hem niet.

Nawoord
Een combinatie van bovenstaande is natuurlijk mogelijk. En er zijn nog meer gedragingen te noemen, gezond of ongezond. Het is nou eenmaal niet niks: afscheid nemen... Hopelijk kan het afscheid respectvol verlopen, maar dat lukt niet altijd. Zélfs al hebben jullie de laatste uren van jullie samenzijn warm en prettig doorgebracht, en leek de deur naar vriendschap wijd open te staan. Als het moment komt dat jullie wegen zich écht scheiden, dan kunnen er emoties boven komen die je niet had kunnen voorspellen. Het is dan ook belangrijk niet te zwaar te tillen aan elkaars uitingen die eerste single-weken, mits binnen redelijke perken.
Ik zou zeggen: 'Give each other a break!'.

***

Delusional

How can someone truly reach me
When I need my self-control
When life shows me pain or passion
I hide my desire to hide for it all

When I try to reject my sadness
I wish my pain didn't show
I'm inside this delusional bubble
Who are you? I don't know

Want to get rid of my black thoughs
I need to free this restless mind
Want to empower my decisions
Isn't my heart still always right?

I don't want to make me feel
Free from darkness, free from light
I'll be silent now, watch myself inside
Untill I care for whatever is real

***

Paris Hilton - nieuwe beste vriendin

Na de website over 'veilig vreemdgaan' vond ik weer een nieuwe contactmanier. Stel, je bent een beroemd persoon, maar het ontbreekt je aan goede vrienden. Dan kun je nu je eigen tv-programma starten, op zoek naar zo'n 'echte' vriend.

Paris Hilton deed dit en kreeg zo'n slordige 300.000 reacties van potenciële 'echte' vrienden. Vanaf 30 september wordt het programma op MTV in Amerika uitgezonden. Uiteindelijk is ze zeer gelukkig geworden met een (nog geheime) dame, waarmee ze zelfs al gebarbecued heeft. Fantastisch!

Ik ben benieuwd wanneer we zo'n show krijgen in Nederland. 'Gordon zoekt nieuwe beste vriend'. Net zoals bij Idols valt er dan elke week een kandidaat af, tot 'de ware' is overgebleven en met Gordon mag barbecueën. Oh, en hij/zij mag wellicht samen met Gordon in een reclame verschijnen ook. Aan een gezellige eettafel ofzo, met het lekkerste sausje ter wereld.

***

Apart hè...

Apart hè, er zijn mensen die líever een middelmatig of zelfs ongelukkig leven leiden dan dat ze een verandering aangaan, omdat dit weleens fout zou kunnen gaan in de toekomst.

Apart hè, er zijn enorme klootzakken op de wereld die mensen zonder elk respect bejegenen en mensen tegen elkaar in het harnas jagen, en tóch een enorme schare fans en volgers hebben.

Apart hè, er zijn mensen die zeggen dat ze de tien geboden van de bijbel volgen, maar toch werken op zondag, terwijl er bij punt vier duidelijk staat dat je nooit mag werken op zondag om in de hemel te kunnen komen ... en oh, bovendien moet je alles weggeven wat je aan bezittingen hebt (Luke 18:18-22).

***

Veilig Verkering Nederland

Veilig Verkering Nederland staat voor veilig verkeer. Voor jongeren, volwassenen, ouderen, bejaarden, hetero's, homo's, swingers, kortom voor iedereen. Veilig verkering betekent vooral het zoeken van een goed evenwicht. Want iedereen heeft ruimte nodig in de verkering. En iedereen wil zich veilig in de verkering kunnen bewegen.

Verkering kan alleen veilig zijn als we er achter staan én er continu aan werken. We kunnen in Nederland niet zonder ouders, verkeringspioniers en andere vrijwilligers die bij kroegen, in buurten, dorpen en steden actief zijn. Datzelfde geldt voor psychologen en andere profiteurs: zonder hun bijdragen kan Veilig Verkering Nederland niet bestaan. Samen kunnen we werken aan veilige verkering.

U kunt een veilige verkering ook op straat tegenkomen met de vraag of u profiteur wilt worden. Er wordt ook regelmatig aan kroeg-aan-kroeg werving gedaan. Vraag in elk geval altijd om een legitimatiebewijs om er zeker van te zijn dat u echt met Veilig Verkering Nederland te maken heeft.

***
Tekst gejat & veranderd van Veilig Verkeer Nederland

Zo...

Zo stil
Geen lief berichtje
Schatje, hoe ging het

Zo leeg
Geen samen-woorden
Waar liggen de nootjes

Zo raar
Het begon opeens
De tijd is alweer op

Zo fijn
Meer gevoel geleerd
Over mij dichtbij

Zo zucht
De eerlijke wind
Waaide alles over

Zo oud
Pijn eerder geleefd
De wil om te leven

Zo nieuw
Een beetje anders ik
Dans der verandering

Zo ver
Vertrouwd gezicht anders
Met eigen dromen

Zo mooi
Twee zielen samen
Konden het kennen leren

Zo warm
Alle lieve momenten
Voor altijd in mij

***

Positief DOEN

Hoe zet je jezelf op een positieve manier aan het werk? Niks geen: 'Shit, ik moet nog...', of: 'Pfff...', maar met beide benen op de grond gaan staan en LEVEN.
Bewust even diep en rustig ademhalen en je lichaam bedanken: ''Dank je wel lichaam, dat je er vandaag weer voor me bent. Dank je wel dat ik kan lopen en kan genieten van mijn kopje thee. Ik ga zo een douche nemen en jou verzorgen. Ik vergeet niet een ontbijt te nemen en wat oefeningen te doen om jou goed wakker te maken.''

Regelmatig schrijf ik voordat ik naar bed ga een lijstje met intenties, taken en een positief geluid naar mezelf. Als ik dat doe dan slaap ik makkelijker in. Dan mag de dag ook afgelopen zijn, zonder warrige of onrustige gedachten over wat ik nog te doen heb. Met het lijstje zet ik een streep onder de dag en weet ik als ik opsta hoe de dag constructief in te vullen.

Het lijstje heeft verschillende stadia gekend. Ik begon ermee om een eisenlijst neer te kalken waar je U tegen zei. Aan het einde van de dag was ik dan gefrustreerd omdat ik alle eisen die ik aan mezelf stelde niet waar kon maken op één dag. Het tweede stadium was dat ik er tijden bij ging zetten. 'Dit ga je doen van zo-tot-zo-laat'. Dat leek effectiever en realistischer. In werkelijkheid werd zo'n lijstje een vodje, omdat ik er gedurende de dag steeds wijzigingen in moest aanbrengen. Dan duurde een taak toch langer dan ik dacht, of belde er een vriendin tussendoor. Of een kat had een vaas omgegooid, of ik stuitte op een mooi lied op het hyvesprofiel van die-en-die. Krak, kras, kras. Dus ook een strak tijdschema ging me frustreren.

Het lijstje zoals het nu is werkt tot nu toe het beste. Zeker door er ook positieve boodschappen voor mezelf in te verwerken. Alleen het aantal punten is misschien nog wat fors. Wellicht kan ik 's avonds beter maximaal tien punten kiezen. Dat het er nog meer worden, dat komt omdat alles makkelijker te doen lijkt als het 'morgen' is. 'Dat doe ik morgen wel', ken je vast wel... Maar morgen is het weer vandaag en is het nog diezelfde taak die je het liefst naar morgen schuift.

Punt zeven kan ik nu in ieder geval wegstrepen. Trouwens, vergeet ook niet al die dingen die je doet die nooit het papier bereiken. Deze morgen: (1) Ben ik vroeg opgestaan. (2) Heb ik vijf katten eten gegeven. (3) Heb ik het brood voor mijn dochter gesmeerd. (4) Heb ik mijn dochter aangekleed en haar haren gekamd. (5) Heb ik foto's van mijn mobiele telefoon op mijn computer gezet. (6) Heb ik het daglijstje in paint bewerkt. (7) Heb ik de kaartjes van nieuw ondergoed afgeknipt. (8) Heb ik het afwasrekje leeggeruimd.... Kijk, en dat bedoel ik! Stop met streng zijn. Stop met haasten. Begin met beseffen wat je DOET, glimlach erom en weet dat je juist op die manier meer energie kweekt om MEER te doen.

***

De draaidag

Tussen het moment dat je een relatie hebt en het moment dat je single bent zit maar één stap. Die stap heb ik pas genomen en weet je wat het gekke is? De wereld draait mee.

Eerst stuit ik op een programma van David Maasbach, die het net deze morgen heeft over schuldgevoelens. Voor mij nu zeker een levend thema. Hij zegt: 'De aanklager zal u altijd blijven aanklagen, hij kan niet anders, het is zijn natuur. De aanklager is de stem die zegt dat je niks kan of niks bent. De aanklager zegt: geef maar op, het gaat niks worden - je bent er te dom voor, of je hebt er teveel fouten voor gemaakt. De aanklager wijst jou steeds weer op die fouten. Hij haalt je terug naar de momenten waarop je fouten maakte en hij kan niet anders - hij is immers de aanklager. Luister niet meer naar die stem! Zeg maar tegen die stem: 'opzouten'. Deze stem zal je niet verder helpen. Toon berouw, vraag om vergeving en ga de vergeving áánnemen. Dan kan je tegen de aanklager zeggen: 'Stop, ik ben al vergeven'. Weest u zich er ook bewust van dat de aanklager líegt. De aanklager kan niet anders, het is zijn natuur om te liegen. Hij liegt als hij zegt dat je niks kan of niks bent. De aanklager kan je ook wijzen op echte fouten, maar dan nog liegt hij half. En een halve waarheid is erger dan de hele leugen. Het klopt dat je fouten hebt gemaakt, maar het klopt niet dat je daarvoor nog moet boeten. Vraag om vergeving. Leef verder en luister wel naar de andere stem (God). Dat is de stem die u niet zal aanklagen, maar u zal liefhebben en vergeven.'

Daarna open ik mijn mailbox en wat staat er op de homepagina? 'What's keeping you single'. Tja... Er staat in het artikel: 'The following are some common bad dating beliefs: (1) You choose potential partners who are incapable of meeting your emotional needs. (2) You think love has to be difficult, painful, and/or hard. (3) You think your potential partner is going to fix whatever you don't like about yourself or your life. (4) You believe time is running out on your search for love and/or your chance to have children'. Het artikel nodigt uit deze punten voor jezelf te onderzoeken (hebbikderlastvan). Bij deze... (1) Klopt. (2) Dat denkt mijn moeder. (3) Klopt niet. (4) Dat klopt als ik luister naar de stem van de aanklager.

'TUT... A Note from the Universe', waarvan ik dagelijks een boodschap in mijn mailbox ontvang, zegt: 'Marlies... you're not using all of your angels. What's up with that? Use all of your angels. Run faster, jump higher, get more. Call, ask, give thanks - The Universe'.

Best song for today: 'I don't wanna hurt' - Anouk
Best food for today: brinta, soep en hotdogs
Best drinks for today: vitaminedrank en bier
Best action for today: zo gaan slapen

***