Hoe om te gaan met shit?

Regel 1. Ik doe er positieve dingen mee voor mezelf.
Regel 2. Ik doe er positieve dingen mee voor mezelf.
Regel 3. Ik doe er positieve dingen mee voor mezelf.

***

Wegvliegen

De meeste mensen luisteren als je 'stop' zegt.
Sommige mensen niet.
Of ik nou rustig blijf, uitleg, verdedig of boos word.
Zij gaan toch door met 'hun ding'.
Dus moet ik doorgaan met wat 'mijn ding' is.
Los, losser, vrij.

***

Ik weet niet wat ik heb...

Ik weet niet wat ik heb deze week.

Een paar dagen geleden kreeg ik in de Kruidvat een paar euro korting op een disneydinges. Een aardig en ongebruikelijk gebaar van de cassière. Eergisteren kocht ik planten. 'Ach, neem ze anders maar mee voor de helft van de prijs'. Ik dacht: 'huh?'... en bedankte blij. Gisteren liet mijn dochter een knuffel vallen tussen twee roltrappen. Een voorbijganger wrong zich in alle bochten om het ding eruit te graaien. Met een blij hoofd bracht hij me de buit. Vandaag kreeg ik zowaar twee pakjes sjag cadeau. Mijn mond viel open toen de winkeleigenaar zei: 'Neem maar mee'...

Wat heb ik deze week?

***

Nicotinell, deel 1

Het eerste wat me opvalt, is dat het pakje Nicotinell niet zo makkelijk kan worden geopend als sigaretten, dus met andere woorden: het kost meer tijd (hetgeen ruikt naar een stiekeme exclusieve boodschap), want er zit een dikke plastic - noem het gerust - hoes omheen, en zonder begin volgt er grimmig getrek. Zonder end.

Ik heb ergens mijn vinger tussen kunnen wurmen en na eerst vijf minuten het ding alle kanten te hebben opgedraaid, tot ondersteboven aan toe, en met veel herry (zoals in-th Berry)(en zoal-s-in Berrie nieh)(en in Barrie soms), ging het van hop. Draf.

Op de ene staat: niet gebruiken indien u overgevoelig bent voor de bestanddelen van Nicotinell Mint 2 mg of indien u niet rookt, en op de andere staat: niet gebruiken indien u overgevoelig bent voor de bestanddelen van Nicotinell Fruit 2 mg of indien u niet rookt. 8713177001801 (contant betaald).

Als mensen niet overgevoelig zouden zijn voor de nicotine in Nicotinell, dan zouden de tabletten ook niet gemaakt hoeven te worden en als ik moest blijven roken, dan zouden de de tabletten ook niet gemaakt hoeven te worden. Min een de dan.

Het begint echt zuur te worden nu het pakje zelf, zonder hoes, ook al niet makkelijk te openen is en ik zeker weet dat de een of andere wiskundige gast een ontwerp heeft gemaakt, die simpel te openen oogt maar moeilijk te openen is. Noch te dichten.

Als het pakje dan eindelijk open gaat, wordt duidelijk dat er een, inderdaad wiskundig staaltje, ingenieus uitklap-bouwwerk in schuilgaat, met twaalf spierwitte kauwgommen op een heldere zilveren achtergrond in plastic hoesjes met ingedrukt motiefje, met een paarsachtig-blauw boekje eronder op diepblauwe, glimmende achtergrond waarop een nog heftiger glimmende kauwgom staat afgebeeld. Met een ster.

Als ik probeer het brede plakbandje te verwijderen van het kleine boekje, zonder het dunne papier ervan te beschadigen, voelt het net alsof ik in de situatie ben beland waar ik prullerige kadootjes en wincodes van het reclamemateriaal van de Yves Rocher aan het lospeuteren ben, met hogere verwachtingen dan resultaten. Overschot.

***

Lekker bezig

Oeps. Ik trok de voordeur dicht, met de sleutel nog aan de binnenkant. Half elf 's avonds. Geen mobiele telefoon. Geen jas. Slechts een briefje van vijf. Ik belde aan bij de buurvrouw - zij heeft ook een sleutel. Voor praktische dingen en voor domme acties zoals vanavond. Er werd niet open gedaan. Langzaam drong de harde waarheid tot me door...

Ik zag mezelf in gedachten naar de ouders van een vriendin strompelen. Het oudere echtpaar zou op de late avond vast niet blij zijn met mijn komst. Bovendien, wat hadden ze kunnen doen, behalve mij een slaapplaats aanbieden? Ik zag mezelf liggen op een matrasje op zolder. Thuis alle lichten en mijn computer nog aan. Mijn zus en mijn ouders hebben mijn sleutel ook, maar die wonen niet in de buurt. Mijn beste vrienden zijn niet zo suf om in een durpke te belanden zoals ik. Ik kwam hier ooit omdat ik urgentie kreeg hier vanwege 'jeugdbinding'. Nou, weinig jeugd en weinig binding, maar dat hoefde de ambtenaar niet te weten. Ik gaf hem bloemen en een goede fles wijn.

Ik kreeg het langzaam koud. Zelfs in de gang was de herfstwind ongenadig. Zag ik daar niet een vaag licht achter de voordeur van mijn buurvrouw? Zou ze douchen? Zou ze al slapen? Zou ze aan het vrijen zijn met haar vrolijke vriend? Ik keek vertwijfeld naar de vijf euro. Een frietje halen, was dat nou echt nodig geweest? En dat om half elf 's avonds... Dat is toch niet christelijk meer. Niet dat ik christen ben, maar als ik er een was, dan stond ik vast niet te bibberen in de gang. Dat zou ik wel hebben gedaan als ik Jehovah's Getuigen was. Dan zou ik wekelijks bibberen, en niet alleen in de gang. Hoor ik daar voetstappen? Het zou toch niet waar wezen. Geen: 'mag ik hier slapen?' of: 'mag ik uw mobiel lenen?' Gewoon weer mijn knusse woning kunnen betreden...

Na vijf minuten besloot ik nog eenmaal aan te bellen. Net toen ik mijn hand naar de knop bewoog, gebeurde het. Gemorrel aan de deur. De hemel zij dank voor... de buurvrouw in haar avondjas. Ik heb haar vast nog nooit zo stralend aangekeken. Toen ze de bel hoorde, dacht ze al dat ik het kon zijn. Ze had eerst besloten om mij op te bellen. Gelukkig had ze zich bedacht en was ze toch naar de voordeur gegaan. Ik ademde driemaal diep in en uit. 'Wat een geluk dat je thuis bent', riep ik uit. Dat was ze met me eens. En nee, ze sliep nog niet. Ik kwam met de schrik weg. Fjoeh.

Nu zit ik friet te eten trouwens. Smaakt goed.

***

Reisgebeuren

Mensen die met het openbaar vervoer reizen maken meer mee. Zo zong mijn dochter uit volle borst liedjes in de bus. Twee oudere dames barstten in lachen uit. Op het station aangekomen, donderde er een vrouw van de roltrap. Minder leuk voor haar - ze brak haar arm. Bij de ticketservice werd ze gelukkig goed geholpen. In de trein zag ik een mooie jongen. Het kriebelde toen hij me aankeek.

Tijdens de terugweg zaten voor en achter mij een stel jongens. Voor mij hadden ze het over voetbal en achter mij over vrouwen. Tijdens de overstap zou mijn trein van perron 4A vertrekken. Helaas stond er plots een andere trein. De conducteur verwees me naar spoor 8A. Ik rennen. Ook daar geen trein. Toen bij mij bijna de paniek uitbrak, riepen ze om dat trein zus en zo vandaag van spoor 9A vertrok. Ik weer rennen. Terwijl de deuren al half dicht gingen glipte in de trein in. Een vrouw naast mij huilde omdat ze afscheid van haar geliefde moest nemen.

Terug in de bus probeerde ik me te concentreren op mijn boek. Door een huilend kind ging dat niet. Halverwege de rit legde ik mijn boek weg en viel ik in slaap. Toen ik wakker werd was ik nét mijn halte voorbij. Maar ach, een wandeling is goed voor de gezondheid. Onderweg naar huis begon het te regenen.

Thuis sprong ik onder de douche. Daarna was het hoog tijd voor een wijntje, een bank, een deken en een film. Ik had weinig meer gedaan dan reizen, maar jemig, wat kan dát vermoeiend zijn.

***

Hij schreeuwde bij kindje tegen moeder dat hij kindje niet met emoties belast

Echt, je zou hem z'n oren over z'n kniëen trekken. Dat ik 'na moet denken over waar ik allemaal mee bezig ben'. En dat met ons kind op zijn arm. Dat hij haar met zijn negatieve emoties zou belasten zou onzin zijn. En dat met ons kind op zijn arm. Ik kon wel weer een belletje van mijn advocaat verwachten. Nog steeds met ons kind op zijn arm. Ho ho, zeg ik. Ho ho, geniet van je kind. Het zit allemaal in jouw hoofd wijf. Ho ho. Het zit allemaal in jou hoofd. Ho ho. Jouw hoofd hoor je me. Ho ho, geniet van je kind. Jouw hoofd. Ho. Hoofd.

***

Verwaardag?

Mijn zus is vandaag jarig. Ik stuurde gisteren een kaart en vandaag een sms-je. Het voelt niet alsof ik genoeg heb gedaan. Zus is aan het werk, dus hup erheen zit er niet in. Vanavond kan ik vanwege mijn kleine dametje de deur niet uit.

Was dat vroeger niet anders? Toen kon dat nog immers - zomaar bij iemand langsgaan. Nu boek je iemand twee weken of langer vooruit. Met elkaar telefoneren en nog dezelfde week kunnen afspreken is een unicum.

Op deze 'happy-sister-day' valt het onpersoonlijke waar we allen persoonlijk aan deelnemen me wederom op. Ik ben zelf ook al zo iemand geworden die twee keer slikt als iemand opeens langskomt. Laatst kwam een vriendin van me onverwachts en ik moest me omschakelen. Een moeizaam proces. Wat niet vaak gebeurt, verleer je. Ik had me ingesteld op een film kijken. Nu werd het koffie en praten over relaties en ander leed(vermaak).

Ik ga dadelijk mijn zus nog bellen. Iets persoonlijker weer. Volgens mij viert ze het niet. Ik heb er niets over vernomen in ieder geval. Het valt me op dat verjaardagen sowieso minder, of minder uitbundig, worden gevierd. We grijpen niet meer elke gelegenheid en elk stukkie taart aan om contact aan te gaan in knusse kring. Hoe zou dat toch komen?

***

Vaginaverhaal

Gisteren zag ik een programma over de vagina. Over tevreden en ontevreden vrouwen. Van gipsafdruk tot praatgroep. Ik vond het rot om vrouwen te zien die zich echt schamen voor hun vagina. Zo erg dat ze een operatie laten doen of overwegen.

Een aantal jaar geleden waren de borsten aan de beurt. Massaal lieten vrouwen er gelzakjes in stoppen. Het moest groter en strakker wezen. Nu schijnen mensen er inmiddels ook een beeld op na te houden van hoe de 'perfecte' vagina eruit ziet. 'Zoals de natuur haar maakt' schijnt voor velen niet het juiste antwoord te zijn. Zou het kunnen dat hoe luxer een mens het heeft, hoe dieper hij gaat zoeken naar onzekerheden en ander inwendig leed?

Toen de volle borsten opkwamen - als paddestoelen uit de grond schoten zeg maar - werd ik er al kriegel van. Nu de vagina ook bloedend op de artsentafel ligt ben ik er helemaal klaar mee. Voor mij is duidelijk waar het vrouwvolk last van heeft.

Dames, ik weet het. Er zijn ontzettend veel mooie vrouwen. Sinds we allemaal een make-up cursus hebben afgerond en strakke truitjes bij de C&A nog maar 8,95 kosten... Sinds de zonnebank uit een flesje komt en we in een mum van tijd nephaar onder ons eigen haar kunnen klikken... Sindsdien wordt het er niet puur beter op. We zijn zogenaamd nu mooier en vrouwelijker geworden dan onze moeders. Eén van de keerzijden is de bloedende vagina.

En dan de mannen. Jemig, wat voor een boodschap geven we hen? We verwennen hen, verneuken hen met al onze poespas. Mannen zijn eisen gaan stellen. Allereerst aan onze oksels. Die zouden 'vies' zijn met haar eronder, terwijl de heren zelf wel met grote bossen plakkerig haar rondlopen. Ongeschoren vagina, ongeschoren benen - nee, dat 'motten' de heren niet. Terwijl wij uren per maand bezig zijn met overtollig haar, kunnen we 's avonds nog steeds bij meneer de holbewoner in bed stappen. Aapmans met de grote mond over vrouwelijk schoon. Zeker 80% van de mannen die ik van dichtbij heb gezien waren stoppelig en harig.

Wij zijn zo lief voor die mannen. Veel te lief. Wij roepen met z'n allen 'size doesn't matter' en 'ach, dan heeft hij maar een vacht'. Wij donderen water bij de wijn en proberen het beertjesuiterlijk met kwab en al lief te vinden. Dat hij niet dezelfde tijd neemt die hij van haar vraagt om er top uit te zien, ach... Van hem kunnen we het allemaal wel hebben. Maar oh wee als schaamlip twee een beetje groter is dan schaamlip een. Oh wee als we veranderen door het baren. Oh wee als er een paar haartjes op onze bovenlip zichtbaar worden. Dan zijn we opeens streng. Dan-kan-het-niet.

Als vrouwen net zo soepel om zouden springen met hun eigen uiterlijk als dat van de kerels, dan zou de heisa afgelopen zijn. De vergevingsgezindheid die we toepassen op zijn onverzorgde looks, die zouden we eens op onszelf moeten toepassen. Dadelijk krijgt een man niet eens meer een stijve van een rubensvrouw met okselhaar. Of is het al zover?

***

Afgeknipt

Mijn ex heeft weer tegen mijn wil de haren van mijn dochter geknipt. Hoe ga je om met zo'n ex? Zo'n drammer. Zo'n hardleerse Sjaak. Het vermoeid me behoorlijk moet ik zeggen.

Ik ga heel voorzichtig om met het haar van mijn dochter. Ze heeft (had) weer een behoorlijke bos lang blond haar. Ik wil graag dat het tot op haar middel groeit.

Mijn ex, haar vader, vindt het blijkbaar grappig om steeds weer voor thuiskappertje te spelen. Om gek van te worden. Laat hij zijn eigen haar fijn gaan afknippen. En z'n ego erbij.

***