De bel gaat en ik schrik wakker. Shit, mijn ex, half tien. De wekker en ik hebben elkaar gemist...
Ik bereid de ochtenden dat hij mijn dochter komt halen altijd voor: ik leg kleertjes klaar en zorg dat ik in alle rust mevrouwtje op tijd in de startblokken naar papa zet. Met schoenen al aan in de gang.
Met enkel een slaaphemd aan, half verscholen achter de deur, maak ik de eerste fout. Ik verontschuldig me. Als ik mijn ex een paar weken niet zie, dan schijn ik altijd te vergeten hoe hij zal reageren. Beschuldigend, grof, vol verwijten. Normaliter zou een mens zeggen: "Oh, dat is balen, maar kan gebeuren, ik wacht wel even." Hij schreeuwt. "Hallo, lekker bezig weer! En waar is ze dan? Nog op haar kamer?! Het is hartstikke laat!" Hij zwaait met zijn armen en kijkt me vernietigend aan. Ik antwoord: "Ze heeft een bel - als ze uit haar kamer wil, dan drukt ze daarop. Dat heeft ze nog niet gedaan, dus ze is aan het spelen." Ik hoor de trilling in mijn stem, terwijl mijn hart zegt: Nee! Niet weer met excuses komen. Zijn reactie op mijn woorden is toch enkel ongeloof en meer grofheid.
Gestrest loop ik haar slaapkamer in. Ze heeft zich lekker op bed genesteld met een spelletje van Bert & Ernie. Ze maakt geen aanstalten om op te staan. Ik vertel haar dat papa er is, maar zij wil het spelletje afmaken. Ze heeft al heel veel punten, ze glundert. Ik loop daarom eerst naar de huiskamer, om het stapeltje kleding te pakken. Sokken, shit. Terug in haar kamer laat ik het sokkenmandje vallen. Ik mopper in mezelf en zet geërgerd de sokkendansende kat opzij. Opeens zie ik het licht. Ik herwin mijn verstand.
Ik zwaai de voordeur open en roep: "Omdat je net zo schofterig reageerde, wacht je maar even. Ze gaat eerst douchen, en ik ga me niet meer haasten." Natuurlijk speelt hij de vermoorde onschuld, maar dat kan me even niet meer schelen. Mijn dochter krijgt haar vertrouwde ochtendritueel. Ze geniet van de douche en ik kleed haar spelenderwijs aan. Ik kam uitgebreid haar lange haren en smeer twee krentenbollen.
Als ik, na ongeveer twintig minuten, de deur weer open, wil ik zijn gezicht het liefst niet zien. Hij richt zich gelukkig op haar. Ik ga nog achter het keukenraam staan, voor het geval ze omkijkt en zwaait. Dan begint mijn vrije weekend.
Natuurlijk baal ik ervan dat ik te laat was. Voornamelijk omdat ik hem geen reden wil geven om te zeiken. Hij heeft zoveel woede in zich, deels vanwege een omgangsregeling waar hij het mee oneens is, dat hij elke mogelijkheid aangrijpt om die woede te ventileren. Hij weet niks over mij en mijn leven, maar toch denkt hij me op deze manier te kunnen bejegenen. Wie denkt hij wel niet dat hij is?
Hoe leer je iemand, die al ruim drie jaar alleen maar zeurt en met negativiteit komt, om zich respectvol te gedragen? Naar 'nee' en 'stop' luistert hij niet. Hij wordt alleen eventjes stil als ik hem met zijn eigen houding, op zijn manier, benader. Dat past niet bij mij, maar hoe dan wel?
X-factor 2009 is van start gegaan. Veel besproken zijn natuurlijk de zestienjarige meiden van Buurman & Buurman (Eva & Nathalie). Zij gedroegen zich behoorlijk opvallend. Daarom op mijn blog een filmpje van Eva, zoals ze tijdens de X-factor tot nu toe juist niet te zien was...
's Avonds, 19-02-2009, heb ik live opgetreden voor radio 90FM. Ik zong vijf nummers en had me goed voorbereid. Echter - zenuwen onder controle houden is een ander verhaal. Het ging nog aardig, maar toen ik de opnames terug hoorde, probeerde ik mij (tevergeefs) niet te ergeren aan de trilling in mijn stem. Een deel van de kracht in mijn stem ging daardoor ook verloren. Ook een cursus microfoontechniek voor tijdens live optredens staat op mijn verlanglijstje. Dat werkt toch weer heel anders dan in een studio, zoals ik gewend ben.
In nummer drie begon de trilling wat minder te worden, maar tot volle stemkracht ben ik nog niet gekomen. Het was dan ook mijn eerste optreden in lange tijd, dus ik zal mezelf wat credit geven, al blijft het gevolg van zenuwen jammer. Het lijkt mij nog te vroeg om dan maar 'op te geven', en enkel weer veilig naar de muziekstudio te vluchten. Ik heb het gedaan, en dat is voor mij het belangrijkste.
Wist je, dat als je ergens bent ingelogd bij een website, dat ze kunnen zien vanaf welke site je bij hen binnen komt? Dus als je mensen kent van een dergelijke site, zeg redactrices, dat ze je aardig goed leren kennen als ze hun statistieken uitpluizen?
Wist je, dat die leuke term 'kansloos' waar we allemaal om lachen, is ge(her)ïntroduceerd door Jerney Kaagman, die nogal vaak (onterecht) wordt afgezeken?
Wist je, dat mensen die 'onderweg naar het ziekenhuis' overlijden, in werkelijkheid regelmatig al eerder zijn overleden, maar het 'overlijden in de ambulance' papierwerk scheelt?
Wist je, dat er reïntergratiebureau's bestaan die eigen cliënten op papier in dienst nemen, waardoor ze dubbel geld krijgen van gemeenten? Namelijk: geld omdat ze een herintreder in dienst nemen EN geld omdat ze een herintreder hebben geplaatst?
Je eigen ding doen is voor een ander altijd een prestatie. Jij hoeft dus niet te presteren. Jij hoeft alleen maar je eigen ding te doen. Je eigen ding doen is makkelijk, omdat het goed voelt. Je hoeft er niet voor naar je tenen te reiken - je kan er ontspannen bij blijven staan.
Je eigen ding doen wordt moeilijk, als je het zelf niet goed of bijzonder genoeg vindt wat je doet, of kan doen. Het wordt ook moeilijk, als je afbrekende kritiek van anderen serieus neemt. Terwijl je alleen afbrekende kritiek zal krijgen van mensen, die zelf nog te angstig zijn.
Mensen die wèl hun eigen pad volgen, zullen een stimulans voor je zijn. Zij zullen je prijzen om wat je al doet, in plaats van je afkeuren om wat je nog niet doet.
Doe het.
"Er wonen meer dan zes miljard mensen op deze planeet. Het zit er dik in dat tenminste een van hen kan doen wat jij wilt doen en nog beter ook. Maar waarom zou dat jouw inspanning in de weg staan?" - Nisandeh Neta. ***
Vanaf a.s. maandag ga ik wekelijks live een radioprogramma presenteren. Ik kon wat hen betreft al eerder starten, maar ik moest nog een geschikte oppas vinden voor mijn dochter. Vandaag heb ik gelukkig iemand gevonden. Ze komt heel vriendelijk en betrouwbaar over. Ze is net achttien jaar en studeert voor schoonheidsspecialiste.
Ik ben erg benieuwd wat ik ga tegenkomen tijdens deze nieuwe uitdaging. Ik hoop dat ik spoedig mijn draai zal vinden. Naast presenteren, ga ik ook redactionele werkzaamheden voor de zender verrichten. En zo... kom ik steeds dichter bij mijn doel: beroepsmatig bezig zijn met mijn passie.
Ik zocht in de massa naar een gelukkig gezicht. Net daarvoor was ik uitgekafferd door een verre van verkoopster. Het had iets van doen met de prijs, maar meer nog met de prijs die wij betaalden voor haar beroepskeuze. Ik zocht... en zag een stelletje naar elkaar lachen. Ik zag een paar voldane gezichten, net na een prettige aankoop. Een heer die een oudere dame ondersteunde. Giebelende vriendinnen.
Ik zoog de positieve energie in mij op. De verkoopster verdween naar de achtergrond. Er drong nog wel een man tot me door die hardhandig zijn vrouw mee trok. Een boze moeder en een huilend kind. Een botsing en irritatie. Ik hervatte mijn taak. Speurend naar blijheid begaf ik me naar de trein. Ik was bovendien blij met het nieuwe jurkje voor mijn dochter.
Een open blik houden, als ik me in een menselijke mierenhoop begeef, vind ik belangrijk, maar niet altijd makkelijk. Ik moet het bewust blijven doen. Echter, doe ik het niet, dan voel ik hoe een steeds zwaardere deken mijn schouders naar voren drukt. Dan kost de drukte energie.
Daarnaast vind ik het interessant om onbekende mensen aan te kijken. Je ziet dan snel wie er wakker rondlopen en wie er dromen, in kleine eigen wereldjes naast elkaar. Ook zie ik veel ogen met een onzichtbare, maar wel voelbare, sluier ervoor. Een soort tweede hoornvlies die iemands blik vertroebelt.
Als ik zo rondloop in drukte, zou ik bijna vergeten dat we allemaal op ons eigen manier zoekende zijn. Dat we ons eigen pakketje uitdagingen meenemen. Dat we zoeken naar nieuwe manieren om contact aan te gaan, tegelijkertijd bang om gekwetst te worden. Die kwetsbaarheid wordt vergeten, verborgen, als we als hongerige wolven de winkelstraten bezoeken. Dan vinden mensen hun eigen ruimte ineens veel belangrijker dan contact. Maar terug in onze eigen ruimte, achter de computer, zoeken we het contact wél weer op...
De bel gaat en ik schrik wakker. Shit, mijn ex, half tien. De wekker en ik hebben elkaar gemist...
