Vanavond ga ik huilen, ik weet het zeker. Ik heb eigenlijk geen zin in dat gesnotter, maar vooruit, hoef ik ook geen make-up. Ik ga naar de film "Komt een vrouw bij de dokter".
Goed, ik moet niet vergeten dat het mijn leven niet is... Oh, en de cameraman is er ook altijd nog bij. Die zin heb ik van mijn moeder. Zij kijkt per definitie geen films voor boven de twaalf, maar hoe dan ook helpt deze wetenschap haar. Mij nauwelijks. Als producenten bedachten dat de kijker ergens van dient te schrikken, dan schrik ik. Als het hun doel was dat een scene verdrietig overkomt, dan huil ik. Ja, ik ben een heel makkelijke kijker.
Gisteravond heb ik inderdaad gehuild. De bioscoopzaal zat stampvol; wij hadden gelukkig ergens in het stenen tijdperk al gereserveerd. Niet voor niets. Wat een prachtige film en goede acteerprestaties. Dat niemand het talent van Carice van Houten kon evenaren, dat verwachtte ik al. Man, wat kan die meid spelen! Als het je als actrice lukt om een hele zaal (inclusief mannen) aan het huilen te krijgen, dan kan je wat. Hier en daar verscheen een zakdoek. Armen werden troostend ingezet. Soms ook een onverwachte lach... Ik voelde me een slingeraap in emotieland.
Gewoon even gaan kijken dus.
***
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten