Trouwen

Mijn zus heeft een doos in de auto, voor het geval dat ze gewonde dieren tegenkomt. Al ziet het dier er nog zo gaar uit, ze zal altijd uit de auto stappen om zijn levensverwachting te peilen. Een jaar geleden verhuisden mijn ouders van een boerderij naar een knus huisje aan het bos en zo adopteerde mijn zus de kip en de kalkoen. Haar vriend bouwde een luxe hok voor ze. De scharrelaars zijn zo tam dat je bijna over ze struikelt en de kip glipt, als je niet uitkijkt, hun huis in op zoek naar een lekker plaatsje in de huiskamer. Ze eten graag kattenbrokken en dat is handig, want hun veel kieskeuriger kat laat de boel regelmatig staan.

We hielden van paardrijden. Vroeger reden we vaak samen. Met 'samen' bedoel ik echt sámen, op één paard. Ik was meestal de lul en zat dan achterstevoren achterop. Het betreffende paard was megagroot dus we vonden dat dat wel kon. Mijn zus stuurde hem handig tussen de bomen door en zelfs over stammen heen, terwijl ik niets zag, behalve een paardenkont. We hebben ook eens geprobeerd om drie ezels te berijden, maar zand werd ons deel. Verder droomden we over het circus en we oefenden alvast. We deden kunstjes op de rolschaatsen, op de fiets en ter paard. Ook sprong mijn zus vaak, bij wijze van kunstje, op míjn rug.

Ik heb maar één zus en twee broers. De jongste is net vijftien geworden. Hij is een lieffie. Ik herinner me nog zijn eerste verliefdheid. Hij zat in de auto naast me en had het meisje van zijn dromen aan de telefoon. Hij klonk ineens zo volwassen en zorgzaam. Ik hoorde hem zeggen: 'Ja, ik wil jou wel verkering vragen, maar dat vind ik niet romantisch via de telefoon'.

Nu is het dan zover - mijn zus gaat bijna trouwen. Ze heeft de mooiste jurk uitgezocht die ze zich maar kon wensen en ik heb haar geassisteerd met mijn commentaar. Mijn toekomstige zwager is een schatje. Ik heb er een tijd over gedaan om uit te vinden of ik hem mijn mooie zus echt gunde, maar hij is een prachtige persoonlijkheid - ik kan niet anders zeggen.

Samen met zusje bakkeleien over het vrijgezellenbestaan zit er dus niet meer in. Spontane logeerpartijen werden minder spontaan. Al die telefoontjes om niets werden minder telefoontjes om een reden. We gaan binnenkort wel een paar dagen weg samen, maar net tijdens die dagen is haar verloofde ook elders. Zo gaat dat en ik weet: dat is logisch en 'oh-zo-normaal'.

Oké, en mag ik nu na mijn begrip, mijn blijdschap en die logica eventjes sippen? Ik ben nou eenmaal een doetje. Stoerder word ik niet. Als je huilen moet dan moetje. Ik huil een liefdeslied.

***