Je kunt een ander niet iets leren wat je zelf nog niet geleerd hebt. Dit klinkt logisch, maar hoe vaak proberen we dat wel niet? Andersom geldt hetzelfde. Denk eens aan een paar adviezen die je van mensen hebt gekregen. Vraag je af of deze adviezen kwamen van mensen die het gezegde zelf zichtbaar in de praktijk hadden gebracht. Hoe goed mensen hun advies ook bedoelen, ze kunnen het pas overbrengen als ze zelf doorleeft hebben wat de gevolgen zijn van het in praktijk brengen van hun advies. Zo niet, dan is het advies niets meer dan een hypothetische suggestie: goed klinkende, maar 'lege' woorden van een zelf hierin zoekend persoon. Dat kan wel wat toevoegen, mits je beseft dat die woorden vooral gaan over de 'adviseur' zelf en minder over jou.
Wat is het gevolg van een dergelijke suggestie als we het aannemen als gedegen advies? Dan zullen we de boodschap krijgen dat ‘iets’ moeilijk is, of dat het moeilijk is om de oorsprong ervan te achterhalen. Daarmee bedoel ik dat dergelijke suggesties alleen meer vragen oproept en meer gepieker tot gevolg heeft.
Een advies van iemand die zijn eigen advies doorleeft heeft voelt anders. Het betreft dan advies dat rust brengt en je het gevoel geeft dat iets juist makkelijker wordt. Het geeft je het gevoel dat je probleem of uitdaging minder zwaar is dan je voor het advies zelf bedacht.
Welk advies of welke suggestie mensen je dus ook aanreiken, en wie het ook is, blijf voelen of het je meer onrust of juist rust oplevert. Blijf voelen of het iets in je raakt dat vreugde geeft, of dat het iets raakt dat je meer doet twijfelen of piekeren.
Een ander kan je advies geven, of je iets vertellen over jezelf, maar alleen jij weet het antwoord en kent de (in)correctheid van andermans woorden. Vertrouw op je eigen antwoorden, ook als ze afwijken van hetgeen tegen je gezegd wordt. Jij bent vooral je eigen toetssteen, je eigen meester en je eigen leerling.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten