Gadverdamme

Vanmiddag had ik trek in een lekker warm stokbroodje uit de oven. Met ham en kaas maakte ik twee heerlijke broodjes klaar. Tijd om de oven open te doen. Nietsvermoedend trok ik aan de hendel. Gadverdamme! Maden in mijn oven! Ik gilde en gooide gauw de deur weer dicht. Ik dacht na en ik wist het. Dat smakelijke ovengerecht dat ik een aantal weken geleden had gemaakt... vergeten. Oepsie. Ik had een restje spul terug in de oven gezet met de gedachte: dat eet ik later deze avond wel op.

Het eerste wat ik deed was mijn moeder bellen, die immers al veel langer het huisvrouwenvak verstaat dan ik. Ze zei: 'Je kan beter je vader bellen. Wij hebben zoiets ook weleens gehad en toen vroeg ik hem om hulp. Ondertussen probeerde ik niet misselijk te worden'.

Haar eigen oplossing klonk echter ook plausibel. Dat ene gore ovenschoonmaakmiddel kopen. Daar gaan ze vast van dood. Zo gezegd, zo gedaan. Ik spoot dik, stinkend spul de oven in. Anderhalf uur later keek ik vol verwachting de oven weer in. Kut, de beesten keken terug! Ik alsnog mijn vader bellen. Had ik gewoon de oven áán moeten zetten. 'Dan kan je die beesten er daarna simpel met stoffer en blik uitvegen', zei mijn vader.

Wat ik nu nog kan doen is handschoenen aantrekken en de boel 'levend' schoonmaken, met mijn gedachten op nul. 'Kan ik niks anders meer doen dan pap?', vroeg ik smekend. 'Is het schoonmaakspul brandbaar?', vroeg hij. Ehhh.... ja dus. Shit. Mijn vader lachte. 'Nou, dan zit er niets anders op. Men neme een grote, glanzende lepel en...'. '....Ahhhgggg...!! Pap, stóp!'

Ik mijn moeder weer bellen. We hadden beiden medelijden met mij en met de zware taak die vanavond nog voor me in het verschiet ligt. Die eerste schep met de lepel... daar moet ik al niet aan denken. Ik zit nu al schrijvende de boel uit te stellen... Wish me luck.