Ik ben jaloers. Waarom kan ik niet braaf af en toe vasten en met mijn armen gestrekt vooruit schuifelen, om mijn hostietje in ontvangst te nemen? Waarom moest ik mezelf - jaren geleden al - zo nodig in het luchtledige werpen? Nu heb ik niets. Alles zou weleens kunnen kloppen en alles zou weleens onzin kunnen zijn. Meer geloof heb ik niet. Ik heb er wel de balen van dat ik tot de laatste seconde van mijn leven moet wachten voordat ik weet hoe het zit, als het al zo werkt.
Wat als er nou níets is? Regelmatig bekruipt mij de angstige gedachte dat alle - en dan bedoel ik alle - geloofsovertuigingen die er zijn, hun bestaan puur te danken hebben aan een stelletje uit 90% water bestaande schepsels die het niet kunnen verdragen dat ze verdwijnen als ze hun laatste adem uitblazen.
Wat kunnen mensen gaan doen, als ze in een periode zitten dat ze zwaar twijfelen op deze manier? Dan gaan ze spiritueel lopen wezen. Zo ook ik. Dan probeer ik het groter geheel te gaan zien.
Ook spendeer ik wat tijd aan puzzelen over de grote plaats die de bijbel inneemt voor velen. Wat me altijd opvalt zijn de verschillende opvattingen over bijbelteksten. Het eigenbelang blijkt men toch niet te kunnen uitwissen. Als het iemand volstrekt niet uitkomt, dan bedoelt de bijbel 'dat vast niet zo'. Dan 'staat het er ineens niet letterlijk'. Waarschijnlijk 'ligt het dan gewoon aan de vertaling'.
Tja, op onbekend geluk bijt ik mijn tanden stuk.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten