Ik-je keek geboeid naar dat kleine gekleurde vogeltje dat buiten voor mijn raam op het richeltje heen en weer trippelde. Heel voorzichtig sloop ik naar het raam en opende het. Daarna stapte ik achteruit en wachtte stilletjes af. En ja hoor, het vogeltje trippelde mijn kamer in. Snel deed ik het raam dicht. 'Mamma!'
Het was een dwergpapegaai en we moesten wel eerst kijken of hij al een eigenaar had. Niemand reageerde op onze advertenties. Ik blij. Ik noemde hem Krikkie. Ik had besloten dat hij kon leren praten, omdat hij immers een papegaai was. Mijn ouders vertelden mij dat dit niet gold voor dwergjes, maar ik bleef hoopvol. Elke avond zat ik voor zijn kooitje en herhaalde ik zijn naam. 'Krikkie. Krik-kie. Krik-kie'. Het beestje keek nieuwsgierig naar me, maar hij zweeg tot de dag dat hij doodging.
Die dag liet helaas niet lang op zich wachten, want toen wij op vakantie waren, heeft de dierenoppas hem om zeep geholpen.
Ze spoot antivlooienspul op onze kat, precies onder de bungelende kooi. Een paar uur later lag Krikkie met de pootjes omhoog. Hij was al begraven toen ik terugkwam en ik huilde.
Stomme oppasser!
Op beleefd gedrag van mij hoefde ze niet meer te rekenen als ze op bezoek kwam, zo nam ik me stellig voor. Helaas heb ik me daar, braaf als ik was, niet aan gehouden. Neem me niet kwalijk Krik.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten