'Hé homooo!!'

Het blijft een 'hot' item voor jongeren, zowel op school als op straat: de homo. Er gaat geen week voorbij of ik hoor 'homooo!' langskomen, galmend, scheldend, uit de 'stoere' jongensmond. De heertjes uit de straat zijn weer 'gezellig' bezig. Ik vroeg eens aan een jongen van begin twintig waarom er zo vaak 'homo' wordt geroepen. Hij antwoordde: 'Jongens worden heen en weer geslingerd tussen afkeer voor homoseksuele handelingen en de angst dat ze zelf homo zijn'. Hij voegde eraan toe: 'Of wórden. Er zijn veel jongeren die denken dat je ineens homo kunt wórden...'.

Vandaag was Sander, zestien jaar, bij mij op bezoek. Ik vroeg hem hoe ze in zijn klas over homoseksualiteit denken. 'Ze gaan er spottend mee om', antwoordde hij beslist. 'Soms maakt iemand voor de grap een homo-achtige beweging en reageert een ander overdreven, door hard 'gadverdamme' te roepen'. Sander kent niemand op school die homo is. 'Of er zijn er geen, of er komt niemand voor uit', bedacht hij. Zelf heeft hij er geen problemen mee als iemand homo zou zijn.

Op een forum voor jongeren stelde ik dezelfde vraag. Er werd al snel op gereageerd. Een meisje vertelde het jammer te vinden dat veel leeftijdsgenoten niet voor hun homoseksualiteit uit durven te komen. Een jongen vertelde dat een leraar homo is en hoe klasgenoten daar grapjes over maken: 'Kijk maar uit, anders moet je nablijven bij *** en hij vindt je lekker'.

Waarom blijft homoseksualiteit een onderwerp waar de spot mee gedreven wordt? Is de oorzaak hiervoor inderdaad te vinden bij wat die jongen van twintig zei? Ik verwacht zeker dat daar een kern van waarheid in zit. Ik weet nog dat ik, als meisje van twaalf, leerde over AIDS zonder te weten hoe je het kon krijgen. Het resultaat was dat ik, geschokt door het bestaan van deze ziekte, bang was het 'zomaar' te kunnen krijgen. Ik geef daarom de onwetendheid de schuld. In de pubertijd gaan jongeren in rap tempo ontdekken waar ze hun seksuele prikkels vandaan kunnen slepen en tijdens die tocht gaan hun gedachten alle kanten op, ook die van de homoseksualiteit. Dat heeft menig man me later te verstaan gegeven: 'Ik dacht er als tiener weleens aan, ja, maar...'.

Ik hoop dat jongeren die homoseksueel zijn er open over durven te zijn, al vind ik dat ze niet opener hoeven te zijn dan een hetero, die immers ook geen uitleg verschuldigd is. Laat de 'praatjes der pikorde' maar voor wat ze zijn. Bovendien: de allergrootste schreeuwers zijn dikwijls het bangst. Tot slot: homo bén je - je wórdt het niet. Je kan het hoogstens later ontdekken, maar dat verandert vooral dat je dichterbij jezelf komt te staan. En dat is mooi.