Karin

Al vanaf jongs af aan kiezen we onbewust role models. Het eerste vrouwelijke role model die ik, buiten mijn moeder en zus, koos om mijn eigen vrouwelijkheid aan te meten was Karin S. Het gekke is dat ik dat nu, op mijn eenendertigste, pas besef. Door haar heb ik een bepaald soort 'vrouwelijkheid' willen zijn of bereiken. Ik wilde net als haar lang blond haar en volle borsten hebben, toen ik een klein plat meisje was. Ze had ook een wipneusje, dat vond ik zo schattig. Er valt een steen op mijn maag als ik nu besef waarom ik als twaalfjarige in de klas stiekem mijn neus wat omhoog drukte. Of ik daardoor een wipneusje heb gekregen of dat het al in mijn genen zat is me onduidelijk (..).

Haar uiterlijk was één, maar vooral wilde ik net als haar zijn. Ik heb naar haar gekeken en haar willen imiteren. Ze liep met o-benen en kleine pasjes. Op de een of andere manier leken haar benen daardoor slanker en haar knieën slapper, wat ik een erotiserend effect vond hebben. Ze droeg haar schooltas vaak in haar armen, in plaats van over haar schouder of op haar rug. Ze was bijzonder vriendelijk, bijna volmaakt vriendelijk. Zelfs mij sprak ze geregeld aan, daar waar anderen mij vermeden. Toen mijn broertje overleed was zij het die me een kaartje stuurde. Mijn vriendinnen waren met zichzelf bezig en vonden de dood eng.

Ik herinner me dat ik vlak na het overlijden van mijn broertje bij haar en haar ouders in de auto zat. Ze hadden ons opgehaald van een schoolfeest of iets dergelijks. Haar moeder vroeg me hoe het met me ging, maar nam geen genoegen met mijn antwoord. Volgens haar moest ik meer doen met mijn verdriet. De heftigheid van mijn verdriet vulde ze als het ware voor me in. Ik wilde dat haar moeder gewoon voor zich keek, maar ze bleef maar naar me omkijken in die auto, steeds beginnend over waar ik niet over wilde praten. Ik vond het een vreemde gewaarwording om te beseffen dat Karins moeder destijds net zo dominant was als mijn eigen moeder destijds. Dat Karin het klaarspeelde om op school een eigen persoonlijkheid te zijn vond ik toen nog knapper van haar dan tevoren. Haar vader gedroeg zich afweziger, net als de mijne.

Karin had een paar hele goede vriendinnen. Dat waren meisjes die heel goed bij haar leken te passen, in tegenstelling tot de vriendinnen die ik had. Zij knuffelde vaak met haar vriendinnen. Vooral één vriendin van haar herinner ik me goed, omdat zij helemaal niet was wat ik onder een mooie, boeiende vrouw verstond. Ik snapte dan ook ergens niet waarom zij die close plaats had in Karins leven. Ze moest wel mooier, liever en leuker zijn dan ik besefte. Het knuffelen staat me goed bij, omdat dat me jaloers maakte. Mijn vriendinnen leken me koude, seksloze meiden. Alleen een zekere Irma had het nog weleens over seks, maar wel op een in mijn ogen smaakloze manier. De andere meiden hadden andere hobby's: harp spelen, honden, dat soort dingen. Volgens mij had Liset op haar achttiende nog een hondenagenda.

De laatste keer dat ik Karin zag in die tijd was tijdens een reünie, een jaar na ons eindexamen. Ze droeg vol trots haar stewardessenpakje. Ik vond het haar niet zo leuk staan. Voor het eerst had ik het gevoel dat ze iemand was gewórden, in plaats van zichzelf te zijn, zoals ik haar 'kende'. Ik had haar liever met lange sjaals die achteloos om haar nek hingen en alternatieve shirts. Ook haar rommeligheid was ineens weg. Ze leek een strakke, nette dame te zijn geworden, terwijl ik dat strakke en nette nooit binnen de vrouwelijke sensualiteit had geschaard.

Ik weet nog goed, toen Karin me vertelde ontmaagd te zijn door een oudere man. Uiteindelijk leverde die ontmoeting haar veel pijn op toen hij haar verliet. Het was wellicht toen, dat in mij de wetenschap werd geboren dat je nooit iets met een oudere man moest beginnen. Die zouden je gebruiken omwille van je jonge schoonheid en je weer verlaten nadat ze met jou 'hun ding' hadden gedaan. Omdat mijn moeder me al vaak gewaarschuwd had voor dat soort mannen, werd het verhaal van Karin sterker in mij opgeslagen. Mijn eerste verliefdheden gingen dan ook uit naar jongens van mijn leeftijd. Jochies die nog helemaal niet klaar waren voor waar ik al van droomde. Karin had bovendien last van een onbeantwoorde liefde voor een docent. Daarover, en over haar leven, schreef ze gedichten die ik voor haar zou uittypen en printen. Volgens mij heb ik ze nooit in geprinte vorm aan haar gegeven, maar de gedichten staan nog wel ergens op een disk. 'Ik ben verliefd en dat doet zeer, want je hebt mijn leeftijd... mijn leeftijd twee keer', heb ik onthouden - Joost mag weten waarom.

Jarenlang verloor ik Karin uit het oog. Totdat ik een paar jaar geleden haar zus tegenkwam op een camping in het zwembad. Haar zus, in mijn ogen 'gewoner' dan Karin, had een verloofde. Karin daarintegen bleek nog steeds vrijgezel te zijn. 'Welke man kan met haar schoonheid, zowel vanbinnen als vanbuiten, omgaan?', flitste het door me heen (inmiddels heeft ze trouwens een relatie en is ze zwanger). De zus van Karin noteerde mijn telefoonnummer. Ze zei vrolijk dat Karin het heel leuk zou vinden om contact met me op te nemen. Dit bevreemdde me. Ik kampte immers nog steeds met mijn zelfbeeld t.o.v. hoe ik Karin zag. Ik voelde me vroeger een klein en oninteressant meisje vergeleken bij haar.

Later kwam de website hyves in beeld en Karin ook. Ook kwam ik haar een keer tegen, zo'n jaar geleden. Zelfs toen nog voelde ik me wat kleiner worden en maakte ik me druk over het feit dat ik die dag net een paardenstaart droeg, zoals vroeger op school altijd. Ze zei dan ook: 'Je bent niets veranderd'. Vanuit haar misschien als compliment bedoeld, maar ik kon het niet zo voelen. Haar echt aanspreken op hyves heb ik nog niet gedaan. Ik ben bang voor mijn eigen spoken uit het verleden. Die kinderlijke stemmen in mij, die mij als een oninteressant meisje zagen. Zo'n meisje dat niet door docenten wordt uitgekozen om klassenmentor te zijn, terwijl ik me net als Karin ook had ingeschreven en zij het (natuurlijk) wel werd. Ik had toen bedacht dat je voor die rol vrouwelijk en moederlijk moest zijn. Alles wat ik toen (zeker qua uiterlijk in mijn ogen) niet was.

Nog steeds kan ik me 'sneu' voelen als ik om de aandacht van iemand verlegen zit die ik heel graag mag. De oorsprong daarvan ligt zeker niet alleen bij Karin. Mijn ouders voldeden destijds niet aan mijn behoefte om gezien te worden, of mijn creativiteit te ondersteunen. Het gekke is dat ik altijd gedacht heb dat Karin en ik qua achtergrond meer met elkaar gemeen hadden dan leek - omdat zij op school anders met haar achtergrond omging wellicht.

Misschien roept ze nu nóg wel in me op dat ik me plots een klein meisje voel. Ik zal haar vast ooit weer tegenkomen en... dan zie ik het wel.

***