En dan gaat het leven dood. Soms komen de sterren samen om meerdere mensen tegelijkertijd te wenken. Voor nabestaanden gaat het leven dan even dood. Binnen een week overleden mijn oom en de vader van mijn goede vriendin. Beiden mannen hadden een dochter die Esther heet en beiden Esthers heb ik bijgestaan. Mijn nichtje Esther is een lief wonder. De intensieve maanden voor haar vaders' overlijden beschouwt zij als een gift. Zo liefdevol had haar vader de laatste jaren nog niet naar haar gekeken. Ze verzorgde hem, samen met lieve anderen. In plaats van dat ze alvast afscheid van hem begon te nemen, sloot ze hem juist nog meer in haar hart. Dat voelde fijn en deed pijn tegelijk. Ik kijk naar haar en wilde dat ik meer kon doen.
Mijn vriendin Esther is zo authentiek dat ze voor mij al 15 jaar boeiend blijft. Ze is lief, ze is kattig, ze is aardig, ze is bot. Ze heeft iets met taal, met het prachtig verdraaien van spreekwoorden en ze denkt na over elk woord dat over haar lippen komt. Ze weet namelijk prima hoe ze overkomt en als ze het even niet weet, vraagt ze zich af of ze te belastend is. Dan zegt ze: "Het spijt me dat ik hier zo lang over praat", of: "Ik zal de volgende keer gezelliger zijn, oké?" Esther wil het erg goed doen. Dat haar vader niet meer lang te leven had, voelde zij al een jaar aan. Ze huilde regelmatig om haar lieve vadertje. Tegen de tijd dat hij overleed leek het erop dat ze zijn dood reeds geaccepteerd had. Elk woord dat uit haar mond kwam tijdens de wake, was net zo prachtig als normaal. Mooier nog.
Esther & Esther... Sterkte.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten