maandag 18 januari 2010

Leest u mee...

Nu zijn er al minimaal twee exen die mijn blog volgen, en meer, betreft mijn internet activiteiten. Ja, je denkt dat je veilig in je huiskamer achter je peeceetje zit, maar da's natuurlijk niet waar. Dat weten we al en toch vergeet ik het soms, vooral als ik me ongenuanceerd uitlaat ergens over. Dat deed ik laatst op een, wat ik dacht, redelijke privé plek, maar een minuut later zat een bepaald persoon al mee te lezen. Hoe dat kon? Hij had een soort scriptje geschreven waarmee hij mij volgde, op verschillende hier niet nader te noemen virtuele plaatsen.

Zo had ik ook een ex die stukken uit mijn vorige weblog kopieërde, uitprintte en naar een bepaalde instantie stuurde, omdat hij dacht er "iets" mee aan te tonen. Staat best mooi, je eigen blog op een officiëel document, maar daar is alles mee gezegd, verder is het nogal vervelend. Ik kwam er spoedig overheen hoor, maar soms vraag ik me af: wie leest dit eigenlijk allemaal. Zo ook nu.

Kijk, ik heb deze blog nu al een behoorlijke tijd. Bezoekers groeien, zo werkt dat. Er zijn niet veel mensen die reageren, maar hé, dat doen mijn exen ook niet, dus dat zegt helemaal niks. Aan de andere kant denk ik: wat maakt het uit. Ik doe geen gekke dingen, zoals me laten ophangen aan een dik stuk touw, om me door een meester te laten dingessen. Ik schijt niet in de tuin van de buren.

Wel schijn ik me soms beledigend uit te laten. Dat komt zo: ik maak weleens iets kuts mee en dan vang ik dat in woorden. Daar komen kutteksten van. Kijk, me puur op een persoon richten is natuurlijk niet netjes, maar betreft een bedrijf heb ik daar een ietsje andere mening over. Als ik het gevoel heb dat de AH langzaam steeds meer goedkope producten uit de schappen schrapt, dan moet ik dat gewoon kunnen melden. Daar zal de AH geen last van hebben en ze gaan me er zeker niet over mailen.

Soms kan het echter voorkomen dat je onbedoeld een bedrijf wel beledigt. Vooral als het om een wat kleiner bedrijf gaat. Dan heet een mening zogenaamd niet meer "mening", maar smaad. Maar ja, als elke schrijver zijn mond houdt over onraad, dan kan de hele wereld zijn gang gaan met rotgedrag en geen haan die ernaar kraait. Geen media meer, geen aandacht voor welke ramp dan ook, laat staan als het een mini-ramp betreft.

Waar begint de vrije, goedgekeurde meningsuiting en waar houdt die op?

Goed, zie voor u, de woorden van een blogger in ondergoed. Lekker boeien. Sterker nog, een tijd stond de url naar deze blog zelfs in mijn CV, moet je nagaan. Nu vind ik inmiddels dat ik boeiender dingen heb gedaan op schrijfvlak, dus deze blog mocht het veld ruimen.

Er zijn twee belangrijke redenen waarom ik toch op dit blog blijf schrijven. Ten eerste schrijf ik graag en bepaal ik hier zelf wat ik schrijf - ik hoef me niet aan een opdracht of onderwerp te houden. Ten tweede vind ik het ook leuk om blogs van anderen te lezen, zeker blogs van mensen die zo nu en dan écht laten zien wat hen bezighoudt.

Rest mij te schrijven: dank je wel voor het lezen.

Gegroet.

***


2 opmerkingen:

Anoniem zei

Heeft dat malafide ICT-bedrijf uit het hoge noorden jou beschuldigd van smaad? We leven echt in een omgekeerde wereld, had dat bedrijf zijn zorgplicht maar niet moeten verzuimen. Maar dat woord kende de directeur denk ik niet, die had alleen maar eurotekens in zijn ogen. Gelukkig is hij toch door een van zijn schuldeisers gecorrigeerd, hij is bijna alles kwijtgeraakt en kon weer van voren af aan beginnen. En terecht, nu doet ie het hopelijk nooit meer zo fout. Mede dankzij deze fantastische blog...

Anoniem zei

De oplichter vanuit het hoge Noorden heeft nu een ander bedrijf... https://conniction.nl/ Geen diensten bij afnemen!