Gisteren liep ik over straat. Een jonge vrouw viel plots om. Ze belandde op haar achterwerk en keek snel om zich heen. Ze wilde dat niemand haar gezien had. Ik had haar dus niet gezien. Ik grinnikte pas toen ik uit haar beeld verdwenen was. Wel zo netjes.Dit lijkt een onschuldig voorval, maar het rijkt verder. Is het niet de wens van velen om juist niet gezien te willen worden in zwakke toestand? Ik ken mensen die pas van zich laten horen als ze weer uit een dal geklommen zijn. De tranen zijn gevallen terwijl ze alleen waren. Onzekerheden en angsten belandden in een dagboek met slot.
Op internet is dit goed zichtbaar. Kijk maar naar persoonlijke profielen. Hoe vaak staat er niet: 'Ik geniet van het leven', of: 'Ik leef elke dag alsof het de laatste is'. We zien stralende mensen op vakantiebestemmingen. We zien stralende mensen naast een lover of huisdier. En hoe stralen we met z'n allen op straat?
Het probleem van een te hoge 'straalfactor' is, dat we ons sneller kunnen vergissen. We gaan wellicht denken dat anderen veel gelukkig zijn dan wij. Dat is net zoiets als vrouwen die, naar foto's van modellen kijkend, straal vergeten wat photoshop kan doen.
Op internet sporten we ook massaal. Veel mensen zetten in hun profiel dat ze fitnessen, zwemmen, of 'whatever'. En natuurlijk gaat iedereen massaal naar theaters, festivals, discotheken en ander spannend superspul. Dat klinkt immers sociaal actief.
Mijn tip: neem profielen niet zo serieus. Het levert teleurstelling op als je iemand echt leert kennen en hij/zij blijkt gewoon tv-verslaafd met chips op de bank te hangen. Ben ook maar zo eerlijk mogelijk in je eigen profiel. Je hoeft geen Tarzan of Jane te imiteren om goed over te komen. Je komt het beste tot je recht als jezelf. Oók als je voor iemands neus een dagje omdondert.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten