Ik was te laat en ik rende. Ik opende de deur verlegen. De docent scheikunde keek op en zei: 'Sorry, we zijn alvast zonder je begonnen'. Hij toverde een lach op mijn zenuwachtig gezicht. Ik nam plaats op mijn plaats en hij knikte vriendelijk. Ik nam me voor om nooit meer te laat te komen. Voor hem wilde ik aanwezig zijn en opletten.Nieuwsgierig sloeg ik gade hoe hij potjes en vloeistoffen pakte. Hij ging weer iets voordoen. Ik hield mijn adem in, want deze leraar was een echte brokkenpiloot. Zorgvuldig goot hij de ene vloeistof bij de andere. Hij legde uit wat hij precies deed. We schreven ijverig mee. Hier en daar klonk gegrinnik. 'Deze keer gaat het goed', zei hij beslist. 'Dit zijn ongevaarlijke stoffen en die kunnen goed samen'. Ik geloofde hem. Ik ontspande me en tekende een bloemetje, stiekem. Kabam! Ik vloog half overeind van schrik. Die gekke oude meester had het weer verprutst! Hij keek er sip bij. 'Oh, ik dacht echt dat dit kon', zei hij bedremmeld. Zijn magere schouders hingen omlaag. De klas lachte en een stoere jongen riep dat hij zich moest laten bijscholen. Dat zou hij doen, beloofde hij.
'Willen jullie iets voor me doen?'. Hij keek smekend de klas rond. 'Willen jullie uitzoeken voor mij hoe dit heeft kunnen gebeuren?'. We gingen graag aan de slag. Stel je voor - wisten wij het dadelijk beter dan de meester! We voelden ons slim en de docent bedankte ons. 'Goed gewerkt!'.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten