Een tijdje geleden paste ik op de bejaarde poes van een kennis (foto). Een lief beestje met piepmiauw. Al snel bleek, dat ze slecht at en regelmatig de kattenbak niet haalde. Ik vermoedde dat haar gebit verrot was en bezocht de dierenarts. Een gebitsbehandeling onder narcose bleek gewenst. Ik gaf de poes inmiddels dwangvoeding en poetste me een ongeluk. Biotex en azijn vlogen er doorheen. De kennis liet mij ermee aanmodderen en kwam pas dagen later langs. Ik werd overladen met smoezen. Smoes 1: 'Dat doet ze anders nooit'. Smoes 2: 'Thuis at ze nog prima'. Smoes 3: 'Ik had echt eerder langs willen komen'. Smoes 4: 'Volgens mij is haar gebit vorig jaar nog nagekeken'. Smoes 5: 'Ze is nog nooit ziek geweest'. Hoe ging ik hiermee om? Na haar gejokkebrok besloot ik haar te helpen, door haar betere smoezen cadeau te doen dan ze zelf klaarblijkelijk kon verzinnen. Het echte aan haar houding was namelijk, dat ze aan het stressen was en ze het wel degelijk rot vond. Ik zei: "Ja, dat zal je net zien: gaat het áltijd goed met je kat en nu opeens dit", en: "Als ze pas nog door een dierenarts bekeken is, dan bewijst dat maar weer wat een kwaliteitsverschil er zit tussen dierenartsen." Die laatste opmerking deed haar stralen.
"Ja!", riep ze opgetogen.
"En dat je geen tijd hebt om je zieke kat te bezoeken lijkt me logisch, anders had je haar niet bij mij hoeven brengen", voegde ik eraan toe. Halleluja! Ik was binnen! De dame heeft de rest van de tijd naar me geglimlacht... en dat is ook wat waard! Ik koos hiervoor omdat de poes toch wel ziek was: daar viel niets aan te veranderen. Aan de onrustige sfeer echter, viel wél wat te veranderen.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten