Onzeker

Ik ben onzeker. Of ik nou iets doe, zeg, schrijf of zing. Waar ben ik bang voor? Dat het niet gewaardeerd wordt. Dat mijn inbreng als 'fout' of 'zwak' wordt gezien. Ik weet dit al langer over mezelf en ik veroordeel het niet. Het is zo. Ik weet waar het vandaan komt en dat ik er zelf aan dien te werken. Niemand anders kan dat voor mij doen. Het maakt ook niet uit bij wie ik ben, of wat ik doe. De onzekerheid draag ik met mij mee.

Ik schreef net: 'ik veroordeel het niet.' Dat klopt ook, maar ik vind het wel verdrietig. In vele situaties verberg ik mijn onzekerheid dan ook. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen, omdat het een situatie niet positief beïnvloedt. Wat heeft een ander eraan als ik het liefst even met mijn hoofd tussen mijn knieën ga zitten, om bij te komen van iets dat net gezegd is, bijvoorbeeld?

Laatst was ik op een feestje. Op een gegeven moment richtten meerdere mensen zich op mij. Ik gaf netjes antwoord op hun vragen, maar ondertussen had ik het gevoel dat ik bijna weg zweefde. Ik moet erbij zeggen, dat er vragen tussen zaten waar ik liever het antwoord niet op wilde geven. Achteraf denk ik: dat had ik best kunnen zeggen. Op het moment zelf gaf ik toch braaf (omslachtige) antwoorden.

Natuurlijk zijn er ook momenten dat ik me zeker voel. Mijn onzekerheid werkt als een motor die aan- en afslaat. Wel merk ik, dat ik tegen onbekende situaties kan opzien en de neiging heb om mezelf er onderuit te beredeneren. Dan hoor ik mezelf denken: zo belangrijk is het toch niet, of: dat doe ik de volgende keer wel. Zodra ik voel dat het de onzekerheid is die deze gedachten aan mij opdringt, dan roep ik mezelf tot de orde.

Het belangrijkste gevolg van mijn onzekerheid op dit moment is, dat ik me trager dan ik wil ontwikkel qua carrière. Ik weet wel wat ik kan, maar ik durf er nog niet op te vertrouwen. Als ik een artikel schrijf bijvoorbeeld, ga ik nog twintig keer kijken of alles er wel goed in staat. Ik kan zelfs lang turen op een komma meer of minder. Ik weet wel dat het niet foutloos hoeft te zijn - anderen kijken het artikel immers nog na - maar het is een soort moeten van mezelf. Het willen presteren moeilijk kunnen loslaten, ook nadat ik iets al heb neergezet. Hetzelfde geldt voor mijn CD. Deze de wereld in sturen, voelt voor mij alsof ik met de billen bloot op een station ga zitten.

Ik weet voor mezelf dat ik onzekerheid niet kan overwinnen door ernaar te luisteren. Ik merk dat ik het juist leer overwinnen, door het aan de kant te zetten en iets tóch te doen. Daarmee geef ik mezelf de boodschap: zie je wel, zo eng was het niet - je kunt het best. Dat is de enige boodschap waar ik uiteindelijk wat aan heb. Niemand wordt groter of beter van de gedachte: 'dat kan ik niet.'

En om mezelf een dienst te bewijzen, sal ik nuu efen hel feeL vouten maaken,

***