Mosterd na de maaltijd contact

Ik zocht in de massa naar een gelukkig gezicht. Net daarvoor was ik uitgekafferd door een verre van verkoopster. Het had iets van doen met de prijs, maar meer nog met de prijs die wij betaalden voor haar beroepskeuze. Ik zocht... en zag een stelletje naar elkaar lachen. Ik zag een paar voldane gezichten, net na een prettige aankoop. Een heer die een oudere dame ondersteunde. Giebelende vriendinnen.

Ik zoog de positieve energie in mij op. De verkoopster verdween naar de achtergrond. Er drong nog wel een man tot me door die hardhandig zijn vrouw mee trok. Een boze moeder en een huilend kind. Een botsing en irritatie. Ik hervatte mijn taak. Speurend naar blijheid begaf ik me naar de trein. Ik was bovendien blij met het nieuwe jurkje voor mijn dochter.

Een open blik houden, als ik me in een menselijke mierenhoop begeef, vind ik belangrijk, maar niet altijd makkelijk. Ik moet het bewust blijven doen. Echter, doe ik het niet, dan voel ik hoe een steeds zwaardere deken mijn schouders naar voren drukt. Dan kost de drukte energie.


Daarnaast vind ik het interessant om onbekende mensen aan te kijken. Je ziet dan snel wie er wakker rondlopen en wie er dromen, in kleine eigen wereldjes naast elkaar. Ook zie ik veel ogen met een onzichtbare, maar wel voelbare, sluier ervoor. Een soort tweede hoornvlies die iemands blik vertroebelt.

Als ik zo rondloop in drukte, zou ik bijna vergeten dat we allemaal op ons eigen manier zoekende zijn. Dat we ons eigen pakketje uitdagingen meenemen. Dat we zoeken naar nieuwe manieren om contact aan te gaan, tegelijkertijd bang om gekwetst te worden. Die kwetsbaarheid wordt vergeten, verborgen, als we als hongerige wolven de winkelstraten bezoeken. Dan vinden mensen hun eigen ruimte ineens veel belangrijker dan contact. Maar terug in onze eigen ruimte, achter de computer, zoeken we het contact wél weer op...

***