De vriend ken ik al jaren. Een intelligent stoer schatje. Hij gaf een feest voor zijn verjaardag, maar dat bleek niet zomaar een feest. In een kamer vol mensen was ik de enige die kleur aan het lijf had. Met mijn korte ruiten rokje en witte bloesje viel ik nogal op. Het verbaasde mij niet, dat een van de jongens me vroeg of ik bij de KLM werkte.
Ik ken het goed van vroeger - toen zat ik ook in de metalwereld. Lang zwart haar, zwarte make-up, werkzaam in een metalcafé en verslingerd aan Opeth, Megadeth, Metallica, In Flames, Death, Cradle of Filth, Nightwish, en zo meer. Aanvankelijk voelde ik me gisteravond een vreemdeling en onhandiger dan vroeger: ik kreeg mijn biertje niet meer open met een aansteker. Fout.
Wat vond ik het een uitdaging om toch in te haken! Goed graven in mijn verleden ('Oh? Bestaat die band niet meer?') en aanknopingspunten vinden tussen de bergen verschillen. De dames waren er rond de twintig jaar - hun gemiddelde vrouwelijkheid vergelijkbaar met Sugar Lee Hooper in metalversie. Ze schreewden films na, en de intieme lichaamsdelen vlogen door de ruimte. Dit stootte mij niet af - in tegendeel. Ik bleef hen geïnteresseerd observeren. Ik zocht naar de kwetsbare mens achter al dat donkere en luidruchtige gedrag.
Zij is negentien jaar en een hele stevige meid. Als je haar ziet, dan schat je haar eind twintig. Ze draagt veel zware, glimmende sieraden en dikke kettingen aan haar broek. Ze heeft verschillende piercings en tatoeages en ze praat zo hard, dat ze een heel stadion zou kunnen vullen met geluid. Ze scheldt en shockeert graag en noemt zichzelf satanist. In gesprek met haar wordt duidelijk wat haar versie van het satanisme is: eerst voor jezelf zorgen. Dat doet ze ook... en hoe! Ze heeft voor zichzelf gekozen, met alle gevolgen van dien. Als je haar verhaal kent, dan zal je haar vast ook mooi en krachtig vinden.
Het is makkelijk om uiterlijk vertoon te verwarren met de mens erachter. Maar iedereen heeft een verhaal. Volgens mij kun je gerust stellen: hoe opvallender het uiterlijk, hoe opvallender en zwaarder een verhaal. De metalwereld wordt vaak als 'eng' ervaren, maar ik kan zeggen: dat is het niet. Mensen zijn er heel verdraagzaam naar elkaar. Zelfs ik, met wit bloesje en degelijke knot, werd door hen serieus genomen.
Hell yeah!
Oftewel: met vriendelijke groet.
***
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten