De bel gaat en ik schrik wakker. Shit, mijn ex, half tien. De wekker en ik hebben elkaar gemist...Ik bereid de ochtenden dat hij mijn dochter komt halen altijd voor: ik leg kleertjes klaar en zorg dat ik in alle rust mevrouwtje op tijd in de startblokken naar papa zet. Met schoenen al aan in de gang.
Met enkel een slaaphemd aan, half verscholen achter de deur, maak ik de eerste fout. Ik verontschuldig me. Als ik mijn ex een paar weken niet zie, dan schijn ik altijd te vergeten hoe hij zal reageren. Beschuldigend, grof, vol verwijten. Normaliter zou een mens zeggen: "Oh, dat is balen, maar kan gebeuren, ik wacht wel even." Hij schreeuwt. "Hallo, lekker bezig weer! En waar is ze dan? Nog op haar kamer?! Het is hartstikke laat!" Hij zwaait met zijn armen en kijkt me vernietigend aan. Ik antwoord: "Ze heeft een bel - als ze uit haar kamer wil, dan drukt ze daarop. Dat heeft ze nog niet gedaan, dus ze is aan het spelen." Ik hoor de trilling in mijn stem, terwijl mijn hart zegt: Nee! Niet weer met excuses komen. Zijn reactie op mijn woorden is toch enkel ongeloof en meer grofheid.
Gestrest loop ik haar slaapkamer in. Ze heeft zich lekker op bed genesteld met een spelletje van Bert & Ernie. Ze maakt geen aanstalten om op te staan. Ik vertel haar dat papa er is, maar zij wil het spelletje afmaken. Ze heeft al heel veel punten, ze glundert. Ik loop daarom eerst naar de huiskamer, om het stapeltje kleding te pakken. Sokken, shit. Terug in haar kamer laat ik het sokkenmandje vallen. Ik mopper in mezelf en zet geërgerd de sokkendansende kat opzij. Opeens zie ik het licht. Ik herwin mijn verstand.
Ik zwaai de voordeur open en roep: "Omdat je net zo schofterig reageerde, wacht je maar even. Ze gaat eerst douchen, en ik ga me niet meer haasten." Natuurlijk speelt hij de vermoorde onschuld, maar dat kan me even niet meer schelen. Mijn dochter krijgt haar vertrouwde ochtendritueel. Ze geniet van de douche en ik kleed haar spelenderwijs aan. Ik kam uitgebreid haar lange haren en smeer twee krentenbollen.
Als ik, na ongeveer twintig minuten, de deur weer open, wil ik zijn gezicht het liefst niet zien. Hij richt zich gelukkig op haar. Ik ga nog achter het keukenraam staan, voor het geval ze omkijkt en zwaait. Dan begint mijn vrije weekend.
Natuurlijk baal ik ervan dat ik te laat was. Voornamelijk omdat ik hem geen reden wil geven om te zeiken. Hij heeft zoveel woede in zich, deels vanwege een omgangsregeling waar hij het mee oneens is, dat hij elke mogelijkheid aangrijpt om die woede te ventileren. Hij weet niks over mij en mijn leven, maar toch denkt hij me op deze manier te kunnen bejegenen. Wie denkt hij wel niet dat hij is?
Hoe leer je iemand, die al ruim drie jaar alleen maar zeurt en met negativiteit komt, om zich respectvol te gedragen? Naar 'nee' en 'stop' luistert hij niet. Hij wordt alleen eventjes stil als ik hem met zijn eigen houding, op zijn manier, benader. Dat past niet bij mij, maar hoe dan wel?
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten