Vaginaverhaal

Gisteren zag ik een programma over de vagina. Over tevreden en ontevreden vrouwen. Van gipsafdruk tot praatgroep. Ik vond het rot om vrouwen te zien die zich echt schamen voor hun vagina. Zo erg dat ze een operatie laten doen of overwegen.

Een aantal jaar geleden waren de borsten aan de beurt. Massaal lieten vrouwen er gelzakjes in stoppen. Het moest groter en strakker wezen. Nu schijnen mensen er inmiddels ook een beeld op na te houden van hoe de 'perfecte' vagina eruit ziet. 'Zoals de natuur haar maakt' schijnt voor velen niet het juiste antwoord te zijn. Zou het kunnen dat hoe luxer een mens het heeft, hoe dieper hij gaat zoeken naar onzekerheden en ander inwendig leed?

Toen de volle borsten opkwamen - als paddestoelen uit de grond schoten zeg maar - werd ik er al kriegel van. Nu de vagina ook bloedend op de artsentafel ligt ben ik er helemaal klaar mee. Voor mij is duidelijk waar het vrouwvolk last van heeft.

Dames, ik weet het. Er zijn ontzettend veel mooie vrouwen. Sinds we allemaal een make-up cursus hebben afgerond en strakke truitjes bij de C&A nog maar 8,95 kosten... Sinds de zonnebank uit een flesje komt en we in een mum van tijd nephaar onder ons eigen haar kunnen klikken... Sindsdien wordt het er niet puur beter op. We zijn zogenaamd nu mooier en vrouwelijker geworden dan onze moeders. Eén van de keerzijden is de bloedende vagina.

En dan de mannen. Jemig, wat voor een boodschap geven we hen? We verwennen hen, verneuken hen met al onze poespas. Mannen zijn eisen gaan stellen. Allereerst aan onze oksels. Die zouden 'vies' zijn met haar eronder, terwijl de heren zelf wel met grote bossen plakkerig haar rondlopen. Ongeschoren vagina, ongeschoren benen - nee, dat 'motten' de heren niet. Terwijl wij uren per maand bezig zijn met overtollig haar, kunnen we 's avonds nog steeds bij meneer de holbewoner in bed stappen. Aapmans met de grote mond over vrouwelijk schoon. Zeker 80% van de mannen die ik van dichtbij heb gezien waren stoppelig en harig.

Wij zijn zo lief voor die mannen. Veel te lief. Wij roepen met z'n allen 'size doesn't matter' en 'ach, dan heeft hij maar een vacht'. Wij donderen water bij de wijn en proberen het beertjesuiterlijk met kwab en al lief te vinden. Dat hij niet dezelfde tijd neemt die hij van haar vraagt om er top uit te zien, ach... Van hem kunnen we het allemaal wel hebben. Maar oh wee als schaamlip twee een beetje groter is dan schaamlip een. Oh wee als we veranderen door het baren. Oh wee als er een paar haartjes op onze bovenlip zichtbaar worden. Dan zijn we opeens streng. Dan-kan-het-niet.

Als vrouwen net zo soepel om zouden springen met hun eigen uiterlijk als dat van de kerels, dan zou de heisa afgelopen zijn. De vergevingsgezindheid die we toepassen op zijn onverzorgde looks, die zouden we eens op onszelf moeten toepassen. Dadelijk krijgt een man niet eens meer een stijve van een rubensvrouw met okselhaar. Of is het al zover?

***