Doe mij maar nu

Gek is dat - dat ik in de zomer altijd straal alle ongemakken tijdens koude dagen vergeet. Loop ik vanavond over straat. Doen voor het eerst dit seizoen mijn oren weer pijn. Echt heel veel pijn, bedoel ik. Alsof de gaten die ze op mijn tweede in het ziekenhuis in mijn trommelvliezen hebben geprikt, nog steeds voelbaar zijn als de koude wind er langs strijkt. Ik had toen zo'n heftige oorontsteking, dat ik na dagenlang overgeven uitgedroogd was. Als mijn ouders een halve dag later naar het ziekenhuis waren gegaan, dan was ik de piep-uut gegaan.

Elk jaar neem ik me opnieuw voor om oorwarmers te kopen. Ik voel me echter zo voor paal lopen al bij het idee van die dingen op m'n knar, dat ik al jaren liever pijn lijd. Dat is wel triest, al zeg ik het zelf. Misschien moet ik, om de draak met mezelf te steken (alsof die draak dat voelt), de lelijkste oorwarmers gaan uitzoeken die ik vinden kan. Knalgroen bijvoorbeeld, met van die lange haren erop. Ik ben nu al een halfuur binnen en ik voel mijn oren nog steeds. Er steekt iets.

Het vergeten van omstandigheden die er niet zijn, geeft me meer dan eens het gevoel dat het leven tussen je vingers door glipt. Net zo lastig is het om vast te houden wat je hebt geleerd. Zelfs al is het geleerde nog zo goed voor je - later kan je in oud fout gedrag vervallen. Als een ezel zich maar één keer aan dezelfde steen stoot, dan mag gerust gezegd worden dat ezels en mensen weinig gemeen hebben.

Aan de andere kant blijkt ook dat een mens beter kan leven 'in het moment' dan hij zelf denkt. De tiende verliefdheid voelt nog net zo spannend als de eerste. De eerste sprietjes in de lente nog net zo speciaal op je tachtigste. Een hoge rekening nog net zo schokkend. En een broodje zalm in een restaurant blijft lekker.

Misschien wordt het tijd dat ik accepteer hoe het brein werkt. Alles zal wel een reden hebben en zo niet dan toch. Zoals geen keuze ook een keuze is. Heel veel behoefte aan voelen wat ik vroeger voelde heb ik immers niet. Mijn dagboeken uit mijn tienertijd happen stof. En als ik in de zomer op het strand lig is er geen haar op mijn hoofd die wil denken aan de oorpijn die ik nu voel.

Doe mij maar nu. En een beetje fantasie over de toekomst.

***