Youtube Bloep

Met ditmaal in de hoofdrol: Alice Botter (12 jaar), die als goed geïndoctrineerde als geen ander laat zien wat deze praktijken zelfs met je manier van zingen doen. Ze zingt 'Opwekking 544' werkelijk opgewekt... Ook Henk de opnameman was duidelijk erg geïnspireerd bezig. Mijn gedachten gaan uit naar Alice en ik hoop dat ze hulp krijgt bij het vinden van haar eigen stem... Wat zou ze dan fantastisch zijn.

Vacature Projecttreiteraar

- Vacature -

Projecttreiteraar m/v
Voor de periode maart 2010 tot mei 2010
10 uur verspreid over 5 werkdagen

Onze afdeling Productie is er qua dienstverlening op achteruitgegaan vanwege een organisatiegroei die een aantal medewerkers in het verkeerde keelgat is geschoten. In uw functie van Projecttreiteraar bent u verantwoordelijk voor het zelfstandig organiseren van verschillende vormen van actie en afleiding. Uitgangspunt daarbij is, om neuzen meer dezelfde kant op te krijgen, namelijk uw kant, middels op creatieve wijze aan vergaderingen en het geplande personeelsuitje in april 2010 deel te nemen.

Algemene beschrijving van de functie
De Projecttreiteraar houdt zich bezig met de doelgroep Productie binnen onze organisatie: werknemers die door personeelsgroei en -veranderingen met het idee spelen om van werkgever te wisselen of bang zijn om hun functie te verliezen. De Projecttreiteraar werkt nauw samen met de Algemeen Directeur en de afdeling Salarisadministratie.

Wij zoeken
Iemand met een opleiding op HBO niveau, liefst in de richting van Communicatie of Maatschappelijk Werk. Werkhouding achten wij belangrijker dan werkervaring in een soortgelijke functie. U hebt affiniteit met problematische organisaties die baat hebben bij duidelijk, ongenuanceerd handelen. Als u reeds ervaring hebt met slechte samenwerking binnen organisaties is dat een pre. U beschikt in elk geval over uitstekende mondelinge en schriftelijke communicatieve vaardigheden waarmee u mensen op creatieve wijze kunt activeren. U bent daadkrachtig, stressbestendig en u kunt goed omgaan met agressiviteit.

Aanbod
Wij bieden u een bijzonder ontregelde werkomgeving, waarin vooral collegialiteit en betrokkenheid ver te zoeken zijn. Als Projecttreiteraar bent u de aangewezen persoon om helder te verwoorden wat er misgaat zonder dat een van onze huidige medewerkers daarvoor verantwoordelijkheid hoeft te dragen. Alle gedachten die onze medewerkers toch al hebben zal u hardop uitspreken, liefst tijdens de vergaderingen. De Algemeen Directeur zal u de eerste werkweek persoonlijk begeleiden, zodat u precies weet wat er speelt.

Geïnteresseerd?
Stuur dan uw motivatiebrief plus CV per e-mail naar onze organisatie t.a.v. de Algemeen Directeur, de heer Watje, onder vermelding van vacaturenummer 666. Graag ontvangen wij uw sollicitatie voor 8 januari a.s. uitsluitend per e-mail.

De gesprekken vinden plaats op 13 januari 2010.

***

Leve het leven!

Rond de kerst ben ik nog meer met de dood bezig dan anders. Dat komt omdat ik het persoonlijk geen vrolijk feest vind. En nu is Brittany Murphy ook al overleden op slechts 32 jarige leeftijd – mijn leeftijd. Ernstig. Moge zij in vrede rusten, waar dan ook...

Maar daar begint gelijk mijn euvel...

Omdat ik geloof in niets (alles zou weleens kunnen kloppen, maar kan net zo goed grote onzin zijn) heb ik geen beeld bij sterven, laat staan van een hiernamaals. Sterker nog, ik begin ervan overtuigd te raken dat een hiernamaals in onze “werkelijkheid” bestaat, omdat wij mensen altijd meer willen. Niet alleen leven, maar ook leven na de dood. Dat we het moeilijk zouden kunnen verkroppen, als we na de dood enkel wormenvoer worden.

Ik beken, geloven in het absolute “niets” na de dood geeft mij geen fijn gevoel. En dat is een understatement. Ook gevoelens over de zin van het leven veranderen erdoor.

Toch kleeft er ook een groot voordeel aan, vind ik. Het is dan in ieder geval niet nodig om tijdens het leven bezig te zijn met daden die een “hemels” pensioen zouden opleveren. Geen kerk, geen bijbel, geen liturgiegroep, niks… Alle tijd die me gegeven is dus puur inzetten voor dit leven, het hier en nu.

Vooral dat laatste geeft me rust, als ik tenminste niet te ver vooruit denk. Dan voelt het leven namelijk eerder als een steile berg dan als begaanbaar pad. Ik kan wel honderden dingen verzinnen die ik nog zou willen of moeten doen, maar dat blokkeert me juist. Ik verzin liever mijn taken en bezigheden voor vandaag.

Hoe dan ook – ik voel me dankbaar. Ik heb een goed functionerend lichaam. Ik kan horen, zien, lopen, rennen… Elke dag dat dit mag is er weer een. Nu heb ik weer bijna een nieuw jaar gehaald en hopelijk volgen er nog vele...

Ik heb dan wel een enorme hekel aan vuurwerk, maar in mij knalt het wel!
Leve het leven!

***

Jezelf zijn

Stomhoofd

“Kijk mam, ik heb een cadeautje voor jou.” Ze had het mooi ingepakt, met netjes afgeknipte stukjes plakband en niet eens de hele rol gebruikt. Ze keek nog blijer dan ik mogelijk kijken kon. Ik acteerde een verraste houding, maar ik was te voorbarig geweest. Ze verraste me echt toen bleek dat ze mijn portemonnee had ingepakt, met briefjes van vijftig en al.

Als ze buiten gaat bellenblazen of krijten maakt ze wel alles op. Ze gebruikt wat ze krijgt. Sinds kort mag ze zelfstandig voor de deur spelen en ze voelt zich groot.

Vorige week ging ik na een halfuur eens kijken wat ze allemaal gefabriceerd had. Ze pakte me bij de hand en leidde me de straat door langs haar creaties. Ze had een treintje getekend, maar haar grote trots stond een paar meter verder. De krijtjes waren op gegaan aan een lantaarnpaal. Ze had er een ‘prinsessenpaal’ van gemaakt. De paal was voornamelijk roze, tot zover als haar lengte dit toeliet.

Baukje doet dingen die werkelijk uniek zijn. Ik lach me slap. Daarbij geniet ik van haar zelfvertrouwen. Ze heeft het nog dagen over die paal gehad. Hij is voor haar de mooiste van de wereld.

“Kijk mam, ik heb ook de doekjes ingepakt”, fluistert ze in mijn oor. Ze fluistert als ze niet zeker weet of het mag.
“Dat is goed, de doekjes zijn van jou”, zeg ik zacht en ik streel door haar lange, blonde haren. Ze nestelt zich tegen me aan, het label van een knuffel tussen haar vingers. Zo duimt ze.

Ik vertel haar dat ze haar schoen mag zetten en ze schiet overeind. Haar juf heeft wel verteld dat Sinterklaas een spelletje is, maar voor haar blijft het echt. Als de Sint voor haar staat, durft ze hem geen hand te geven, zoveel ontzag heeft ze voor de goede man. ‘Een oude opa die van kinderen houdt’, is haar analyse. Als de schoen bij de deur staat gaat ze naar bed, maar tien minuten later verschijnt ze weer in de huiskamer. “Er zit nog geen wortel in de schoen!”, roept ze uit. “Ik ben een stomhoofd."
“Juist hartstikke goed dat je eraan denkt”, antwoord ik en we begeven ons naar de koelkast waar ik iedere keer dezelfde wortelschijfjes in plasticzakje uitvis. Dat kan makkelijk met haar. Goed geïndoctrineerd zingt ze de wortel toe.

Baukje heeft het door, dat is soms verdrietig. Zo denkt ze bijvoorbeeld dat ze vaker vergeetachtig is dan anderen. Ik weet dat ze gelijk heeft, maar dat zeg ik haar niet. Ze heeft baat bij zelfvertrouwen, ook los van haar te gekke prinsessenpaal. Ik vertel haar dat ik ook weleens wat vergeet en als het gebeurt deel ik dat met haar. Dan lacht ze me hartelijk uit.
Dan ben ik een stomhoofd.

***

Vrouw na de dokter

Vanavond ga ik huilen, ik weet het zeker. Ik heb eigenlijk geen zin in dat gesnotter, maar vooruit, hoef ik ook geen make-up. Ik ga naar de film "Komt een vrouw bij de dokter".

Goed, ik moet niet vergeten dat het mijn leven niet is... Oh, en de cameraman is er ook altijd nog bij. Die zin heb ik van mijn moeder. Zij kijkt per definitie geen films voor boven de twaalf, maar hoe dan ook helpt deze wetenschap haar. Mij nauwelijks. Als producenten bedachten dat de kijker ergens van dient te schrikken, dan schrik ik. Als het hun doel was dat een scene verdrietig overkomt, dan huil ik. Ja, ik ben een heel makkelijke kijker.

Gisteravond heb ik inderdaad gehuild. De bioscoopzaal zat stampvol; wij hadden gelukkig ergens in het stenen tijdperk al gereserveerd. Niet voor niets. Wat een prachtige film en goede acteerprestaties. Dat niemand het talent van Carice van Houten kon evenaren, dat verwachtte ik al. Man, wat kan die meid spelen! Als het je als actrice lukt om een hele zaal (inclusief mannen) aan het huilen te krijgen, dan kan je wat. Hier en daar verscheen een zakdoek. Armen werden troostend ingezet. Soms ook een onverwachte lach... Ik voelde me een slingeraap in emotieland.

Gewoon even gaan kijken dus.

***